AŞKpare *DUYULMAYAN HIÇKIRIK* TAMAMLANDI

14.Bölüm

وتظن أنك بحاجه شديدة للإختفاء بينما انت في أمس الحاجه لمن يجدك فقط. 

 've kaybolmaya çok ihtiyâcının olduğunu sanıyorsun, hâlbuki sen en çok bulunmaya muhtaçsın sadece.'

Gündüzler ve geceler bir su gibi akıp giderken ben hissiz bir şekilde sadece bana ayrılan odadan gökyüzünü seyrediyordum.Hissizdim.. Nereye kaybetmiştim sahi duygularımı? Aklım ise daha ne kadar kaçacagımdaydı! Tüm hayatım boyunca benden ne istediklerini dahi bilemdiğim o adamlardan kaçmak.. Yanımda isminden başka hiçbir şeyini bilmediğim bir adam! 

Kapımın çalınmasıyla başımı o tarafa çevirdim.Bu evlerinde kaldığımız teyzeydi.Gülümseyerek yanıma geldi yaşlı kadın! İstemsizce gözlerim dolmuştu? Neden böyle olduğunu anlayamasam da karşımda ki koltuğa oturdu ve gülümseyen gözlerle gözlerime bakti.

"Nasıl oldun yavrum? Biraz daha iyi mısın?"

Gülümseyerek başımı salladım. Kadın konuşmaya devam ederken elindeki tesbih ve basında ki beyaz yazmayla ne kadar da güzel olduğunu düşünüyordum. Çok güzel masmavi gözleriyle umut için de bakıyordu etrafa.

"Iyi olduğuna sevindim yavrum. Ilk günden de iyi görünüyorsun zaten. Şey müsaaden olursa bir malumat hakkında konuşacaktım."

Yaşlı kadının sözlerinden sonra başımı aşağı yukarı salladım. Öyle tatlı görünüyordu ki. Bu evde bir sürü ahali olarak yaşıyorlardı. Oğlu ve geliniyle birlikte 4 çocuk daha vardı. Tabi onlar evliydiler ve evlerinden çok burada vakit geçiriyorlardı. Öyle sıcak bir ailenin içine düşmüştüm ki.. Içimde ki dertten ötürü bunu gerektiği gibi kullanamıyor onlara dahil olamıyordum. Oysa kızları her gün yanıma benimle sohbet etmek için umutla geliyorlar ve elleri boş dönmek zorunda kalıyorlardı. Aklım ellerimden tutup,

"Gitme reva abla!" Diye aģlayan cansudaydi.  Yağmurun yaşlı gözleri,gultenin sınırlı bakışları adalanın kabullenen hali..

En çokta burcu ve canandı içimi acıtan. Burcu " Bu kadar çabuk neden gidiyorsun? Bir hatamız falan mı oldu reva? " derken ona nasıl olurda sizi tehlikeye atmamak için uzaklaşıyorum derdim. Anlamışlardı terslik olduğunu..  Yoksa levent abi izin verir miydi acele acele kıyılan dini nikahla birlikle hızla çanta hazirlamama.  Inanmamislardi elbette ki okulla ilgili bir sorun için gitmem gerektiğine. Hemde Asafla birlikte ve alelacele. Canan ısrarla sormuş bir yanıt alamayacağını anlayınca ise vedalasmadan çıkıp gitmişti evden. Ona sarılamadan,hakk isteyemeden gelmiştim buraya. Içim sıkılıyordu. Bir daha kardeşlerimi ne zaman gorecegimi bilmemek canımı acıtıyordu. En fazla canımı yakan ise şu 1 haftadır benimle ilgilenmeye çalışan O adamı kendimle birlikte bir bilinmezliğe sürüklüyor olmamdı..

"Reva kızım!"

Demesiyle gözlerimi yerden kaldırarak teyze de sabitledim.

"Sanırım daldın yine."

Başımı aşağı yukarı sallarken gülümsedi. Neden gülümsediğini anlayamamıştım.

"Diyeceğim malumât şu kızım.Kendini ne olur bu odaya kapatma! Gel biraz aramıza katıl. Kızlarla konuş. Torunlarım seninle konuşabilmeyi çok isterler. Seni bu odada öylece yanlız başına bırakmayı içim el vermiyor. Bunu kendine Yapma! Bilmiyorum neden böyle davrandığını ama hiç bir üzüntü hiç bir sıkıntı kalıcı değildir hayatta unutma.

Haklıydı.Ümidimi keserek oturmak bana yakışmazdı.Burukça tebessüm ettim.

Burada seni ellerinle dahi anlayacak tek bir kişi yok.Dostların,sevdiklerin.. Yeni bir hayata hazır olmadan birden ortasında buldun bak kendini.Gözlerimden düşen damlayı görmemesi için hızla sildim.Ve başımı usulca yağan yağmura çevirdim.Burası çok güzel bir yerdi.Her yer ağaçlarla kaplı bir kasaba tarzı bir yerdi kaldığımız yer.Etrafta tek tük evler vardı.Sanki yazlık kullanılan bir kasaba gibi duruyordu.Saatlerce sadece pencereden bakmaktan ve 5 vakit namazı kıldıktan sonra kuran okumaktan başka bir şey yapmıyordum.Belki de hem asafı hem de bu evin güzel sakinlerini kırmamak adına onların arasına karışmalıydım. Bu yaptığım insanların gözünde hoş karşılanmayabilir hatta asafın beni buraya zorla getirdiğini dahi düşündürebilirdi. Bu akşamı onlarla geçirecektim.Evet bunu yapacaktım..