Bölüme geçmeden birkaç şey söyleyeyim. Atlantis yine değişti evet üzgünüm ama bir türlü aklıma uyan kişiyi bulamıyordum. Şu an bulmuş gibiyim ama ben hep böyle yapıyorum, her an değisebilir yine.
O zaman yeni Atlantis'i gösteriyorum. Aşığınım kadın. Kristine Frøseth. ♡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Cidden çok güzel bir okul. Tekrardan çok teşekkür ederim, Bay Gyllenhaal." Gülerek ona sarıldığımda ellerini belime doladı ve beni sıkıca sardı. Burada uzun süre kalırdım.
Ömrümün sonuna kadar onun kollarında kalırdım ve hiç şikayet etmezdim.
Ellerini belimden çektiğinde içimde bir boşluk hissetmiştim ki kolunu omzuma attı ve beni kendine çekti. Acaba dışardan bizi görenler ne düşünüyordu?
Bizi sevgili olarak görürler miydi ki? Yoksa sadece bir baba ve kızını mı görüyorlardı? Ben ne olarak görüyordum? Bilmiyordum. Onun yanında hissettiklerimi başka bir yerde hiç hissetmemiştim. Bu zamana kadar hep yalnızdım, yalnız kalmayı tercih etmiştim. Yalnızlık mıydı insanı bu kadar yoran, bu denli batıran? Yoksa biz miydik?
"Ne düşünüyorsun?" Bana seslendiğinde kafamı kaldırdım. Gülüyordu. Çatılmış kaşlarımı düzelttim ve ben de gülümsedim. "Hiç, okulu düşünüyordum."
