Φίλοι.....;

Στεφανος

Στεφανος
Στεφανος:Έλα,φίλε.....Μια χαρά. Εσύ τι κανεις;...... Όχι,δεν μπορώ να έρθω. Θα πάω στην Αναστασία. Φεύγει αύριο για Γιάννενα κι έχουμε κανονίσει να μαζευτούμε σπίτι της!έλεγε στον φίλο του καθώς πήγαινε προς το αυτοκίνητο του.
Στεφανος
Ο Στεφανος πέρσι τελειωσε το σχολείο. Δεν έδωσε πανελλήνιες. Δεν ήθελε να μπει στη διαδικασία του διαβάσματος. Ήθελε να πάρει μόνο το πολυπόθητο χαρτί της αποφοίτησης και μετά να βρει μια δουλειά,όπως κι έκανε. Εργάζεται στην καφετέρια ενός φίλου του ως σερβιτόρος.
Ο Στεφανος ήταν "ανοιχτος"άνθρωπος. Κοινωνικός. Είχε πολλούς γνωστούς,έκανε παρέα με πολλούς,αλλά κανέναν κολλητό. Το να κάτσει με κάποιον να μιλήσει,να του πει τα προβλήματα του,να μοιραστεί κάτι μαζί του,φάνταζε απίθανο. Μόνο μια κοπέλα εμπιστευόταν. Την Αναστασία.
Γνωρίζονταν από μικροί. Ζούσαν στην ίδια γειτονιά. Πήγαιναν στο ίδιο σχολείο για χρόνια. Στο λυκειο χωρίστηκαν. Ο ένας πήγε Επαλ,ενώ η άλλη γενικό,όμως και πάλι δε χάθηκαν. Ο ένας ήταν πάντα εκεί για τον άλλο. Ο ένας ήξερε τα πάντα για τον αλλο. Ήταν αυτό που λέμε κολλητοί.
  Έτσι,λοιπόν,δε θα μπορούσε να λείπει από τον αποχαιρετισμό της Αναστασίας. Δε θα μπορούσε να μην περάσει μαζί της την τελευταία μέρα που θα ήταν εκεί.  Κοντά του.
Τέλος Στεφανος
Στο σπίτι της Αναστασίας
Το κουδούνι χτύπησε. Η Αναστασία έτρεξε να ανοίξει.
-Αναστασία:Επιτέλους ήρθες! Νόμιζα ότι δε θα έρθεις.
-Στεφανος:Είναι δυνατόν να μην ερχόμουν;της λέει,την αγκαλιάζει και της δίνει το δώρο της.
-Αναστασία:Τι είναι αυτο;τον ρωτάει με την απορία να ζωγραφιζεται στο πρόσωπο της.
-Στεφανος:Ένα δωράκι. Να το βάλεις στο νέο σου σπίτι για να μη μας ξεχάσεις τώρα που μας αφήνεις πίσω σου.
-Αναστασία:Δεν πρόκειται να το κάνω και το ξες!του λέει και βγάζει το κινητό του που έχει αρχίσει να δονείται από την τσέπη του.
-Στεφανος:Με συγχωρείς. Είναι η Ντίνα. Πρέπει να το σηκώσω!της λέει και η Αναστασία με σκυμμένο το κεφάλι,απομακρύνεται.