Salty Tears

Kabanata 4

Madaling araw na ngunit marami pa ring tao. Halos bawat minuto yata ay may bagong pumupunta. Pinapa abot mga bawat pakikiramay nila. Ganon kakilala si Daddy. Nakakagulat nga lang talaga yung balita.

Kay Alex at Jazmine naman ay wala pa akong natatanggap na balita. Its so strange. But i guess they are tired. Hindi pa rin siguro nila nalalaman dahil kung nalaman na nila malamang ay nandito na sila kanina pa at dinadamayan ako. Pero okay lang naman, hindi naman sa lahat ng oras ay nandyaan sila alam ko namang may ginagawa sila sa mga buhay nila. Well I'm being considerate bestfriend and girlfriend here. Marami rin akong ibang iniisip at ginagawa ngayon. Wala na akong lakas para mag isip pa ng kung ano ano.

Katulad na lamang kanina pagkagising ni mommy. May kausap akong mga bisita ng biglang pumunta si Marina saakin

"Ma'am Aleighia si Ma'am Bella po nagwawala po!" Takbo saakin na medyo hinihingal pang si Marina at sinabi ngang nagwawala si Mommy at nagbabasag ng mga gamit sa kwarto nya.

Tumayo na ako agad at hindi na nakapag paalam pa sa mga bisitang kausap ko.

"What happened Marina?" Pagtatanong ko kay Marina habang nasa elevator kami paakyat sa 3rd floor, kung nasaan ang mga kwarto. Nagaalala na ako. Gusto kong umiyak dahil naiisip ko kung paano nahihirapan ni mommy ngayon. Ang dinadala nyang sakit dahil sa pagkawala ni daddy.

"Eh kasi po Ma'am Aleighia pinakuha ko po sa isang kasambahay na si Janice yung maruming damit nyo po para dalhin na sa baba. Busy po kasi ang lahat pati na si Elsa na madalas na gumagawa noon. Sorry po Ma'am alam ko pong ayaw ninyong may ibang pinapapasok sa kwarto nyo. Sorry po" Nakayukong paghingi nya pa ng tawad.

" Tapos ayun po Ma'am pagkalabas nya po ng kwarto nyo ay dapat bababa na sya ngunit narinig nya po sa kwarto ni ma'am Bella na may mga nababasag na gamit at may sumisigaw kaya tinawagan nya po agad ako para sabihin iyon."
Kwento nya pa.

Bigla ng bumukas ang elevator at nagmadali na agad akong lumabas. Hindi ko na sya nagawang sagutin pa. pagkabukas ko ng pinto ay may mga nakakalat na gamit sa sahig at meron pang mga basag. Nakita ko ang iba pang kasambahay na pinapakalma si mommy. Pumunta agad ako sakanya upang yakapin sya.

"Haize anak! And daddy mo, hindi ko kayaaaa!"

"Hindi ko kaya Haize. Hindi ko kaya!" Pagwawala nya pa.

"Mom! Mom! Please don't do this. Maybe I don't know the feeling of loosing a husband but I know we are both in pain. Nawalan din ako ng ama at kaibigan so please Mom stop this."

Nawala lang ako sa pagiisip sa nangyari kanina ng tinawag ako ni Chris. Kanina pa pala ako nakatulala. Hindi ko kasi talaga makalimutan yung nangyari kanina kay mommy. Nakakapanghina. Hindi ko na kaya pang isipin kung mawawalan pa ako ng isa pang pamilya. Hindi ko na kaya pa yon.

"Aleighia sila tito Romuel nandito." Tapik saakin sa balikat ni Chris.

Tito Romuel is my dad's best friend. Bata pa lamang ako ay kilala ko na sya. Madalas ko syang nakikita kapag dumadalaw sya dito sa bahay or kapag isinasama ako ni daddy sa company. Madalas nya rin akong nireregaluhan tuwing Birthday or Christmas.

Lumakad ako papalapit sakanila. Kasama nya pala ang kanyang asawa na si Tita Gina. Minsan ay nakakausap ko si Tita Gina kapag kasama syang dumalaw dito sa bahay ni Tito Romuel. Medyo malapit rin ako sakanya at tinuturing ko na din sya bilang isang nanay.

"Hello po tita, tito." I hugged them and kiss their cheeks.

"Hija how are you? How are you coping up?"

"Im fine Tita Gina. Thank you for your concern. I guess because I need to. " i smiled.

"May Armani's soul rest in peace. We're so shocked that he is now gone. Hindi kami agad nakapunta nang mas maaga dahil masakit para saaking makita ko ang kaibgan kong nauna pa sakin hahaha" Tito Romuel laughed but there's no evidence of humor. It's full of sadness and pain.

"It must be really hard for us then. We're not all ready for this." Tita Gina replied.

"Btw hija where's your mom? I want to talk to her. She needs someone to stay beside her." Tito Romuel asked as he wipe the tears.

"Mom is right there next to dad's coffin" Turo ko sa direksyon para mapuntahan ni tita Gina as well as tito Romuel si Mommy.

"Ay oo nga pala hija kasama namin si Rondel pati ang mga kaibigan nya. Siguro ay nasa paligid lang sila" pagpapaalam saakin ni tita. Rondel is their son. Mas matanda sya sakin ng tatlong taon. Im not that close to him but we i guess we can call each other as a friend.

Hindi na sila nagtagal pa sa pakikipag usap saakin at dumiretso na rin agad sa loob.

"Babe!" Rinig kong may tumawag saakin. Pagkalingon ko ay si Alex pala.

"Babe what happened? Are you okay? Do you need something. Sorry hindi ko agad nalaman. Si coach kasi pinag over time kami kanina tapos sa sobrang pagod ko umuwi na ako agad. Hindi ko na natignan yung cellphone ko. Nakatulog rin ako pagkatapos kong maligo at hindi ko na namalayan. Dapat tatawagan kita kanina after training eh pero sorry babe I didn't know. Im really sorry kung nalam ko lang agad. " Tuloy tuloy nyang sabi. Medyo natutuwa naman ako kasi parang iiyak na sya sa pagpapaliwanag.

"Im fine babe tsaka ano ka ba okay lang yun babe I understand. Ang importante nandito ka na. Nako si Coach Reyes talaga pinapagod kayo." I pouted. Naiiyak na rin ako kasi for this moment nandito na yung comfort ko. Nandito na yung home ko. Nandito na yung pahinga ko.

"Sorry talaga babe. Sobrang nahihiya ako sayo at nagi guilty ako. Im really sorry babe. Late kong nalaman. Dapat ako yung nandito para sayo kanina nung nangyari to."

I wiped my tears. Sabi ko hindi na ako iiyak but i guess im really weak if it comes to him. Hearing those comforting words from my love. That's the most genuine thing I heard today out of all people giving us comforting words and sympathy. Sya lang talaga.

"I really love you babe" i cried.

"Hushhh i love you most babe. Im sorry. Basta nandito lang ako" He hug me.

While we were in the middle of talking and hugging, someone approached us. It's a guys with a lot of pierce and tattoo but still looks good on him.

"Hi pwede magtanong sainyo? Saan dito cr? Sobrang naiihi na talaga ako sasabog na ata yung pantog ko".