A night at the trampoline

Η νύχτα στο τραμπολίνο

Κανένας δεν μιλούσε. Ήμασταν και οι τρεις χωμένοι στους υπνόσακους μας, μέσα σε ένα τεράστιο τραμπολίνο στην αυλή του πιο τρομακτικού σπιτιού της Νορβηγίας, σε ένα μικρό χωριουδάκι στην μέση του πουθενά.

Είχαμε καλύψει με κουβέρτες και σεντόνια το γύρω γύρω και δεν είχαμε καθόλου επαφή με τον έξω κόσμο. Μόνο το πάνω μέρος του τραμπολίνου ήταν ανοιχτό, και είχαμε θέα τον ουρανό, ο οποίος ήταν συννεφιασμένος και έκρυβε το φεγγάρι.

Το φως ήταν λιγοστό, μόνο χάρη στην αδερφή μου που θυμήθηκε να πάρει υπαίθριους φακούς μαζί της, βλέπαμε.

Είχαμε και φαγητό μαζί μας, και σνακ, ακόμα και Ίντερνετ για να δούμε κάποια ταινία. Τελικά το όλο κλίμα είχε χαθεί, και κανείς δεν είχε όρεξη για να κάνουμε χαβαλέ. Δεν ήταν το κατάλληλο περιβάλλον.

Το σπίτι ήταν παλιό, όσο και η εξώπορτα του φράκτη, η οποία από ότι φαίνεται δεν έκλεινε καλά και ανέμιζε στο τσουχτερό αεράκι, κάνοντας έναν ανατριχιαστικό ήχο, που άνετα θα νόμιζες πως είναι φάντασμα που σε καλεί.

Μαρτίνους: Μήπως όλα είναι απλά στο μυαλό των ανθρώπων;

Πηνελόπη: Δηλαδή;

Μαρτίνους: Τα φαντάσματα, τα τέρατα και λοιπά. Άκουσες τον ήχο που κάνει η πόρτα; Άνετα θα το πέρναγε κάποιος για φάντασμα. Αλλά το πιο πιθανών να μην υπάρχουν και να είναι της φαντασίας των ανθρώπων...

Μάρκους: Αν είναι της φαντασίας τους απλά, οι άνθρωποι έχουν μεγαααάλη φαντασία.

Ένας γδούπος ακούστηκε, σαν να χτύπησε κάποιος ένα από τα σιδερένια πόδια του τραμπολίνου, και αναπηδήσαμε και οι τέσσερις.

Πηνελόπη: Εμ...αυτό ήταν ο Bruno έτσι;

Μάρκους: Καλύτερα να τον πάρουμε μέσα.

Μετά από μια σύντομη διαμάχη για το ποιος θα φέρει μέσα το σκυλί, μέσα στο τραμπολίνο εισήλθε ένας φανερά τρομαγμένος Bruno.

Πηνελόπη: Ω! Καημένος, φοβήθηκε!

Μάρκους: Τι είδε;

Πηνελόπη: Δεν μιλάω την γλώσσα των σκύλων ακόμη! Όταν μάθω θα σου πω.

Όλγα. Γιατί δεν κοιμόμαστε; Θα περάσει πιο γρήγορα.

Μάρκους: Ειλικρινά έχεις όρεξη να κοιμηθείς; Θα μπορέσεις να κοιμηθείς γενικά;

Όλγα: Τώρα που το ξανασκέφτομαι όχι. Θέλετε να παίξουμε κάτι;

Μαρτίνους: Μέσα! Τι;

Το αεράκι είχε αρχίσει να δυναμώνει και αρχίσαμε να τουρτουρίζουμε. Το ήξερα πως έκανα βλακεία που δεν φόρεσα τα ισοθερμικά!

Όλγα: Θάρρος ή αλήθεια;

Μάρκους: Αποκλείεται! Το θάρρος και οι προκλήσεις μας κατάντησαν εδώ πέρα!

Όλγα: Τι λέτε για αλήθειες μόνο;

Η Πηνελόπη έριξε ένα πονηρό βλέμμα στον Μαρτίνους.

Πηνελόπη: Μέσα!!

Ήρθαμε όλοι πιο κοντά, αγκαλιά με τον Μπρούνο και τις κουβέρτες για να ζεσταθούμε.

Μάρκους: Όλγα είναι αλήθεια πως πέρσι στο Χάλογουιν εσείς οι δύο ζωγραφίσατε τον σκελετό στο παράθυρο της Έμμας;

Όλγα: Μας πιάσατε. Αλήθεια είναι. Πηνελόπη, αλήθεια, ποιος έβαψε τα νύχια του Bruno μωβ πριν κάτι μήνες; Μην μου ξαναπείς πως ήταν η Έμμα γιατί δεν σε πιστεύω!

Πηνελόπη: Γρρρρ καλά! Εγώ τα έβαψα!

Όλγα: Σου έχω πει χιλιάδες φορές πως το βερνίκι μπορεί να του κάνει κακό! Τι θα έκανες άμα το έτρωγε και πάθαινε κάποια αρρώστια του στομάχου και πέθαινε; Ε για πες;

Πηνελόπη: Καλά δεν θα το ξανακάνω! Μαρτίνους.... αλήθεια, σου αρέσει κάποια;

Ο Μαρτίνους άνοιξε το στόμα να μίλησε, αλλά ο Μάρκους πετάχτηκε από την θέση του και του έκλεισε το στόμα.

Βήματα ακουγόντουσαν στο γρασίδι, κάποιος περπατούσε γρήγορα και έμοιαζε να πλησιάζει.

Η Πηνελόπη έπιασε το λουρί του Bruno, ο οποίος γρύλιζε και προσπαθούσε να τον ηρεμήσει, ψιθυρίζοντας του στο αυτί.

Ο Μάρκους άρπαξε με το ελεύθερο χέρι του ένα στύλο από μια τσάντα που βρήκε ελεύθερη, άφησε τον Μαρτίνους και μου έκανε νόημα να μείνω πίσω.

Τα βήματα πλησίαζαν, κάποιος ξεκόλλαγε το σιλοτέιπ από την πόρτα του τραμπολίνου, ένα χέρι απομάκρυνε τις κουβέρτες που κάλυπταν στην είσοδο.

Έκλεισα το στόμα μου με το χέρι μου για να μην ουρλιάξω.

Ξαφνικά, ένα κεφάλι εμφανίστηκε από την ανοιχτή πόρτα του τραμπολίνου...