Όχι ξεχασμένος

Μέρος Γ' : Κεφάλαιο 2

Το Κλάουχρον:Ένα μέρος τόπων και θαυμάτων όπου όλα και τίποτα μπορούν να συμβούν.

Ετσι μου το περιέγραφε ο μπαμπάς μου αυτό το μέρος.Ομως μέχρι τώρα δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας τόπος λιβαδιών ή ερήμων, έρημων από κάθε είδους ανθρώπινης ζωής.
Πού έχουν πάει όλοι;Είναι αλήθεια το Κλάουχρον ή απλώς έτσι με κάνει να νομίζω το μυαλό μου;
Αφήνοντας αυτές τις σκέψεις να φύγουν επικεντρώνομαι στην στάση που θα κρατήσω σήμερα απέναντι στο μνημόσυνο των γονιών μου.
Όλες τις άλλες φορές στις κηδείες και στα άλλα μνημόσυνα δεν είχα πάει.Γιατι να πάω άλλωστε;Δεν το άντεχα να βλέπω ανθρώπους να θρηνούν γύρω από ανθρώπους που ούτε καν ήξεραν ,ούτε καν νοιάζονταν για αυτους..Ισως να είμαι λάθος,αλλά και πάλι δεν θα το άντεχα.

Σήμερα όμως πρέπει να το αντέξω.Μετα από έξι μήνες,νιώθω ότι έχουν περάσει χρονια .Πρέπει για μια φορά να κάνω τους γονείς μου περήφανους,να φανώ γενναίος για αυτούς.

Η κ.Χλόη είχε έρθει σήμερα από πιο νωρίς .Αυτη τα κανόνισε όλα για το μνημόσυνο,μέχρι και τα ρούχα που θα φορεσω.
Ντύθηκα αργά αλλά μέσα στα όρια του χρόνου και η κ.Χλόη με φωναξε από το σαλόνι.Πηγα και ακολουθώντας την στις σκάλες ένιωσα ένα κύμα κεραυνών να έρχεται κατά πάνω μου.Ουρλιαξα,δεν ξέρω πόσο δυνατά και έπεσα κάτω, πέφτοντας και κυλώντας μέχρι το κλιμακοστάσιο να τελειώσει.Ως άμυνα του οργανισμού μου έχασα τις αισθήσεις μου πριν νιώσω οποιονδήποτε πόνο.Ξυπνησα, αυτή την φορά στο νοσοκομείο.

Η κ.Χλοη περίμενε έξω από το δωμάτιο,μπόρεσα να την διακρίνω,φαίνεται να έκλαιγε για ώρες.
Κοιμηθηκα ξανά,μια νοσοκόμα ήρθε απαλά και μου έκανε μια ένεση,μου θύμισε το γλυκό τσίμπημα των ψαριών στην θάλασσα.