The Badboy's Home (VOLTOOID)

🌻Hoofdstuk 39.🌻

Pov. Emily.
'Emily, wakker worden. We mogen naar Nathan.' Kreunend draai ik me nog een keer om. Er wordt aan de deken getrokken die ik steviger vasthoud.
'Emily, kom op, we mogen over een uur naar Nathan.' Ik kom kreunend overeind en kijk recht in het gezicht van Jake. Hij glimlacht naar me.
'Goedemorgen.' Ik mompel wat terug en gooi mijn benen over de rand van het bed.
'Als je zometeen klaar bent zit ik beneden op je te wachten voor het ontbijt, oke?' Ik knik. Hij geeft me nog een laatste glimlach voordat hij zich omdraait en mijn kamer uitloopt. Ik sleep mezelf uit bed en loop de badkamer in. Heb je wel eens gehad dat je er zo niet bij was met je hoofd dat je niet doorhebt wat je daadwerkelijk aan het doen bent? Dat heb ik op dit moment. Zonder mijn kleren uit te trekken zet ik de douche aan en stap eronder. Pas als ik helemaal doorweekt ben en een beetje wakker begin te worden besef ik me dat ik mijn kleren nog aan heb. Ik pluk de natte lappen stof van mijn huid af en laat ze op de badkamer vloer buiten de douche vallen.

Gisteravond was het al vet laat toen we thuiskwamen dus ben ik meteen naar boven gegaan. Jake had me getroost tot ik in slaap viel, toen is hij blijkbaar weggegaan. Het besef van wat er gebeurd is is goed tot me doorgedrongen.

Ik zet het water uit en sta even een paar minuten met mijn ogen dicht en mijn armen om me heen geslagen. Ik weet niet hoe ik me voel. Ik ben bang. Ik voel me vreemd. Alsof mijn gedachten aan het schreeuwen zijn in een andere taal, maar tegelijkertijd voelt het alsof mijn gedachten helemaal stil zijn. Uiteindelijk pak ik toch mijn handdoek en droog mezelf af. De stilte maakt me gek maar bij elk geluid schrik ik waardoor ik geen muziek aan durf te zetten. Ik maak me helemaal klaar en loop dan naar beneden. Jake begroet me als ik binnenkom en ik ga aan tafel zitten. Ik pak een stuk toast en smeer er boter en jam op. Elk geluid laat me opschrikken. Jake schraapt per ongeluk met zijn mes over zijn bord waardoor mijn hele lichaam verstijft en ik opkijk.
'Sorry.' Verontschuldigt hij zich.
'Maak niet uit.' Mompel ik zachtjes.

Zodra we hebben gegeten stappen we in de auto en gaan naar het ziekenhuis. We komen bij de balie en dezelfde vrouw als gisteravond zat er weer.
'We zijn hier voor Nathan Millers.' De vrouw tikt een paar keer op haar toetsenbord en kijkt ons vervolgens verveeld aan.
'Kamer 394, derde verdieping.' We bedanken haar en gaan (dit keer rustig) met de trap naar boven. Als we door de gangen lopen pak ik Jakes hand vast en knijp erin. Ik ben bang voor wat we zometeen gaan zien. Wat nou als alles de verkeerde kant op is gegaan en hij opeens toch wel in levensgevaar is? Of erger? We komen aan bij de deur waar ik stil blijf staan. Jake geeft me een kneepje in mijn hand en legt onze handen op de deurklink.
'Het komt goed.' Ik knik en druk de klink naar beneden. De deur haat langzaam open en we stappen naar binnen. Ik laat Jakes hand los en we lopen naar het bed. Quinn zit op een stoel die naast het hoofdeinde staat en glimlacht naar ons. Ze ziet er moe uit, haar ogen zijn nog rood en dik van het huilen en ze heeft grote wallen. Jake pakt haar hand vast. Ik ga aan de andere kant van het bed staan en pak zijn hand vast.
'Goedemorgen.' Zeg ik tegen hem en druk een kus op de rug van zijn hand.
'Jij ook.' Van schrik laat ik zijn hand op het bed vallen en zet een stap achteruit. Zijn groene ogen gaan langzaam open en kijken me doordringend aan. Zijn prachtig witte tanden ontbloten zich in een glimlach. De tranen springen in mijn ogen en stromen dadelijk over mijn wangen. Ik slaak een kleine gil en sla mijn armen om zijn nek. Jake staat verbaast te kijken en Quinn glimlacht. Ik begin te snikken en te lachen wat heel gek klinkt.
'Idioot.' Mompel ik en hij lacht. Hij kust teder de zijkant van mijn hoofd en verstevigt zijn grip om me.
'Ik was bang dat ik je kwijt zou raken.' Mompel ik.
'Zo voelde ik me ook toen ik de straat in reed en je zag zitten.' Ik snik weer. Ik laat mijn armen van zijn schouders af glijden en zet een stap terug en droog mijn wangen met mijn mauw.
'Zoon.' Mompelt Jake en slaat zijn armen nu om Nathan heen. Ook Jake kan een paar tranen niet inhouden. Nathan lacht weer en huilt ook een beetje.
'Je liet ons wel even schrikken.' Zegt Jake als hij Nathan bij zijn schouders beetpakt en zijn tranen wegveegt met zijn duim. Een heldere lach verlaat Nathan zijn lippen en hij wendt zijn gezicht af.
'Ik moest iets doen, ik kon ze niet zo laten gaan zonder proberen ze te stoppen.' Jake glimlacht.
'En doordat je die domme actie deed zijn ze wel gepakt. Maar beloof me om nooit meer zo iets te doen.' Ze kijken elkaar weer aan en glimlachen.
'Ik zal het proberen.'
'Wacht, hoe bedoelt u, ze zijn gepakt?' Vraag ik verbaast.
'Vanochtend waren er een paar agenten thuis, voordat jij wakker was, nadat die mannen tegen Nathan aan waren gereden zijn ze hun bumper kwijtgeraakt waardoor ze heel makkelijk te vinden waren, ze probeerden in een hotel te verstoppen maar voordat ze zich hadden aangemeld waren ze opgepakt.' Van blijdschap huil ik weer een beetje.
'Ik heb al met de politie gesproken zodat jij dat niet meer hoeft en dit alles kan proberen te vergeten, als ze niet waren opgepakt hoe kon het dan dat al onze spullen al weer terug waren?' Bij dat laatste geeft hij een knipoog. Ik lach. Nathan pakt mijn hand vast en trekt me naast hem op het bed.
'Wacht, als je wakker bent, moet er dan geen zuster ofzo komen?' Hij wrijft met zijn duim over mijn knokkels.
'Nee, ik was vannacht al een keer wakker geworden en toen ben ik getest en weet ik veel wat ze allemaal hebben gedaan. Ik ben oke, er is niks aan de hand, dus mocht ik hier rusten en morgen mag ik al weer naar huis.' Ik zucht.
'Gelukkig maar.' Ik geef hem een kus op zijn wang. Hij pakt mijn gezicht tussen zijn handen en drukt zijn lippen op de mijne. Mijn handen gaan van zijn schouders naar zijn haar en houden vast aan zijn zachte lokken. Zijn handen glijden over mijn rug naar mijn middel en houden me stevig tegen hem aan.
Uiteindelijk halen we onze lippen van elkaar en rusten onze voorhoofden tegen elkaar. Nathan lacht. 'Ik was bang dat ik dat nooit meer kom doen, dat ik je nooit meer te zien kreeg. Nooit meer in je prachtige ogen kon kijken, nooit meer je zachte lippen tegen de mijne te voelen, nooit meer je zacht handen vast kon houden.' Ik glimlach en geef hem weer een snelle kus op zijn lippen.
'Maar we zijn oke en dat alles kan nog wel.' Hij knikt en gaat samen met mij liggen. Beide sluiten we onze ogen en genieten even van het moment samen en de stilte.
'Hey,' ik kom na een paar minuten weer overeind, 'waar zijn je ouders?' Zonder dat we het door hadden zijn zijn ouders weggaan. Ik geef ze groot gelijk want als ik iemand zo zag zoenen zoals wij net deden zou ik ook weg zijn gegaan. Bij die gedachte worden mijn wangen een beetje roder dan ze normaal zijn.
'Die zijn vast wat gaan drinken ofzo, kom alsjeblieft weer liggen.' Hij trekt zacht aan mijn pols en lachend ga ik weer naast hem liggen. Mijn hoofd ligt op zijn borst en ik voel zijn hart kloppen, wat op de een of andere manier echt geruststellend is.

'Hallo, kunnen we binnenkomen?' De deur gaat zachtjes open.
'Ja hoor, kom maar.' Lacht Nathan. De deur gaat open en er staan meer mensen dan alleen Quinn en Jake.
'Sam? Eth? Wat doen jullie hier?' Samuel rolt met zijn ogen.
'Nou ja, volgens mij waren we niet gekomen om te midgetgolfen.' Ze lachen naar elkaar en ik stap van het bed af om ze wat ruimte te geven.
'Hey man.' Beide jongens lopen naar het bed en Nathan komt overeind. Ze geven elkaar ook een knuffel. Quinn komt aanzetten met haar telefoon voor zich uit.
'Er is nog iemand die even tegen je wilt praten.' Ze geeft de telefoon aan Nathan die, zodra hij naar het scherm kijkt, een lachje geeft.
'Hey opa! Hoe gaat het met u?' Er wordt gelachen aan de andere kant van de lijn.
'Met mij? Ik ben niet degene die is aangereden, hoe gaat het met jou, jongen?' Nathan lacht.
'Het gaat goed hoor opa, dank u.'
'En wat hoorde ik nou? Heb je een vriendin?' Nathan pakt mijn had en trekt me naast hem op bed.
'Ja! Opa, dit is Emily.' Ik zwaai naar de oudere man aan de andere kant van de lijn. Hij zet zijn bril af en drukt zijn gezicht bijna in de camera.
'Oh, deze ziet er veel leuker uit dan die vorige.' Ik word rood. Ik was even vergeten dat Nathan eerder wel al relaties heeft gehad.
'Deze is ook veel leuker.' Hij geeft me een kus op mijn wang wat niet helpt tegen mijn rode wangen. De twee jongens die beide op een stoel zijn gaan zitten lachen kort.
'Hallo meneer Millers, hoe gaat ermee?' Vraagt Ethan die aan de andere kant van Nathan is gaan zitten.
'Hallo, Ethan, ik mag niet klagen. Hoe is het met jou en Samuel?' Ik sta weer op zodat Samuel op mijn plek kan gaan zitten.
'Met ons gaat het goed hoor, meneer.'
'Das mooi, nou, ik ga er weer vandoor. Binnenkort kom ik weer even een bakkie doen. Doe de groeten aan je ouders Nathan.' Quinn en Jake komen ook nog even in beeld. Ik wordt ook weer in beeld getrokken. We zeggen allemaal doei tegen meneer Millers en daarna hangt hij op.
'Hey, hoe graag ik ook zou willen blijven, het is Mila's verjaardag en mijn moeder heeft van alles geplant dus is moet weer gaan.' Zegt Samuel als hij op de klok ziet dat het half één is.
'Dan ga ik ook maar.' Zegt Ethan en staat ook op.
'Natuurlijk ga jij dan ook want hoe moet je anders thuiskomen?' Ze doen hun jassen aan.
'Ooit gehoord van openbaar vervoer, vriend?' Samuel rolt met zijn ogen en ze zeggen ons gedag voordat ze weer weggaan. Nu zijn we weer met z'n vieren.
'Wie is Mila?'
'Sam's zusje, ze wordt vandaag 10 en zijn moeder vindt het nog al een big deal als één van haar kinderen naar de dubbele cijfers gaat, zoals ze het zelf zegt.'
'Hoeveel kinderen heeft ze?'
'Vier, Mila is de jongste, Samuel is de oudste.' Wauw, dat vind ik een groot aantal kinderen voor een normaal gezin.
'Samuel's moeder is heel aardig, alleen maakt ze van sommige kleine dingen iets heel groots,' Zegt Quinn, 'van goede, en slechte dingen.' Oke?
De deur gaat open en er komt een dokter naar binnen.
'Goedemiddag, Nathan, hoe voel je je?' Hij zegt dat hij zich goed voelt en de dokter schrijft wat dingen op en vinkt een aantal dingen aan op een lijst die ik niet kan lezen vanaf hier.
'Wil je hier nog een nachtje blijven voor de zekerheid of ga je liever naar huis?' Daar hoeft hij geen moment over na te denken.
'Naar huis.' De dokter vinkt nog meer dingen aan en glimlacht dan naar hem.
'Dan ben je vrij om te gaan.' Meteen stapt Nathan uit bed en loopt richting de deur.
'Top, tot ziens.' Verbaast kijken wij vieren elkaar aan terwijl Nathan de deur uitloopt, in zijn ziekenhuis outfit. Ik ren naar de gang.
'Nathan?' Hij draait zich weer om en kijkt me vragend aan.
'Vergeet je niet iets?' Vraag ik lachend en knik met mijn hoofd naar zijn kleren.
'Oeps, was even vergeten dat ik dit aanhad.' Hij loopt weer terug, langs me heen de kamer in. Jake drukt lachend een stapeltje kleren in zijn handen en doet het gordijn dicht.
'Waarom zou het gordijn dicht moeten? De enige die me nog nooit heeft zien omkleden is Doc, maar die heeft vast zoveel mensen lichamen gezien dat dat toch niet uitmaakt.'
'Kleed je gewoon aan.' Zegt Quinn. Een minuut later komt Nathan weer achter het gordijn vandaan. Hij heeft een grijze hoodie aan, een zwarte trainingsbroek, en zwarte sneakers.
'Let's go.' Hij pakt mijn hand en samen lopen we het ziekenhuis uit. Alles is goed gekomen.

Yup. Dit was het. Dit is het einde, want als ik hier niet stop wordt het alleen nog maar meer niet realistische en saaie drama.

Ik zal het melden als er een nieuw verhaal wordt gepubliceerd, maar dat kan even duren.

Bedankt iedereen voor het lezen!