"Όταν αγαπάς...."

Part 1

Το πρωί, άλλη μια βαρετή και συνηθισμένη μέρα, δεν είχε να κάνει τίποτα, τις ίδιες βαρετές και κλισέ κινήσεις που έκανε κάθε πρωί, πρώτα θα σηκωθεί από το κρεβάτι θα πάει στο μπάνιο να πλυθεί και να ετοιμαστεί, θα φορέσει ένα από τα εκατοντάδες άσπρα πουκάμισα που έχει στη ντουλάπα του και μετά θα φύγει για το γραφείο, χωρίς καν να φάει πρωινό, κλειδώνει το μεγάλο ακριβό αλλά και συγχρόνως άδειο σπίτι του, κατεβαίνει και μπαίνει στο πανάκριβο αμάξι του και κατευθύνεται προς την εταιρεία του. Ηταν μία απλή συνηθισμένη μέρα σαν τις άλλες, τίποτα δεν μπορούσε να πάει στραβά τίποτα δεν μπορούσε να γίνει που να μην το είχε προβλέψει, καθώς λοιπόν η εταιρεία είναι μακριά αποφασίζει να ανοίξει το ραδιόφωνο για να του φτιάξει τη διάθεση και τη μέρα, συνεχίζει όμως να οδηγάει μουντά και ανέκφραστα, καθώς φτάνει στην εταιρεία -τίποτα δεν είχε αλλάξει μέχρι στιγμής- την προσοχή του τραβάει ένα μαύρο αμάξι σταματημένο πολύ περίεργα σχεδόν στη μέση του δρόμου, το σκέφτηκε λίγο και αποφάσισε να κατέβει για να δει τι είχε γίνει, καθώς πλησιάζει βλέπει μια κοπέλα σκυμμένη μισοχωμένη στο καπό του αυτοκινήτου "Με συγχωρείτε, είστε καλά;" "Όχι" λέει ξεφυσώντας "δηλαδή, ναι αλλά και όχι, βασικά το αυτοκίνητο μου δε παίρνει μπρος" και γυρνει προς το μέρος του με ένα ανήσυχο πρόσωπο που στη συνέχεια δημιουργείται ενα πλατύ και λαμπερό χαμόγελο και είδε να τον κοιτάζουν δύο καταπράσινα μάτια που έλαμπαν στον ηλιο "μπορώ να βοηθήσω;" "πραγματικά δεν έχω ιδέα απ'αυτά, μπορείτε να κάνετε κάτι;" "Τι να σας πω και γω δεν πολύ καταλαβαίνω από τέτοια,θα ρίξω μια ματιά, αλλά αν θέλετε εδώ κάτω έχει ένα συνεργείο θέλετε να σας πάω να σας φέρουν ένα γερανό" "Μπορείτε;" "Φυσικά, αν δεν έχετε πρόβλημα να μπείτε στο αμάξι ενός αγνώστου" "κανένα απολύτως" του λέει προκλητικά με ένα ελαφρύ χαμόγελο πλησιάζοντας τον, εκείνος νιώθει άβολα και ξεροβύχει "Ε θα ρίξω μια ματιά και" κάνει μια άβολη κινήσει και της λέει να κάνει στην άκρη, δέκα λεπτά προσπαθεί αλλά δεν καταφέρνει κάτι "πάμε στο συνεργείο;" Του λέει εκείνη "Μισό λεπτακι κάτι γίνεται" λέει ιδρωμένος προσπαθώντας να τα καταφέρει, "πάμε στο συνεργείο;" Του ξαναλέει με ένα διακριτικό χαμόγελο και σκύβοντας λίγα εκατοστά από πάνω του, εκείνος τη κοιτάει αμήχανα και σηκώνεται όρθιος "Παμε, δεν είναι και πολύ μακριά" εκείνη γελάει διακριτικά, αλλά μετά κοίταξε ανήσυχα γύρω της "Ναι, αλλά, δεν ξέρω ψιλό φοβάμαι να αφήσω το αμάξι μόνο του εδώ" "δεν χρειάζεται να φοβάσαι καθόλου, αυτή είναι η εταιρεία μου δεν τ'αφήνεις κι οπου" λεει μισό γελώντας, η Ρενάτα μόλις το ακούει παίρνει εναν μορφασμό χαράς, έπειτα μπαίνουν και οι δύο στο αμάξι και κατευθύνονται προς το συνεργείο, στο αμάξι επικρατούσε νεκρική σιωπή, μέχρι που αποφασίζει ένας απ'τους δυο να μιλήσει "Αχιλλέας" λέει ανέκφραστα κοιτόντας μπροστά, εκείνη γυρίζει και τον κοιτάζει απότομα και έπειτα χαμογελάει, κοιτάζει και πάλι μπροστά "Ρενάτα, χάρηκα" ξαναγυρίζει και τον κοιτάει με ένα ελαφρύ χαμόγελο και ελάχιστα σηκωμένο το ένα φρύδι της....