I Didn't Notice

PROLOUGE

"Hey Klev! Pinapatawag ka ng parents mo sa office nila. Asap daw." biglang pumasok si Sofia sa office ko nang wala man lang katok. She was wearing a black skirt and white turle neck and a silver heals. She also had a circle earings and a white purse. Nakalugay ang mahaba niyang buhok habang may hearpin sa gilid.

I sighed, "Bakit daw?"

"Hindi ko rin alam basta pinapatawag ka nalang bigla noong nakasabay ko sila sa Elevator." she said and walked towards my couch on the side of my table.

"Okay. Maiwan muna kita dito, Sam." I said while getting my silver purse on the table. I stood up on my swivel chair and walk towards the door.

"Oo, hintayin nalang kita dito." she said at tumango nalang ako sakanya.

Nakasuot ako ng black trousers and a white blouse partnered with a black heals. I also had my silver purse and a silver earrings. Naka ponytail ako ng mataas para di ako masyadong mainitin although naka aircon naman.

I walked towards the elevator and click the 25th floor. Nasa 27th floor kasi ang office ko since ako na ang CEO ng companya namin.

Hindi ko maiwasang mapaisip kung bakit ako pinapatawag at asap pa. Wala akong idea kung ano ba yong pag uusapan namin dahil maayos naman ang takbo ng companya.

Naglakad ako palabas ng elevator nang bumukas iyon, lahat ng empleyado ay binabati ako at tinatanguan ko na lamang sila.

Hindi ko maiwasang kabahan ng konti dahil dito, kung may sasabihin man sila ay pwede namang itext nalang ako or mag email nalang kaso pinatawag pa talaga ako sa office nila.

Kumatok ako ng tatlong beses sa pinto ng office nila bago pumasok. Nadatnan ko si Mommy na nakatayo habang nakatingin sa Daddy ko na nakaupo sa swivel chair niya.

Napatingin sila saakin, a worried look. I got confused because of their looks, i gulped and walked towards them but i remained my poker face.

"What is it?" I asked coldly.

They sighed, "We have a big problem, Klevina." My Dad said, my brows furrowed.

What? A big problem? Anong problema? Ano yon? Sa company ba? Wala naman akong natatanggap na kahit anong threats or sinasabi saakin ng sekretarya ko dahil masyadong malinis ang pagpapatakbo ko ng companya namin.

"What?! What problem?" I hissed. I look at my Mom, she was worried. Nagtataka na ako, ano ba talagang meron? Bakit binibigyan nila ako ng ganyang tingin?

"Anak, kailangan mong makausap ang CEO ng Hubert's Company." My Mom said.

"What the hell!?" I'm shock of what i heard. Talagang nagulantang ang isip ko nang marinig ko ang companyang yon.

"What's happening Mom? Dad? Are you serious!?" I said in a serious tone.

"Yes we we're, anak. Kailangan mong makausap ang CEO nila dahil babagsak ang company natin kung hindi sila mag eenvest saatin." Sabi ni daddy.

"What? Maayos ang pagpapatakbo ko sa companyang to, nagpapakasubsob ako sa trabaho para i-remain ang pangalan ng company natin and then sasabihin niyo saakin yan?" I asked them. I was already mad.

"Anak, kung hindi natin makakausap ang CEO ng Hubert's ay paniguradong babagsak ang companya natin. Hindi na tayo pangalawa sa List kung sakali, kailangan natin ang tulong ng mga Huberts para rito." My dad said again, in a serious tone.

Shit, sobrang hirap mag handle ng ganito lalo na't kailangang ma-maintain ang pangalan ng companya namin hindi lang dito sa bansa ngunit sa ibang bansa din. 

I sighed, im really mad and at the same time worried.

Bakit doon pa? Bakit sa Hubert's Company pa? Bakit sa Ex ko pang CEO ng Hubert's pa?

We we're together for 19 and a half years.

But not anymore.