"႐ွင္!!!"
"ေက်ာ္ခဲ့မယ္ေနာ္ လက္ပံ"
"အာ ဟုတ္ကဲ့ ေနရခက္လို႔လား Dr"
"အဲ့လိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး လက္ပံနဲ႔ ပိုၿပီးေတာ့ နီးသြားခ်င္လို႔ပါ"
"ေအာ္"
လက္ပံဆီက "ေအာ္" တစ္လုံးသာ တုံ႔ျပန္ခ်က္ထြက္လာသည္။ ဒါဆို လက္ခံလိုက္သည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္ေပမည္။ မ်က္သြယ္ဦး အသာအယာပင္ ေက်ာ္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။ ဒီအခ်ိန္ မ်က္သြယ္ဦး၏ ႏွလုံးသားကို ECGဆြဲလိုက္ပါက ေသခ်ာေပါက္ ႏွလုံးေရာဂါ႐ွိေနသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ရေလာက္သည္အထိ ႏွလုံးခုန္ႏႈန္းက ျမန္လွေပသည္။ လက္ပံကေတာ့ ဘာမွမသိ ပကတိ ကေလးေလးပမာ မ်က္လုံးမွိတ္၍ အတင္းအိပ္ဖို႔သာ ႀကိဳးစားေနေတာ့သည္။
"လက္ပံ......"
"ဟင္ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့လို႔လားDr"
လက္ပံ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို Drဘက္ေစာင္းရင္း ေမးလိုက္သည္။ Drသည္လည္း လက္ပံမ်က္ႏွာေလးအား ငဲ့ေစာင္းရင္း ေငးေမာေနမိသည္။
"ကိုယ္ေတာ့ေလ လက္ပံကို ခ်စ္မိေနၿပီ"
"႐ွင္"
အံ့ဩမႈမ်ား အဆုံးတြင္ လက္ပံမ်က္ႏွာေလး သိသိသာသာ ညိႇဳးငယ္သြားသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ လက္ပံ"
"Dr......."
"အင္းေျပာေလ လက္ပံ"
Dr မ်က္လုံးေလးမ်ားက စူးလက္ေတာက္ပစြာ လက္ပံ၏ အေျဖကို ေစာင့္ေနၾက႐ွာသည္။ လက္ပံ ဘယ္လိုျငင္းရမလဲ Drရယ္။ လက္ပံ Dr မ်က္လုံးေလးမ်ား၏ အၾကည့္ကို ခံႏိုင္စြမ္းမ႐ွိစြာ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။
"လက္ပံကို Dr ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီေလာက္ထိ ေသခ်ာသိရတာလဲDrရယ္ သံေယာဇဥ္ပဲ ႐ွိတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ"
"လက္ပံတို႔လို လူမ်ိဳးေတြအတြက္ အခ်စ္ဟာ ခက္ခဲလွတယ္ဆိုတာ လက္ပံ သိသင့္သေလာက္ သိခဲ့ၿပီးပါၿပီDr"
"တစ္ခါ ခဲမွန္ဖူးတဲ့ စာသူငယ္လိုပဲ လက္ပံအခ်စ္ကို ထပ္ၿပီး မႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး Drရယ္"
မ်က္သြယ္ဦးရဲ႕ မ်က္လုံးေလးမ်ားၾကားထဲက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုေသာ အရာေလးမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္႐ွာသည္။
BINABASA MO ANG
The Last One (Zawgyi + Unicode)
General Fictionကိုယ်ဟာ မင်းရဲ့ ပထမဆုံး မဟုတ်ခဲ့ပေမယ့် မင်းရဲ့နောက်ဆုံးလူ အဖြစ် ပျော်ပျော်ကြီး ဖြစ်ပါရစေ တောပန်းရယ်
