Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 79ο

Γαίας POV

Στέκομαι όρθια... γύρω μου σκοτάδι... δεν μπορώ να δω τίποτα...νιώθω από κάπου κρύο αέρα να χτυπάει μανιωδώς το σώμα μου... που βρίσκομαι;;; Τι μου συμβαίνει;;... κρυώνω... τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τους ώμους μου.... σιγά σιγά το κορμί μου αρχίζει να τρέμει... τα πόδια μου πηγαίνουν σα τρελα... Αχιλλέα;;... που είσαι Αχιλλέα;;... ξάφνου μπροστά μου εμφανίζεται ένα λευκό φως... κλείνω λίγο τα βλέφαρα μου σα δείγμα ενόχλησης αλλά ανταγκαζομαι να τα ανοίξω γιατί αισθάνθηκα μια παρουσία στο χώρο. Πράγματι!... μια μαύρη φιγούρα ερχόταν προς το μέρος μου βαδίζοντας σταθερά.... ποιος είναι αυτός;;... ο αέρας στο δωμάτιο έπαψε να υπάρχει και απότομα σταμάτησα να κρυώνω... ένα αίσθημα φόβου με έκανε να κάνω ένα βήμα πίσω... η φιγούρα ήταν σχεδόν κοντά μου όταν πλέον η φωνή μου ήχησε σα τρέμουλο μέσα στην ησυχια του χώρου «ποιος είσαι;;»... ρώτησα αλλά σαν απάντηση πηρα την παύση των βημάτων του... έβλεπα το σώμα του αλλά το πρόσωπο του ήταν κατάμαυρο δεν μπορουσα να καταλάβω ποιος ήταν... «ποιος είσαι;;» ρώτησα πιο έντονα αυτή τη φορά... «δεν με αναγνωρίζεις Γαια;»... αυτή η φωνή... «Αχιλλέα;;»... ρωτάω ενώ παω να κάνω ένα βήμα προς το μέρος του... παω να απλώσω το χέρι μου για να τον αγγίξω αλλά η βαριά και δυνατή φωνή του με αποτρέπει.. «τωρα οχι μόνο με πλησιάσεις αλλά θες να με αγγίξεις;; Πριν λίγες μέρες με αποκάλεσες τερας· μου ειπες πως είσαι ερωτευμένη μαζί μου και· πήγα να σε σκοτωσω με τα ίδια μου τα χέρια...» λέει σταθερά... η φωνή του απλά βγαίνει από το στόμα του.. ούτε σπάει, ούτε τρέμει, ούτε είναι επιβλητική... απότομα κάθε χρεια εξαφανίστηκε.... «τι προσπαθείς να πετύχεις γαμωτο;; Σου είπα ότι σε αγαπω και συ τι έκανες;; Πηγές να σκοτώσεις εμένα... το παιδι μας...» λεω και στο τέλος νιώθω τη φωνή μου να σπάει... «από την αρχή σε είχα προειδοποιήσει· δεν είμαι για σενα· ξέρεις πως δεν θα αλλάξω ποτε· σταματά να προσπαθείς να με ξεγελάσεις με ψεύτικα λόγια για να γίνω κάτι που δεν ημουν ούτε είμαι ούτε θα γίνω!» Λέει τονίζοντας τη τελευταία του πρόταση... δεν καταλαβαινω... τι είναι αυτά που λέει;;; Εγ- εγώ δεν... «ΕΓΩ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΣΕ ΑΛΛΑΞΩ! ΣΕ ΔΕΧΟΜΑΙ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΜΟΥ ΦΑΙΡΕΣΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΑΙΣΙΑ!..και... και ολα αυτά γιατί είμαι αδύναμη...» λεω και το βλέμμα μου πέφτει στο μαύρο κενό που απλωνόταν μπροστά μου... «Να το παλι...»... λέει και σηκώνω το βλέμμα μου κοιτάζοντας την σκιά του... «Η ίδια καραμέλα· είμαι αδύναμη,χαζή,αφελής και χίλια δυο αλλά. Έχει καταντήσει βαρετό! Από τη πρώτη μέρα που σε γνώρισα όλο κόντρα μου πήγαινες, προσπαθουσες να είσαι δυνατή και κοιτα πως κατάντησες τωρα; Άφησες τον εαυτό σου να γοητευτεί από ένα δολοφόνο, έναν μαφιόζο ο οποίος καθαρίζει όποιον βρεθεί στο δρόμο του·» λέει άψυχα... ναι είναι αλήθεια αλλά... «Αυτό μου το ειπες από την πρώτη και ολας στιγμή και... και συνέχεια λες πως βγάζεις όποιον σου αντισταθεί ή βρεθεί στο δρόμο σου τον σκοτώνεις.. ΕΜΕΝΑ!.. με εμένα από την πρώτη στιγμή με γέμιζες μόνο με απειλές... και... ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΕΣ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΝΑ ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ;;;ΓΙΑΤΙ ΚΡΑΤΗΘΗΚΕΣ;;;...» λεω έντονα αλλά μετά χαλαρωνω... νιώθω το σώμα μου αδύναμο... το βλέμμα μου συναντάει τα πόδια μου... τόσα ερωτήματα... «Αυτό δεν μπορώ να στο απαντήσω εγώ...» λέει και απότομα σηκώνω το βλέμμα μου... εκείνος ξεκινάει να απομακρύνεται προς το έντονο λευκό φως «Αν οχι εσυ τότε ποιος Αχιλλέα;;;...» του φωνάζω ενώ τρέχω προς τη φιγούρα του... γαμωτο μη φεύγεις... «ΑΧΙΛΛΕΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΜΟΥΥΥΥ!!» ... του φωνάζω με όλη μου την δύναμη... απλώνω το χέρι μου μήπως τον φτάσω αλλά απότομα το φως στο δωμάτιο χάνετε...