Hiding The Mafia's Son

Chapter 36

Wala akong maalala na muli kaming nagkita matapos ang tatlong buwang pagkakakulong ko sa loob ng kwartong iyon na may pulang kisame.

I can't remember moving in with him. I can't remember the times when I was being happy staying on his side. I can't remember the moments being intimate with him and even the idea of forgiving him.

I can't remember loving him or falling in love with him. All the memories I have with him was in that room with a red ceiling.I even guarantee that it is the gruesome memory I can remember.A kind of memory I want to obliviate to forget the pain but I also don't want to let go because it made me who I am today. Sa lahat ng sakit at paghihirap na pinagdaanan ako natutong maging matapang,matatag at malakas.

Pain, failures and rejections will teach you how to be a warrior of your own.

Unti-unti kong iminulat ang mga mata at naramdamang parang may nagmamartilyo ng ulo ko dahil sa sobrang sakit. Sinubukan kong bumangon at agad kong naramdamang may umalalay sa akin.

Seconds passed and a familiar scent attacked my nostrils. I then instantly knew it's him.

"Stay still, you must rest."

Nakakaramdam ako ng kaonting panghihina ngunit hindi naman sa puntong hindi ko kayang kumilos.

"Anong nangyari?" I asked.

He heaved a deep sigh. "Nawalan ka ng malay sa kakahuyan kaya agad kang isinugod sa hospital."

Muli kong naalala ang mga nangyari bago ako nawalan ng malay.

Even the fact that...

My memories came crushing like a flashflood while I was asleep.

Napakunot noo ako nang may naisip at lalo na nang muling maramdaman ang pagkirot ng sentido.

"Don't strain yourself from thinking. You must gain back your strength first."

Muli niya akong inihiga at hindi na ako umangal pa.Tama rin naman siya. Kailangan kong mabawi ang buong lakas ko.

Napansin ko namang wala ang anak ko kaya tinanong ko siya. "Si Aki?"

Sakto namang bumukas ang pinto at sumungaw ang ulo nito. "Mom,dad?"

Ngumiti ako at ibinuka ang kamay para sa isang yakap. "Come here."

Kunot ang noong sumulyap ito sa ama bago marahang naglakad papunta sa kinahihigaan ko at maingat na sumampa bago ako niyakap.

"You okay?" My son asked.

Natawa naman ako. He talk like a 30-year old guy. "Of course I am. Pinag-alala ba kita ng husto?"

Hindi siya sumagot. Kumalas siya mula sa pagkakayakap at tumayo. Nagtaka ako nang umikot siya sa kama upang tumabi sa puwesto ng kaniyang ama.

Maya maya ay may kumatok at pumasok ang isang doctor. Muli kong ibinaling ang tingin kay Aki at tinitigan siyang maigi.

Gano'n katalas ang kanyang pandama?

Napabuntong hininga ako. Well, hindi na dapat ako magulat dahil katabi niya ang nag-train sa kanya. Isa pa, matalino ang anak ko. He can learn whatever his dad's fighting lessons and he can be extra better. Well, if there is a word "extra-better".

"Good morning Mr. and Mrs. Villafuente, to you too, young Villafuente."

Masigla at nakangiting bati ng doctor. Mas lalong nangunot ang noo ko hindi dahil sa itinawag niya sa akin kundi sa pagbati niya.