2:09pm,
Zondag, 10 mei 2020
Ik ben zo teleur gesteld in je. Je bent niet alleen door de hel gegaan, want wat je niet wist is dat je mij er mee doorheen trok. Het is vandaag 1 jaar en 8 dagen geleden dat we elkaar voor het laatst zagen. Het is iets langer dan 1 jaar en 8 dagen van het incident dat is gebeurd.
Het is niet mijn fout. Klaar. Ik heb zo lang zitten denken dat het mijn fout was en dat ik met je mee had moeten gaan, maar hoe ouder ik word en hoeveel ik er over na heb zitten denken. Het was niet mijn fout, maar die van jou.
Jij trok mij door de hel, wij waren samen één persoon, onafscheidelijk. We deden alles samen, letterlijk alles. We keken zusjes, qua innerlijk én uiterlijk.
Maar als je in één keer genegeerd word hoor je aller beste vriendin voelt dat als een klap tegen je hoofd. Wat heb ik verkeerd gedaan? Maar het belangrijkste voor mij was, ben jij echt oké?
De volgende dag, ik merkte gelijk dat er iets was. Het was mijn gevoel die dat voelde. Je vertelde het me. Ik zat in de les. Ik las je bericht en ik ben rennend de klas uit gegaan. Ik ben nog nooit zo snel en huilend op de fiets naar jou toe gegaan.
Toen ik bij je aan kwam, en je de deur niet open wou doen. Ik wist het niet meer. Ik wou je zo graag een knuffel geven en je vertellen dat alles goed zou komen, maar je moet me niet meer binnen. Jij kon mij voor een of andere reden niet meer aan kijken.
Ik heb zo mijn best gedaan om onze vriendschap staande te houden, ik heb mijn best gedaan om jou 'oké' te houden. Maar je deed niks terug. Hoe houd je een vriendschap staande als het maar van één kant komt? Precies, dat kan niet.
Ik heb het een half jaar lang geprobeerd, voor jou. Maar ik sneed mezelf alleen maar in de vingers.
Ik ben ouder geworden, meer volwassen en een stuk slimmer. Ik heb zo hard mijn best gedaan dat mijn hoofd er van ging bonken. Maar als het van één kant moet komen dan houd het er mee op.
Lieve schat, ik heb zo hard voor je geprobeerd. Ik heb zo hard mijn best gedaan om je te begrijpen, zo hard mijn best gedaan voor ons twee. Maar het lukte niet.
In iedergeval bedankt voor alle leuke herrindereingen maar hier sluit ons hoofdstuk. Ik heb mijn best gedaan en meer kan ik niet doen. Ik wil geen contact meer, ik wil niks meer van je horen of zien het opent bij mij alleen aar een oude wond. Het is niet mijn fout en dat is het ook nooit geweest.
Jammer dat ik je verhaal van iemand anders moest horen, een jaar later. Het heeft me veel antwoorden gegeven op alle vragen die ik had. Had het alleen liever dat jij het tegen mij vertelde.
Maar toch zal je altijd een speciaal plaatsje in mijn hart hebben.
Liefs.
