1 อาทิตย์ผ่านไป
"อะ อื้อ !"
จีมินค่อยๆลืมตาขึ้นมาปรับโฟกัสสายตาที่พล่ามัวมองไปรอบๆห้องก่อนจะรู้ว่าตัวเองยังไม่ได้จากโลกนี้ไป พอคิดแล้วก็ผิดหวังที่มันไม่เป็นไปอย่างที่ตั้งใจ
"คุณ คุณเป็นยังไงบ้างครับ"
"...."
จีมินมึนงงไปชั่วขณะเมื่อพบว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องนี้แค่เพียงลำพัง
"ค่อยๆลุกนะครับ" ซองอุนค่อยๆประคองจีมินลุกขึ้นนั่ง
"คุณเป็นใคร ปล่อยผมนะ"
"เคร เคร ผมไม่จับคุณแล้วก็ได้ เดี๋ยวผมไปตามหมอก่อนนะครับ"
"ไม่ต้อง ขอบคุณนะครับ แต่ผมดูแลตัวเองได้"
"ไม่ดื้อสิ นี่คุณยังเจ็บอยู่นะครับ"
"ผมบอกว่าไม่ต้องไง"
"อ๊ะ!"
โคลม!!!
ทันทีที่ปาร์คจีมินเดินลงจากเตียงก็ล้มลงไม่เป็นท่า ที่ขาอ่อนแรงนั่นเป็นเพราะว่าเขานอนเป็นผักหมดสตินานไปร่วมอาทิตย์จึงทำให้ร่างกายปรับสภาพไม่ทัน
"เสียงดังเอะอะโวยวายอะไรกันซองอุน"
"คุณเขาฟื้นแล้วครับนาย"
"ฟื้นแล้ว"
"ครับ"
จองกุกเดินใกล้เข้าไปยังคนที่นั่งพับเพียบอยู่ที่พื้นก่อนจะกระชากแขนจีมินให้ลุกขึ้นยืน
"โอ้ย! เจ็บนะ"
"ยังเจ็บก็แปลว่ายังไม่ตาย ทีคืนนั้นล่ะอยากจะตาย"
"แล้วพวกคุณมาช่วยผมไว้ทำไมกัน"
"ฉันแค่ไม่อยากเห็นใครตายต่อหน้าต่อตาฉันก็เท่านั้น"
"งั้นผมต้องขอขอบคุณพวกคุณมากนะครับที่ช่วยผมเอาไว้ ทั้งที่ผมไม่ต้องการ"
"คุณหมายความว่ายังไงครับ นี่นายผมอุตส่าห์ว่ายน้ำลงไปช่วยคุณเลยนะ ทั้งๆที่นายผมเนี่ยไม่ใช่คนจิตใจดีอะไรแบบนั้นเลย"
ESTÁS LEYENDO
[kookmin]กุกมินมายมาเฟีย My Mafia [End]
Fanficผมมีอาชีพเป็นหมอแต่ดันมาหลงรักมาเฟียจนโงหัวไม่ขึ้น