Ο δικός μου μπάτσος

||•κεφ.25ο•||

Θεοφανίας POV

Έχει αργήσει να γυρίσει από τη δουλειά ο Αρης.

Έχει πάει ήδη οκτώ και γυρίζει επτά συνήθως.

Όλη την ημέρα βαριέμαι μόνη μου.

Έχω μαγειρέψει πράγμα που δεν κάνω ποτέ!

Έχω καθαρίσει το σπίτι πράγμα που επίσης δεν κάνω ποτέ!

Και πήρα και μια απόφαση!

Είπα να κάνω εγώ υποχώρηση αυτή τη φορά, παρόλο που δεν φταίω εγώ!

Άρχισα να κάνω βόλτες το σπίτι.

Αργει και νευριαζω!

Οκ δεν θέλω να κάνω λες και είμαστε παντρεμένοι αλλά τουλάχιστον εγώ δίνω αναφορά όταν πάω κάπου ότι θα αργήσω.

Έβγαλα ένα τσιγάρο και το αναψα.

Πηρα μια γερή τζούρα και ένιωσα το λαιμό μου και τα πνευμονία να καίγονται.

Αλλά δεν σταμάτησα!

Ξαφνικά άκουσα τη πόρτα να ανοίγει και άρχισα να χτυπάω ρυθμικά το πόδι μου στο πάτωμα.

<<δεν μας μιλάς? >> τον άκουσα να λέει
<<τι να πω Άρη? >>
<<γειά σου μωρό μου, πως ήταν η δουλειά? Είσαι κουρασμένος? Κάτι τετοιο μήπως ψυχή μου? >> είπε και γύρισα να τον κοιτάξω

<<γειά σου μωρό μου, πως ήταν η δουλειά? Εισαι κουρασμένος? >> είπα νευρική

<<γιατί τέτοια νευρικότητα? >> με ρώτησε
<<Άρη αλήθεια τώρα? Λείπεις πόσες ώρες από το σπίτι και δεν με πήρες ούτε ένα γαμημενο τηλέφωνο να μου πεις ότι θα αργήσεις? >> είπα νευριασμενη

<<δίκιο έχεις! Έπρεπε να σε είχα ειδοποιήσει, αλλά έμπλεξα με τη δουλειά>> είπε και απλά αδιαφόρησα.

<<ελα εδώ μικρή>> είπε και με τράβηξε σε μια αγκαλιά.

Μυρισα ένα άρωμα, αλλά δεν ήταν δικό του.

Ήταν γυναίκειο αλλά δεν ήταν δικό μου γιατί δεν έχω αυτό το άρωμα.

<<συγγνώμη για πριν! Φέρθηκαν σαν μαλακας! Η δουλειά με κάνε να σκεφτώ πολλά πράγματα και σου ζητάω ειλικρινά συγγνώμη! Ζήλεψα πολύ! >> είπε και άνοιξα τα μάτια μου

Το κεφαλι μου ήταν στον λαιμό του και αφού άνοιξα τα μάτια μου το βλέμμα μου εστίασε σε ένα κόκκινο στίγμα κραγιόν στο πουκάμισό του.

Ένιωθα θυμό να με κατακλύζει.

Πηρα ένα ψεύτικο χαμόγελο και βγήκα από την αγκαλιά του.