"ඉතිං අඩන්නේ නැතුව කියන්න "මං saku ගේ කදුළු පිහදන ගමන් කිව්වා.
"අපිට ඒගොල්ලන්ට උදව් කරන්න බැරිද? "
"මොකක් කිව්වා උදව්... මේ කොහෙවත් යන අයට "nim ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන ඇහුවා.
"කොහෙවත් යන අය නෙවෙයි හරිද? "ඒපාර saku තරහෙන් කිව්වා.
Saku ට තරහ ගියාම මුණ රතු වෙනවා ඒ තරහ මුණ මං තවත් ඇවිස්සුවා. 😁
"ආ. ඔව් ඔව් ඒගොල්ලන්ට ගෙවල් තියෙනවනේ, මට අමතක උනා "මං හිමීට කිව්වා ප්‍රතිචාර කොහොමද බලන්න. ම්හු... කිසි දෙයක් කිව්වේ නෑ. වෙනදට නම් ඔහොම දෙයක් කිව්වම හොදටම වලි මාත් එක්ක.
"මට දුකයි "saku බිම බලාගෙන කිව්වා.
ඒ වචන ටික අහුනහම මගේ mood එකත් අවුල්ගියා. මට ඉන්න හොදම යාළුවා එයා දුකින් ඉන්නවා බලන්න මට ඕන වුනේ නෑ. එයාගේ හිත හදන්න මං කතා කලා.
"මේ අහන්න saku මේ දෙය අපි හැමෝටම පොදුයි. ඒකට අපි කවුද කියන දේ අදාල නෑ. හොද කාලය වගේම නරක කාලයකුත් තියෙනවා. අපිට මේ දෙකම දරාගන්න පුළුවන් වෙන්න ඕනේ. ඔයා කියන news එක මං අද උදේ ඇහුවා. (ඒක කියන කොටම saku ගේ මුණ මල් 7 යි )මං කිව්වේ අහම්බෙන් දැක්කා. ඔයාට ඕනේ ඒගොල්ලන්ට උදව් කරන්න නේද? "
"ඔව් "
"හරි, ඔයා ඇත්තටම ඒගොල්ලන්ට ආදරෙයිද? එහෙම ආදරෙයි නම් කවදාවත් ඒගොල්ලන්ව අතාරින්න එපා, මොන අඩුපාඩු ආවත් එයාලත් එක්ක ඉන්න. පිළිගත හැකි වැරද්දක් තියෙනවනම් ඒකට සමාව දීලා තවත් අවස්ථාවක් ලබාදෙන්න. ඇඩුව කියලා ප්‍රශ්න වලට පිළිතුරු ලැබෙන්නේ නැහැ "
"ප්‍රශ්න වලට පිළිතුරු තියෙන්නේ තේරුම් ගැනීම තුලයි "
කතාව අවසානයේ බර හුස්මක් පිට කරපු ඇය saku ගේ උරහිසට තට්ටුවක් දාලා නැගිටලා ගියා.
Saku ට පුදුමයි nim ගේ කතාව අහපුවහම. හැමදාම විනෝදෙන් හිටපු කෙල්ල මෙච්චර ගැඹුරට හිතුවේ කොහොමද? ඇස් දෙක වහගෙන ටික වෙලාවක් පිච්චමල් සුවද විදපු ඇය නැගිටලා ගේ ඇතුලට ගියා.
💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫💫
@ KSD University Hospital
"මං ගිහිල්ලා අපිට බොන්න මොනවා හරි අරන් එන්නම්, ඕගොල්ලෝ jimin ගේ කාමරයට යන්න "jin කිව්වා.
"Hyung පොඩ්ඩක් ඉන්න මාත් එන්නම් ඔයත් එක්ක යන්න "Rm, jin සමග පිටත් උනා.
Hospital එකෙන් එලියට යන අතර තුර jin, Rm ට කතා කලා.
"Rm කොහොමද අපි දැන් මේක කියන්නේ "jin වාහනය start කරන ගමන් ඇහුවා.
"ඒක තමයි Hyung මාත් මේ කල්පනා කලේ "
ඔවුන් දෙදෙනාම කෝපි ගේන්න යන ගමන් වාහනය තුලම කල්පනා කලා.
හරියටම අවුරුදු 6 ක්‌. කාලය ගෙවුනා තේරුනේ නෑ, ඒ කාලය තුල අපි කොච්චර නම් සතුටු වුනාද, කොච්චරනම් ඇඩුවද, රණ්ඩු වුනාද. අද වෙනකොට ඒ හැමදෙයක්ම හීනයක් වගේ. ඇහිපිල්ලමක් ගහනකොට ඒ හැම දෙයක්ම ඉවරයි. පසුගිය අවුරුද්දේ වෙච්ච සිදුවීමත් එක්ක (jimin ගේ අනතුර ) කණ්ඩායම කොච්චර නම් මානසිකව ඇද වැටුනද?
සමාජ මාධ්‍ය හරහා කොච්චරනම් අසත්‍ය තොරතුරු පළවුනද? ඒවා දැකලා පොඩි එවුන් අඩපු හැටි, කණ්ඩායමේ නායකයා වෙච්ච මට මේ සේරම දරාගන්න වුනා. එළිපිට අඩපු නැති මම කාමරයට ගිහින් දොර වහගෙන රෑ එළිවෙනකම් ඇඩුවා. ඒක දන්නේ මායි, J-hope විතරයි. හිනාව අපෙන් ඈතටම පලා ගියා. දෙවියෝ අපිට දීපු සතුට ආපහු උදුරගත්තා.
Rm වාහනේ කවුළුවෙන් ඈත බලාගෙන කල්පනා කලා.
"දෙවියෝ ආපහු අපිට ඒ සතුට දෙයි "jin ගේ කටින් පිට වුන ඒ වචන ටිකට rm ගැස්සිලා ගියා. "දෙවියනේ !jin ඔයා කොහොමද? "Rm කටත් ඇරගෙන jin දිහා බැලුවා.
"ඔව් මං කොහොමද ඒක දැනගත්තේ? මතක තියාගන්න මං ඉපදුනේ ඔයාට කලින් බව, මෙච්චර කාලයක් එකට හිටපු අපිට අපේම අය තේරුම් ගන්න බැරිද? ඔයා ඒ අවස්ථාවේ පැළදගෙන ඉන්න කුරුසේ අල්ලාගෙනයි හිටියේ "jin හිනාවෙලා කිව්වා.
වාහනය hospital එක ඉදිරිපිට නතර කරපු jin "දෙවියෝ හිතන තරම් නපුරු නැහැ rm, අපිට තව එක අවස්ථාවක් ලැබිලා තියෙනවා. අපි ඒ අවස්ථාවෙන් ප්‍රයෝජන ගනිමු "
🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆🎆
To be continue......
Please vote and comment my ff
