Till Now

Prolouge

"I just need some air to think of it" sagot ko dahil di ako makapaniwala sa halos tatlumput isang taon na pagsasama ay sa isang iglap ay gustong kumawala ang taong binuo ko, hinubog ko.

Ang sakit tanggapin na sa bawat pag- alis at pag- uwi ay di ko na mararanasan ang mga yakap at halik nya.

Di ko akalain na sa ganto kami magtatapos, sa gantong paraan. Kasi ang tanging pangakong sinabi nya sa akin kamatayan ang magpapahiwalay sa amin.

Binuksan ko ang pinto ng aking kotse at pumasok. Sabay nito ang pagtulo ng mga luhang di ko inaasahan. Sinulyapan ko ang mga papel na ibinigay nya. Wala na ba talaga? Ganto na ba yun kabilis? Pinapawala nya na ang bisa ng aming kasal.

Di ko magawang paandarin ang aking sasakyan sa mga nakita ko. Di ko matapon kung anong meron kami. Pero bat ganun kadali sa kanya gawin lahat ng iyon.

~

"Mom?"- sambit ng anak kong si Sam.

"I'll go downstairs mamaya anak"- sagot ko sa kanya kasi alam ko namang nag aalala na sila sa akin sa nangyari sa amin ng daddy nila.

Pinipilit kong tumatag para sa mga anak namin. Ayukong maapektuhan ang pag aaral nila sa nangyayari sa mga magulang nila.

I know that I can't control them sa kung paano nila ihahandle ang mga nararamdaman nila. I am just here para umalalay even though I also need a shoulder to lean on. I am a mother of three. Kung nasasaktan man ako sa nangyari sa amin ni Alex. I can't stand to see my children suffering pain from the decision we have made.

From all of this pain? No regrets. One day I know that I can stand from this. Alex is my happiness, my world back in 1989.

He gave me a lot of reasons to live and to enjoy life. He gave me a sweet and caring Sam, the mature and grumpy Roshier and the introvert but mindful Railey.

No regrets that I met him. He gave me the everlasting happiness.

Muli kong binuksan ang box na puno ng aming litrato. Nakita ko rito yung mga panahong trip pa naming mag date sa Intramurous. Pumunta sa mga inuman sa Taft. Manood ng nga NBA games sa bahay nila.

All of these will just remain as memories. Moments that I cherish back then.

Bumangon ako at nag ayos. Bumababa ako at nag tungo sa aking mga anak na kumakain.

"Mom?" - gulat na sabi ng anak kong lalaki na si Roshier.

"Uhm?"- I smiled at them
"What's for breakfast mga anak?" pahabol kung tanong.

Gulat na Gulat ang mga anak kong nakita akong ayus. After how many weeks.

After naming mag breakfast.

"Sam, Roshier? Rai?" Tawag ko sa kanila

"I know this would be hard for all of you, I promise that mommy will always be here for you mga anak"

" When your dad will visit here just tell him that he may get the envelope above my table"

An envelope with the signed papers for our annulment.