Wat ik denk

Bonus 3: Kasper en Florian: Door mijn pijn weg te kussen.

Even voor de duidelijkheid: dit hoofdstuk speelt zich samen af met hoofdstuk 47
Have a nice day and enjoy the cuteness :)

================================

Ally heeft Florian en mij een beetje gedwongen om mee naar het winkelcentrum te gaan vermits Rients en Julio vandaag eindelijk eens een dagje met zijn twee hebben.

Ze hebben het dan ook echt verdiend. Ze zijn ten slotte een maand samen en na alle heisa waarbij Florian en Rients bij Julio zijn moeten intrekken, verdienden ze een dagje rust.

Maar dat geldt niet voor Florian en mij en daarom lopen we heel dicht achter Ally aan die naar iedere etalage moet kijken.

We lopen al een uur rond en ze is in nog geen enkele winkel binnengegaan.

Pas als we bij de winkel langs de boekenwinkel passeren, gaat ze naar binnen.

'Marley!' roept ze en Florian en ik kijken elkaar fronsend aan als ze naar een jongen met blonde haren loopt.

Hij is groter dan ons drie en kijkt meteen op als hij onze naam hoort.

'Ik ben Ally, de beste vriendin van Jules en ik moet even met je praten en ik heb een paar kleren nodig. Wil je helpen?' vraagt mijn zus.

'Ja, tuurlijk,' zegt de jongen, Marley, en hij glimlacht.

Hij ziet er best goed uit ondanks dat hij mijn type niet echt is.

Heeft Ally gevoelens voor hem?

'Ik heb jullie lang genoeg opgehouden, ga maar naar een cafeetje en drink iets als een soort date,' zegt Ally en ze draait zich naar ons toe.

'Mam zei dat we om vijf uur terug moeten zijn,' help ik haar herinneren.

'Juist. Zie ik jullie binnen een uur dan buiten?' vraagt ze.

Florian en ik knikken waarna we de winkel uitlopen.

'Moet je ergens zijn?' vraagt hij.

Ik schud mijn hoofd.

'Jij?' vraag ik.

'Nope,' zegt hij. 'Zullen we iets gaan drinken? Waar heb je zin in? Koude koffie? Milkshake?'

'Een milkshake zou echt lekker zijn op deze dag, maar ik betaal. Jij hebt vorige keer de pizza betaald,' zeg ik.

'Dus dit telt als een date?'

'Ja,' zeg ik, maar krabbel dan een beetje terug. 'Ik bedoel, als jij dat wilt ten minste.'

'Klinkt goed,' zegt Florian en hij glimlacht waardoor mijn benen als pudding aanvoelen en mijn hart als bijna verbrande pizza.

Florian en ik lopen langs elkaar naar de ijsjeswinkel om de hoek en steeds strijken onze handen lichtjes langs elkaar.

We hebben het er nog niet over gehad hoe we onze relatie aan de buitenwereld willen laten zien. Mijn ouders weten er wel van, maar de moeder van Florian tast nog in het duister.

Volgens mij moeten we gewoon even wachten tot dat is opgelicht en dan kunnen we dit soort gesprekken aangaan.

Als ik moet toegeven, vind ik het wel een beetje angstaanjagend. Ik bedoel, ik wil laten zien dat Florian mijn vriendje is, maar aan de andere kant ben ik bang dat we worden aangevallen.

Er zijn genoeg jongens die op jongens vallen en daardoor in elkaar geslagen zijn of zelfs vermoord en dat wil ik hem niet aandoen, kán ik hem niet aandoen. Hij heeft net met geweld te maken gehad en dit kan ik er niet bovenop gooien.