"မာန်မင်းခ မတွေ့ရတာအတော်ကြာပြီ"
"အေးကွာ ငါမင်းကိုလာတွေ့မယ်လုပ်လုပ်နေတာ သိတဲ့အတိုင်းပဲလေ အလုပ်ဆိုတာကလဲ
ပစ်ထားလို့မရတော့"
"အေးပါ ငါနားလည်တယ်"
"ပိုင် မင်းမှတ်မိလား ဒါငါ့ညမ ပုလဲခလေ"
"ပုလဲလား အို အတော်တောင်အရွယ်ရောက်နေပြီပဲ အသက်ကဘယ်လောက်လဲ"
"18 ပါ"
"ဟုတ်လား အိမ်ကငယ်လေးနဲ့ရွယ်တူပေါ့"
"ငယ်လေးဆိုတာ..?"
"အော် ငယ်လေးဆိုတာ အကို့ညီပါ ခွန်းတလေ"
"အော် သိပြီ ဟီး ခင်လို့ရတယ်မလား"
"ရတာပေါ့"
"အေး မင်းပြောမှ ခွန်းလေးရော?"
"နေမကောင်းဘူးတဲ့ ပင်ပန်းတယ် ဆိုလို့ ထားခဲ့လိုက်ရတယ်"
"ခရီးပန်းတာလား"
"အေး ဖြစ်မှာပေါ့ကွာ"
"ညမလေး ပျင်းနေရင် သွားချင်တဲ့နေရာသွားလေ"
"ရပါတယ် ပုလဲကတကယ်တော့ ခွန်းတပါမလားဆိုပြီးလိုက်လာတာ အမေကသူငယ်ချင်းလုပ်လို့ရတယ်ဆိုလို့"
"အေးကွာ နောက်တခေါက်ပေါ့ ပုလဲရယ်"
"မနက်ဖြန်ရော ရလား ကိုပိုင်"
"ရပါတယ်"
"ကိုကို ပုလဲတို့မနက်ဖြန်တွေ့ရအောင်လေ"
"အင်းတွေ့မယ်လေ"
*ဘာလိုလိုနဲ့ ညနက်နေပြီပဲ ပြန်မှ ငယ်လေးတယောက်ထဲ*
"ဟေ့ကောင် ငါပြန်ပြီ"
"အေးအေး မနက်မှတွေ့မယ်"
"အေး ဟုတ်ပြီ ပုလဲ အကိုပြန်ပြီနော်"
"ဟုတ်ကဲ့ ကိုပိုင် ဂရုစိုက်ပြန်"
"ညမလေး ကိုကိုတို့လဲပြန်ရအောင်လေ"
"စောင့်နေတာ အဲ့လိုပြောတာကို
ပင်ပန်းနေပြီ"
"ဟားဟားး ဟုတ်ပါပြီဗျာ ပြန်မယ်လာ"
"လာပြီ ခနလေး"
************************************
"Morning ငယ်ရေ"
"Morning ကိုကြီး"
YOU ARE READING
Paradise
Любовные романыစိတ်ကူးယဥ်ဆန်တဲ့ ကောင်လေးတယောက်ရဲ့ ဘဝထဲကို လက်တွေ့ဆန်တဲ့ လူကြီးတယောက် ဝင်ရောက် လာတဲ့အခါ ဘာတွေဆက်ဖြစ်မလဲ? Happy Ending နဲ့ပဲအဆုံးသတ်မှာပါနော် ခံစားချက်လွယ်တတ်လို့ ခွန်းက ငိုရမဲ့ အဆုံးသတ်တွေမလုပ်ပါဘူး ဒါက ခွန်းရဲ့ ပထမဆုံး fic လေးပါ အားပေးပါဦး
