Ο δικός μου μπάτσος

||•κεφ.26ο•||

<<γι' αυτό Σαμπρινακι, μακριά από τον Αρη! Γιατί θα σου βγάλω το μαλλί τρίχα τρίχα. Και είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω. Αν σε ξαναδώ να είσαι εδώ, και το θέμα που τον θέλεις είναι εκτός δουλειάς, θα υπάρξουν χειρότερα>> έλεγα στο πρόσωπό της.

Άρης POV

Άπλωσα το χέρι μου στη δίπλα μεριά του κρεβατιού και η Θεοφανία έλειπε.

Που πήγε πρωινιατικα?

Τόσο καιρό που μένει μαζί μου ξυπνάει τρεις το μεσημέρι.

Κοίταξα το ρολόι και γουρλωσα τα μάτια μου.

ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!

ΜΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΟ ΞΥΠΝΗΤΉΡΙ Η ΜΙΚΡΉ ΚΑΙ ΈΧΩ ΑΡΓΉΣΕΙ.

Πετάχτηκα όρθιος και επιασα τη στολή μου από τη ντουλάπα μου.

Τη φόρεσα βιαστικά και κατέβηκα στο σαλόνι.

Πήρα τα κλειδιά και το κινητό μου και βγήκα από το σπίτι.

Μπήκα στο αμάξι και ξεκίνησα για το αστυνομικό τμήμα.

<<καλημέρα Μάριε >>
<<καλημέρα Αρη>> είπε και ανέβηκα στο γραφείο μου αλλά σταμάτησα γιατί άκουσα φωνές από μέσα.

Μπορούσα να διακρίνω τη φωνή της Σαμπρινας.

Άνοιξα τη πόρτα και η Σαμπρινα με την Θεοφανία? γύρισαν να με κοιτάξουν.

<<καλημερα Αρη>> είπε γλυκά η Σαμπρινα αλλά το επόμενο δευτερόλεπτο μορφασε από τον πόνο.

Τι έπαθε καλέ αυτή!?

<<μωρό μου πως και από εδώ? >> ρώτησα τη Θεοφανία και άφησα τα πράγματα μου

<<να μωρέ τα έλεγα εδώ με το Σαμπρινακι>> απάντησε και ήρθε κοντά μου με ειρωνικό χαμόγελο.

Με έπιασε από το σβέρκο και με φίλησε.

<<μπορείς να πηγαίνεις Σαμπρινα! Και όπως είπαμε κοπέλα μου..>> είπε και η Σαμπρινα βγήκε έξω γρήγορα.

<<και τι λέγατε? >> ρώτησα
<<τίποτα μωρό μου>> απάντησε
<<Θεοφανία τι της έκανες? >>
<< εγώ? Τίποτα, δεν ξέρω για πιο πράγμα μιλάς>> απάντησε και καλά ανηξερη

<<Θεοφανία! >> ύψωσα τον τόνο της φωνής μου

<<ωχου μωρέ Αρη, τη συμβουλευσα, με ευγενικό τρόπο πάντα γιατί είμαι μια κυρία, να μην φοράει κραγιόν στη δουλειά. Γιατί το πληρώνουμε για να μένει στο χείλος μας και όχι σε πουκάμισα! Κατάλαβες? >> είπε και ήθελα να γελάσω με την απαίσια δικαιολογία της