მოდილიანი

𝙇𝙞𝙛𝙚 𝙞𝙨𝙣'𝙩 𝙚𝙖𝙨𝙮

1884 წელი, 12 ივლისი, ლივორნო/იტალია

ქალაქში წვიმდა, ნისლს ყველაფერი დაეფარა გარშემო, ქუჩებში ხალხი აღარ დაიარებოდა. ერთ-ერთი სახლიდან ბავშვის ტირილის ხმა გამოდიოდა, ევგენია გარსენი მშობიარობდა. პატარა, ლამაზი ბიჭი დაიბადა, რომელსაც მოდილიანი დაარქვეს. იმ ღამით ყველა ბედნიერი იყო..

1919 წელი, პარიზი

-ჟანა..

-ჩემი სახელი საიდან იცით?

-ვიცი. ამადეო...

-მოდილიანი, ვიცი ვინც ბრძანდებით, ყველამ იცის..

-წამოდი, მინდა ვნახო წვიმაში როგორი ხარ.. მე მიყვარს წვიმა, მიყვარს მისი ნაამბობი...

-რა საინტერესოა, მოლაპარაკე წვიმა არსებობს?

-კი..

-რაზე გესაუბრებათ ხოლმე?

-იმაზე, რომ შლაპა გჭირდება.

ჟანამ გაიღიმა, ოჰ, ეს იყო ის რასაც მოდილიანი ამდენი ხნის განმავლობაში ეძებდა, მან მშვენიერება ჟანას ღიმილში ჰპოვა.

-შემოიარე ჩემთან და დაგხატავ, თუ გამიმართლებს... შენს თვალებსაც დავხატავ. 

-როგორ ფიქრობ შენისთანა რეპუტაციის კაცს შინ ვესტუმრები? გიჟი გგონივარ?

-ჰო... 

მოდილიანმა ჟანა დახატა, ეს ყველაზე საყვარელი ნახატი იყო მათ შორის რაც კი დაუხატავს...

-რას იტყვი? 

-თვალები სად არის?

-ძალიან შორს ვიყავი და თვალებს ვერ ვხედავდი.. შენს სულში რომ ჩავიხედავ, თვალებსაც მაშინ დავხატავ. 

-----------------------

-მე მყიდველი ვარ, თუმცა კარგა ხანს მალოდინეთ, მაგრამ ჩემი აზრით თქვენი ნახატები საინტერესოა.

-ესეიგი საინტერესოა? მითხრეს უამრავი ფული აქვს მაგრამ გემოვნება არ გააჩნიაო... მართლები ყოფილან.

-----------------------

მოდილიანი წვიმაში იჯდა და იმ მელოდიას ჰყვებოდა რომლისაც მხოლოდ მას ესმოდა.. წვიმის წვეთები ფანჯრის რაფებს ეხეთქებოდნენ და გზას მიიკვლევდნენ...