Saudade « Gediz Işıklı »

Beklenmedik misafir

{ 40 OY GELMEDEN BÖLÜM GELMEYECEKTİR! }

| Gediz Işıklı |

O gece çok ağlamıştım,
Büyük ihtimalle sen uyuyordun.
Kimseden bu kadar nefret etmemiştim.
Asıl canımı yakan ise,
sabah kalktığımda hâlâ seni seviyor oluşumdu. 

-Gediz Işıklı

"Baba hadi!"

Merdivenlerden hızlıca çıkıp bana heyecanla bağıran kızıma güldüm.

"Geliyorum bebeğim. Sen koş ellerini yıka, sonra ise üstüne pijamalarını giy."

Kafasını sallayıp odaya doğru yöneldi. Ceketimi çıkarıp kenara koydum ve derin nefes verdim.

"Oğlum?"

Kendi odasının köşesinden bana bakan anneme döndüm.

"Konuşalım mı biraz?"

Kafamı sallayıp odasına doğru girdim ve yatağının en köşesine oturdum. Beni bir süzdü. Sonra ise yatağa oturup eliyle bana gelmem için bir haraket yaptı. Kalkıp ona biraz daha yaklaştım. Beni kolumdan tutup göğüsüne doğru yatırdı. Titrek bir nefes aldım. Şu hayatta en sevdiğim kokuların arasında en güvende hissettiğim koku buydu.

Anne kokusu. Saçlarımı okşuyor, arada öpüyordu. Her temasında özlem ile kavruluyordu tenim.

"Benim minik oğlum... Sen ne ara büyüdün de kendi evladın için gözünü kırpmadan her şeyi yapacak yaşa geldin."

Gülümsedim. "Büyüdüm değil mi..."

Kollarımı onun beline sardım. "ama keşke hiç büyümeseydim anne."

"Gediz'im, benim minik oğlum. Büyüdün ve çok güçlü, çok mükemmel bir adam oldun sen. Kızını hayatının odak noktası yapan, kendi işini kuran ve en önemlisi vicdanlı biri oldun sen."

"Ama hep yarım kaldım."

Bir şey demeyince devam ettim.

"Eskiden çok düşünüyordum. Babam beni neden sevmedi, Nare beni neden sevmedi... Onları affetmek için hep kendimde hata aradım. Babamı bu saatten sonra affetmem. Kızım ada doğunca anladım bunu. Onun doğumu beni ben yaparken, çok şey de alıp götürdü. Annesine o kadar çok benziyor ki, şaşıp kalıyorum bazen. Hatta Lydia ve Gediz'in karışımı gibi. Hani hep bir kavga olur ya, bana mı benziyor, sana mı kavgası. Ada tam olarak ikimizin karışımı.

Onu bu yaşına kadar kendim büyüttüm. Altını temizledim, gazını çıkardım, banyosunu yaptırdım, ateşlendi tüm gece başında bekledim, yere düştü kaldırdım, bisiklet sürmeyi öğrettim, okulun ilk gününde sınıfın kapısından ayrılmadım ama ne yaparsam yapayım asla annesine olan özlemini kapatamadım. Nasıl yapabilirim ki zaten? Çok zor anne... Ne zaman kolaylaşacak?"

Kafamı hafifçe kaldırdım ve gözleri dolu dolu olan kadına baktım.

"Bilmem. Benimki de daha kolaylaşmadı. Kim bilir belki de hiç bir zaman kolaylaşmaz."

Hafifçe doğruldum. "Ada ile film izleyeceğime söz verdim."

Kafasını sallayıp anlımı öptü ve saçlarımı bir kez daha okşadı. Ayağa kalkıp kapıya ilerledim. Kapının kolunu tutmuşken annem bana seslenmişti. Kafamı ona çevirdim.

"Sen çok güçlüsün. Seni çok seviyorum."

Kafamı eğip gülümsedim. "Bende seni çok seviyorum anne."