Tüm zorluklarla mücadele eden üç kız .
Üç yaralı yürek .
Üç kırık kalp.
Bir adam tüm acılara rağmen dimdik duran .
Bir adam sevgisini sevgilisi için içine gömen .
Bir adam koruyan ,kolayyan , seven.
Zihnim kirli düşüncelerle doluydu. Hatta o kadar doluydu ki tek bir iyi düşüncem yoktu.
Zaman geçiyordu. Aylar yıllar geçiyordu ama içimdeki öfke geçmiyordu. İşin komik yanı ise neye öfkeli olduğumu bilmiyordum. Veya da kime ?
Kafamın içi mahşer yeriydi.
Her bir düşüncem diğer düşünceden kaçıyordu. Bir yerde okumuştum. Kıyamet kopup mahşer günü geldiğinde her kes tüm çıplaklığıyla kalacakmış.
Dünyada yaptıkları bir sinema misali izletilecekmiş. Ve anne evladından evlat ailesinden kaçacakmış .
Hesaptan sonra sırat köprüsünden geçilecek ve günahları çok olanalar o köprüyü geçemeden cehenneme düşecekmiş. Bunu ilk okuduğumda tüylerim diken diken olmuş ve bir süre sürekli bu düşünceyle yaşamıştım.
Ya o köprüden düşersem düşüncesi minik kurtcuk olmuş yavaş yavaş kemirmişti içimi.
Bununla alakalı bir çok araştırma yapmıştım. Her şey insanın kendiğinde bittiğini öğrenmiştim. Dinimin emirlerini yapmasamda inancı tam biriydim.
Ramazanda orucumu tutardım. İnsanalara elimden geldiğince yardım etmeye çalışırdım. Özellikle de hayvanlara .
Belki de sadece kendimi kandırıyordum .
" Helin işe geç kalacaksın "Usulca kalktım oturduğum yerden. İçimde her an patlamaya hazır bir yanardağı vardı sanki.
Önceden hazırlandığım için odama çıkma gereği duymadım . Ayakkabılıktan siyah sporlarımı alıp hızla ayağıma geçirdim.
Bugün ruh halimi anlatırcasına siyahlara bürünmüştüm fakat bu bilerek yaptığım birşey değildi .Sakin adımlarla çıktım evden.
Temsili ;
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazen herşey o kadar ağır geliyordu ki kimseyi umursamadan caddenin ortasına oturup bağıra bağıra ağlamak istiyordum .
Ama biliyordum ki ne kadar ağlasam da geçmeyecekti içimdeki bu öfke.
İnsanlar neden bu kadar nankördü ? Neden sadece kendi yaptıklarını görüyorlardı ?
Ahh delirmek üzereydim. Neydi içimdeki bu öfke ?
Çok düşünen insanlarmıdelirirdi yoksa hiç düşünmeyen insanlarmı ?
