A Moment with You ✔️

CHAPTER 20

Prime's POV:

"Sa pangatlong tanong ko, pag ito hindi ka pa sumagot. Hindi ako mag - aalinlangang bangasan ka. Ano ang problema mo, Prime?" Ramdam ko ang seryoso at inis niya sakin habang sinasabi sakin yan.

'Brie'

"Isa, Prime. Hindi ka talaga magsasalita-". Hindi ko na siya pinatapos pa dahil nagsalita na ako.

"Kasi natatae ako" ang sagot kong yun ang nakapagpahinto sa kaniya. Hindi ko na siya hinintay pang bumalik sa sarili niya.

'Shit, Prime. You are the great prince in Great Britain. Fuck, your so fuck off"

Brie's POV:

Nakauwi kami ng matiwasay. Yun naman pala ang dahilan niya ba't may pa arte - arte pa.

'Naku, talaga tong si Prime. Hindi pa sinabi nang nasa loob kami nang jym. May banyo naman sa loob hindi dun mag-cr.'

Naiiling man ako habang yan ang nasa isip ko ay hindi ko naman hinayaan na makita niya akong pinagtatawanan siya kaya panay ang sulyap niya sakin upang masigurado.

Naiinis naman siyang tumingin sakin sa tuwing titingin nang hindi niya ako mahuli - mahuli sa pagtawa.

"Can you stop laughing at me?" His deep tone growl at me. I just can't stand hiding my laughter.

"What? I'm just laughing. Is it wrong?" Tila inosente kong balik - tanong sa kaniya. But instead of answering me, he just walk to the kitchen so I go after him.

"Ano ba kasing ikinapuputok nang butche mo?"

"None"

"Tsk. Bahala ka kung ayaw mo. By the way, maybe next week babalik na ako sa lugar namin. Papayagan mo ba ako?" Diretsahang tanong ko dahil wala namang mangyayari kung dito nalang ako sa bahay niya habang - buhay.

Natigilan siya sa pagkalansing nang mga lulutuin niya saka ako hinarap nang may nanlilisik na tingin.

"I thought, we already settled this matter. Why don't you understand that it's unsafe if you go back?"

"Honestly, I just want to check if ever my family return to our house. That day kasi pinaalis ko sila sa bahay and I don't have an idea where did they go now". Ang nanlilisik niyang tingin ay napalitan nang mahinahong mukha. I think he understand me now.

"I try my best. Pero kailangan kasama mo ako. Mahirap na baka bumalik rin yung mga taong papatay sayo". Yun lang ang sinabi niya at tumalikod uli sakin para ipagpatuloy ang ginagawang pagluluto.

Natuwa ako sa naging sagot niya kaya hindi ko namalayan nayakap ko na pala siya dahil sa sobrang galak.

"Okay. Thanks"

Natigilan siya sa ginawa ko pero hindi ko na tinanong pa kung bakit.

"Nah, stop it"

Natapos kaming kumain kaya kinausap ko siya habang siya ang naghuhugas nang pinagkainan namin.

"Kailan tayo aalis?" Nilingon niya muna ako.

"Hm, sa makalawa na. Kailangan mo pang magpalakas at hilumin ang mga pasa mo. Maaaring magtaka ang mga tao kapag nakita ang mukha mong mayroong pasa. Mahirap na baka ako pa mapagbintangan" napaismid naman ako sa sinabi niya.