❤️ Teenage love ❤️

ΙΣΤΟΡΙΑ 2

Σήμερα πήγα στο γιατρό ... ή τουλαχιστον έτσι είπα ...
Δεν είχα καμία απολύτως όρεξη να παω σχολείο ...
Το κεφάλι μου δε σταματούσε να πονάει ... Ένοιωθα το σώμα μου να παραληρεί ...
Τα χέρια μου να τρέμουν ... Τα πόδια μου να μουδιάζουν ... Και την καρδιά μου πιο μαύρη και πιο νεκρή από ποτέ ... Το κλάμα δε σταματά ...

Δεν αντέχω αλλο ... Δεν αντέχω αυτήν την κόλαση που λέγεται σχολείο ... Αισθάνομαι πως οτι κάνω , οτι πω και οτι εχει σχέση με εμενα σχολιάζεται συνεχώς ...
Και δυστυχώς δεν μπορώ να μιλήσω στους γονείς ... Τους βλέπω ελάχιστες ώρες , ίσως και καθόλου , ειναι πολυ απασχολημένοι με τα επαγγελματικά ταξίδια ... Δεν εχουν χρόνο να ασχοληθούν με εμένα και το δράμα μου ...
Αυτο που χρειάζομαι ειναι ενας άνθρωπος που να με καταλαβαίνει , που να μπορώ να τον εμπιστευτώ , να αφήσω την καυτή λάβα που βράζει μέσα μου να χυθεί σα χείμαρρος μαζι με ολα τα δεινά μου ...
Το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαι μόνη ... Κανείς δε μπορεί να με καταλάβει , να νοιώσει αυτό το βρασμό και να με στηρίξει . ( εδω θα βάλω μια τελεία , κυριολεκτικά )
🔹🔹🔹

Σήμερα γύρισα απο το σχολειο με πυρετό .
Όταν μπήκα σπίτι είδα βαλίτσες στην είσοδο και τη μητέρα μου να κάθεται σε μια πολυθρόνα και να ειναι έτοιμη να τρέξει κοντά μου . Έπεσα τρέχοντας πάνω της και την αγκάλιασα τοσο σφιχτά που τα χέρια μου έγιναν κόμπος . Με κοίταξε με μάτια γεμάτα χαρά ( που με έβλεπε ) και απελπισία ( που με έβλεπε για λίγες ώρες ακόμη ) .
Μετα απο λίγα δευτερόλεπτα κατάλαβε τον πυρετό μου , αφού το σώμα μου έβραζε . Δεν άντεξα. Της τα ειπα ολα.

🔹🔹🔹
🔹ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ 🔹
Σήμερα πήγα στο εμπορικό με τους γονείς μου . Ακριβώς . Με τους γονείς μου .
Μετα τους ζήτησα να με αφήσουν στη βιβλιοθήκη , να κάτσω να διαβάσω και να σκεφτώ .
Καθώς περιπλανιόμουν στους διαδρόμους της βιβλιοθήκης έριξα κατι εγκυκλοπαίδειες . Εκείνη την ωρα ευχόμουν να μην με είδε κανεις . Πολυ αργα . Ενα καλοχτενισμένο αγόρι , περίπου στην ηλικία μου , με πράσινα μάτια , ερχόταν προς το μέρος μου . Άρχισε τότε να μαζεύει τα βιβλια και να τα βάζει στη θέση τους χωρίς να πει λέξη . Όταν τελείωσε γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου , χαμογέλασε και είπε : "Το παθαίνω συχνά" .
Του χαμογέλασα κι εγω μουρμουρίζοντας :" Ευχαριστω " .

"Λοιπόν , έρχεσαι συχνά εδώ ; " , είπε και τα μάτια του άστραψαν .
"Αρκετά " , του απάντησα σχεδόν ψιθυριστά .
"Τι βιβλια σου αρέσουν ;" , με ρώτησε.
"Κυρίως τα μυθιστορήματα" , ειπα κι εγω.
"Τι είδους μυθιστορήματα ...;"