ailemin psikologlara neden bu kadar değer verdikleri büyük merak konusu. Kendilerinin benimle iletişim kuramama çabaları -veya kurmama isteği- yüzünden tanımadığım bir insanla kendi hakkımda bilgi vermek istemiyorum.
Ruh hastası olmak benim isteğim. Belkide değil. Olmasa bile annemi bile ilgilendirmez benim durumum. Sırf müzik dinlediğim ve odamdan çıkmadığım için depresyonda olmuyorum. Belki insanların yüzlerini görmekten hoşlanmıyorumdur? En basitinden o ağzınızla çıkardığınız iğrenç seslere son verirseniz sizinle oturma şerefini size bağışlayabilirim sevgili ailem.
Psikologların bizden daha çok ruh hastası olduğunu biliyor muydunuz? -Bu sefer isim vermekten hiç çekinmeyeceğim!- Rize Recep Tayyip Araştırma hastanesinde Çocuk ve Ergen Ruh Hastalıkları Danışmanı Aylin Uzun tam bir gerizekalı!! " buraya neden geldin bakalım tatlım?" diye sorduğunda kesinlikle abartmadan söylüyorum kalkıp çıktım.
Kapıdan döndürülmemle bu gereksiz aksiyonun utanca dönüşmesi fazla zaman almadı tabiki. Konuşuyoruz, annem ağlıyor. Ben gülüyorum, hepsi mal gibi bana bakıyor. Ciddi anlamda hiç bi bok yokken oraya götürülmem tabiki de sinirlerimi bozdu. Bu yüzden gülüyorum. Alakasız yere saçımın mavisinin yakıştığını söylüyor. Sanane. "Kuaförünün adresini verirsin artık canım." Diyerek kendince espiri yapıyor. Reçeteyi alıp çıkıyorum.
Ne garip, artık tasdikli ruh hastasıyım.
