Finding myself back (airplane crash 2) ✔️

+18+

p.o.v Niall

Na een tijdje komen we aan bij het ziekenhuis. Ik ben nerveus, dat durf ik wel toe te geven. Voor mij is dit zo belangrijk. Ik wil gewoon weten wat er is gebeurd en waarom ik van Lexi ben gescheiden. Na al die tijd wil ik het toch wel eens weten.

We lopen naar binnen, gelijk door naar de receptie. 'Hallo, mag ik wat vragen?'. De vrouw kijkt verbaast op en kijkt me dan vragend aan. 'Mag ik iemand van de directie spreken die hier al zo'n 6 jaar meedraait? Het is best belangrijk' vraag ik aan haar.

Ze kijkt even verbaast maar dan typt ze wat in op haar computer. 'Hoe heet u?'. 'Niall Horan'. 'Jaa, er is wel iemand. Ik zal haar hier naartoe sturen. Als u daar gaat zitten zal ze u zo ophalen'.

Ik knik en ga samen met Adam en Lexi zitten. Adam kruipt op mijn schoot en drukt zich tegen me aan. Ik merk dat hij zich niet fijn voelt hier.

'Het komt goed lieverd'. Geruststellend wrijf ik over zijn rug heen. 'Ik hou van je papa'. 'Ik hou ook van jou lieverd'.

Ik zie Lexi glimlachend kijken, wat ze elke keer doet als Adam dit tegen me zegt. Na 2 maanden lijkt ze nog steeds niet gewend te zijn aan de grote verandering en de gegroeide Adam. Hij was nog zo jong toen ze weg ging, en nu is hij al echt een grote jongen.

'Meneer Horan?' vraagt een vrouw in een doktersjas. Een paar gezichten draaien verbaast naar me toe. Gelukkig laten ze me met rust. 'Ja, dat ben ik'.

Samen met de kinderen sta ik op en loop achter haar aan. We moeten een heel eind maar dan komen we gelukkig ook uit bij een kantoor. Nou, nu maar hopen dat ze ons kan helpen. Het zou zo fijn zijn als we weten wat er is gebeurd. Dan kunnen we het toch een soort van achter ons laten.

'Jullie kunnen daar gaan zitten'. Ze wijst naar 3 stoelen aan de overkant van haar bureau. Samen met Adam en Lexi ga ik zitten.

'Waarvoor wou u me spreken?' vraagt ze. 'Nou, 6 jaar geleden is mijn dochter hier opgenomen na een auto-ongeluk. In de ambulance zeiden ze dat het steeds beter ging maar hier in het ziekenhuis aangekomen hoorde we al heel snel dat ze dood was.

Al die tijd hebben we het geloofd, tot ik haar weer tegen kwam. Ik ben haar laatst dus tegen gekomen en nu blijkt dat ze helemaal niet dood is. Ik zou gewoon zo graag willen weten wat er mis is gegaan. Weet u daar misschien iets van?' vraag ik aan de vrouw.

'Misschien wel. Ik werkte toen al veel dus het kan best zijn dat ik erbij was. Maar dan heb ik wel een naam nodig'. 'Lexi Horan'.

De vrouw typt wat in op haar computer en kijkt dan bedenkelijk. Maar onmiddellijk gaat haar gezicht naar ernstig. 'Oo ja, deze weet ik nog wel ja' mompelt ze. 'Echt, dat zou zo geweldig zijn' zeg ik enthousiast. Natuurlijk herstelt dat het verleden niet maar misschien helpt het wel verwerken en begrijpen.

'Nou, het is ingewikkeld om te vertellen, en we willen als eerst sorry zeggen. Die dag kwamen er 2 meisjes op hetzelfde moment aan. Lexi was er goed aan toe, maar het andere meisje was er echt slecht aan toe.

Ze lagen op dezelfde kamer en zijn bij binnenkomst niet in de computer gezet. Zoals u misschien al gezien had was het een drukke dag. De vakantie was begonnen en er waren genoeg ongelukken gebeurd.

Maar wat nou niet slim was is dat de meisjes onwetend een identieke tweeling waren. Maar zo erg dat er geen onderscheid te maken was wie welke was. De doktoren wisten niet meer precies wie wie was en welke nou wat had. Dus was het een soort gok.

We hebben foto's van internet bekeken op de hoop Lexi te kunnen identificeren. Maar we hebben de verkeerde gok gemaakt. Haar tweelingzus was dood, niet Lexi.

We hebben de verkeerde mensen ingelicht over een dood. En we hebben dus Lexi meegenomen naar Leni haar ouders. Ze had een zware hersenschudding en wist dus zelf ook niet meer wie ze was.

Het was gewoon een mega misverstand waar we later achter zijn gekomen. Want op de bewakingsbeelden zagen we later dat de dokter met Lexi haar links had gezet, en niet rechts in de kamer' zegt ze.

Dus Lexi had wel echt een tweelingzus? Huh, hoe dan? Hoe kunnen ze het maken om me niet te vertellen hierover. Nee, ze willen Lexi gewoon bij andere ouders laten terwijl ze weten dat ik kapot ga om haar zogenaamde dood.

'Hoe kun je dat doen?! Ik ging kapot om haar dood terwijl jullie het al die tijd weten' roep ik. 'Pap, rustig blijven' zegt Lexi. 'Wij kunnen na een paar maanden toch niet doodleuk aankomen dat Lexi nog leeft en tegen de andere ouders zeggen dat hun dochter toch wel dood is? Dat zou voor een hoop verwarring zorgen en waarschijnlijk veel kritiek'.

'Dit levert ook verwarring op. En ik vind een gezin net wat belangrijker dan kritiek. Maar ja, daar kan ik nu niks meer aan doen. Wij zijn iniedergeval weg'.

Ik pak Adam zijn hand terwijl Lexi zelf al opstaat. Dit kunnen ze gewoon niet maken. Dit maakt me meer dan woedend. Niet normaal. Al die tijd heb ik Lexi zo erg gemist. Ik loop het kamertje uit, het ziekenhuis uit.