FALLING

FIVE

Nabigla ako sa sunod niyang ginawa. He grabbed my waist and pinned me against the wall. Hindi ako makagalaw dahil sa gulat. Nakaharang ang isa niyang kamay sa gilid habang nakahawak naman sa batok ko ang isa nitong kamay.

Is he goddamn serious? Our faces are literally so close to each other. Nararamdaman ko na ang mainit niyang hininga sa mukha ko. My heart started to beat faster. Hindi ko alam kung bakit tumitibok ng mabilis 'tong puso ko.

Maybe I'm just nervous and to the fact na nagulat ako dahil sa ginawa niya, right? He started to get closer to me hanggang sa mag-dikit na ang aming mga ilong.

Fuck, why is he like this?  Ilang saglit pa nang bigla nalang itong tumawa.

"Lalim ng iniisip natin, ah" natauhan ako nang mag-salita siya.

Fuck. I zoned out.

"Ayos ka lang?"

"I'm fine. Inisip ko lang kung anong black magic 'yung ginamit mo para magustuhan ka ng parents ko"

"Grabe naman. Hindi ba pwedeng nagustuhan lang talaga nila ako dahil sa pogi ako"

Napailing-iling nalang ako sa sinabi niya. Andito kami sa labas ng bahay pagkatapos naming mag-hapunan. Hindi naman siya masyadong naging makulit pero lumalabas pa rin talaga 'yung pagka-kalog niya.

Nakikita ko namang masaya sina mama at papa kay Felix. I feel like approve sila na maging kaibigan ko siya. I also like how respectful he is at pansin ko 'yon the way he talked to my parents earlier. Nasasabayan niya din sila kaya na-mangha lang ako kasi bibihira lang 'yung nakaka-sabay ka sa usapan ng mga matatanda.

"By the way, thanks for the dinner. Busog na busog ako" sabi nito.

"Sino ba naman hindi mabubusog, halos ubusin mo na 'yong ulam kanina"

"Hoy, ikaw kaya 'yong abot ng abot sakin-"

Nabigla ako nang namilipit siya sa sakit. Nakita ko namang nakahawak siya sa kanyang likuran habang hinihimas ito. Oo nga pala, hindi pa siya nagagamot.

"Ayos ka lang? Kaya mo pa ba?"

Hindi siya sumagot. Gawa siguro ng napakasakit na namamaga niyang likod.

"I'm fine. Wala lang 'to"

"Hatid nalang kita pauwi"

"Sigurado ka? Gabi na at baka hanapin ka ng parents mo"

"Huwag kang oa. Magka-lapit lang naman 'yung bahay natin"

Tipid niya lang akong nginitian at naglakad na kami. Nang makarating kami sa bahay niya ay dumiretso kami sa loob at umupo ako sa sofa habang nasa kusina siya kumukuha ng yelo. Bumalik ito at umupo sa aking tabi.

He lent me the iced patch. "Help me. I can't reach my back"

Kinuha ko ang iced patch at tumalikod siya sakin. I pulled up his shirt at sinimulan ko nang ilapat ang iced patch sa kanyang namamagang likuran habang nakahawak ang aking kaliwang kamay sa damit niya. Naramdam niyang nahihirapan ako sa pag-gamot sa kanya kaya kusa nalang niyang hinubad ang kanyang damit. Hindi naman ako malisyosong tao kaya patuloy lang ako sa aking ginagawa.

"Masakit pa ba?" I asked.

"Kinda" he groaned.

Patuloy parin ako sa pag-gamot sa kanya hanggang sa natapos ako.

"Just wait for few minutes at gagaling na yan"

Humarap siya sakin at hindi naka-iwas sa aking mga mata ang katawan niya. Damn. His body's nice. As much as I want to swallow hard ay pinigilan ko 'yun. Parang batak ata 'to sa gym dahil sa ganda ng katawan niya. Agad akong umiwas ng tingin bago pa man niya ako mahuli.

Inilibot ko ang aking tingin sa paligid nang mahagilap ang dalawang bata na nasa isang picture frame na nakapatong sa glass table na nasa aming harapan.

"Ikaw 'yan?" I asked while looking at the frame.

"Oo. Kuha yan ni mama nung araw ng birthday ko"

"Sino naman 'yang sa tabi mo?"

"My childhood friend. Alam mo, ang bait niyan. Kahit palagi kaming nag-aaway, di siya nagsasawang humingi ng sorry sakin kahit ako naman talaga yung may kasalanan" pagku-kuwento niya.

"We shared the same things. Toys, gadgets, and even clothes. Halos lahat ng meron siya o ng meron ako, hindi namin 'yon pinagda-damot sa isa't-isa. He's like a brother to me"

Napangiti ako sa kinuwento niya. Ang saya sigurong magkaroon ng kaibigang ganun.

"Asan na pala siya ngayon?" sa tanong kong 'yun ay bigla siyang natahimik at pansin ko ang pag-bago ng timpla ng mood niya. I should've not asked that question. "Okay lang kung di mo sasabihin. Naiintindihan ko naman-"

"He left" he answered unhappily. I kept listening to him as I felt the pain in his voice. "Umalis sila ng parents niya papuntang las vegas. We had a huge fight to the point that I didn't talk to him for weeks" the agony in his voice made me felt bad. That person might be so important to his life. "But then it was too late. They got in a car accident and he's the only one who didn't able to survive" he sighed heavily and bowed down. "I didn't even get a chance to ask for forgiveness"

I felt really bad. Sa makulit at masayahin niyang pagkatao, may ganito pala siyang pinagda-daanan. First, he abandoned by his own family, and now, the person that he cherished the most was also gone. If I will given a chance to make him better, I will do anything for him.

"Migs?" I looked at him as I heard my name. His watery eyes were telling me that he needed someone to be there for him, and I know that, that person was me. "Can you stay here for tonight?"

I nodded and hugged him as soon as he started crying, tenderly rubbed his back and gave comfort. Nararamdaman ko ang tumutulo niyang luha sa aking likuran. I can't leave him in a state like this. He needs me.

To be continued.