Their Bond

Hoofdstuk 5

Langzaam word ik wakker in een zacht bed. Sloom open ik mijn ogen en kijk ik de kamer rond. Alles komt me stuk per stuk terug binnen. Ik ben bij de roedel van Yvar, Black Moon. Ik blijf nog een tijdje liggen om wakker te worden en denk ondertussen na over wat gister gebeurd is. Als ik alles op een rijtje heb sta ik op uit het bed. Ik had een pyjama van een dienstmeisje gekregen, dat draag ik nu. Ik kijk even in de spiegel aan de muur en probeer mijn haar wat goed te leggen met mijn handen. Als ik genoeg tevreden ben beslis ik te ontbijten. Ik stap de gang op waar verschillende mensen me voorbij lopen. Het zijn voornamelijk dienstmeisjes die aan het poetsen zijn. Ik zoek de weg naar de keuken, wat een hele tijd in beslag neemt. Als ik hem eindelijk gevonden heb zie ik de jongens achter elkaar aan rennen. Vigo loopt voorop en Kian en Yvar zitten vlak achter hem. Yvar stopt met rennen als hij mijn geur opmerkt en komt naar me toe. Hij knuffelt me kort waarna ik hem vragend aankijk.

'Wat is er?', vraagt hij.

'Waarom zitten jullie achter elkaar aan te rennen?', vraag ik hem, hij kijkt om naar zijn twee vrienden die nog steeds rondrennen in de keuken.

'Oh, dat. Vigo heeft ervoor gezorgd dat Kian en ik beide koud water hadden onder de douche', zegt hij waarna Vigo en Kian ons voorbij rennen.

'Hij moest gewoon even afkoelen!', schreeuwt Vigo lachend naar mij.

'Waarom?!', schreeuwt Yvar terug.

'Kayla warmt je te veel op!', schreeuwt hij lachend terug. Yvar gromt en laat me weer achter om achter zijn beste vriend aan te rennen. Ik grinnik zacht, dit zijn echt kleuters. Hoe kunnen zij in de naam van de maangodin een roedel leiden? En de machtigste ter wereld nog wel. Ik ga aan de tafel zitten en krijg meteen en bord met eten voor mijn neus. Ik begin rustig te eten terwijl ik lachend de jongens volg met mijn ogen. Ze blijven nog een tijdje speels achter elkaar aanrennen, voor ze bij mij aan de tafel komen zitten. Ook zij krijgen meteen een bord met eten. In stilte beginnen ze er aan.

'Wat gaan jullie straks doen?', onderbreek ik de stilte. Ze kijken op en Yvar zucht.

'Papierwerk', mompelt hij, ik knik.

'Spannend', grinnik ik, Yvar rolt zijn ogen naar me.

'Jij hoeft dat niet te doen, maar wat wil je wel doen?', vraagt hij, ik haal mijn schouders op. Ik weet niet wat ik hier zou moeten doen.

'Kan ik jullie niet helpen? Aangezien ik dat als ik Luna ben ook zal moeten doen?', vraag ik. Yvar schudt zijn hoofd.

'Daar wil ik je nog niet mee lastigvallen. Je bent net in de roedel, je kunt je beter met iets leuks bezighouden', zegt hij.

'Ik vind wel iets'

***

Ik dwaal door het enorme roedelhuis. Ik heb me ondertussen klaargemaakt om buiten te gaan. Ik besluit eerst de jongens te zoeken om hen te vertellen dat ik het dorp in ga om de roedel te leren kennen. Na een lange tijd zoeken, waarbij ik de geur van Yvar niet kon volgen omdat die overal in dit huis hangt, vind ik het kantoor van de jongens. Ik klop op de deur.

'Binnen', zegt de zware stem van Yvar. Ik open de deur en stap binnen. Yvar kijkt op naar me en glimlacht.

'Hey', zegt hij. Ik begroet hem en de jongens. Kian en Vigo zitten aan andere bureaus en begroeten me ook kort. Ze concentreren zich terug op het stuk papier dat voor hen ligt en gaan verder met schrijven. Yvar is de enige die aandacht voor me heeft. Het verbaasd me hoe geconcentreerd ze kunnen werken, terwijl ze daarnet nog als drie kleine kinderen door de keuken renden.

'Is er iets?', onderbreekt Yvar mijn gedachten.

'Ik wilde gewoon zeggen dat ik even naar het dorp ga om mijn nieuwe roedel te leren kennen', vertel ik, hij knikt.

'Veel plezier', zegt hij waarna hij op staat en naar me toe komt. Hij drukt een kort kusje op mijn hoofd en gaat dan terug zitten.

'Veel plezier, Kayla', zegt ook Vigo terwijl hij even op kijkt van zijn document. Kian doet hetzelfde en ik verlaat de kamer. Ik zoek mijn weg door het roedelhuis naar buiten. Als ik eenmaal buiten kom wandel ik het dorp in. Vele mensen kijken me aan. Ze kennen me waarschijnlijk niet, maar de geur van hun Alpha hangt om me heen. Een tijdje wandel ik door het dorp en kijk ik toe hoe het er hier aan toe gaat. Het is hier rustig, wat ik niet verwacht had van deze roedel. Alle wolven doen hun dagelijkse taken: ze doen boodschappen op de markt in het midden van het dorp of ze onderhouden hun huizen en kleine tuinen. Groepjes wolvinnen staan in kringen te roddelen over anderen en kinderen rennen vrolijk heen en weer. Hier en daar loopt er een grote wolf over de smalle straten. Kinderen rennen er dan naartoe en klemmen zich vast aan de grote poten van de wolf. Ik lach zacht als ik een jonge wolf, die ik jong inschat want hij kan nog niet lang veranderd zijn: hij heeft nog niet veel spiermassa, met een hele boel kleuters aan zijn poten zie. Hij lijkt niet te weten wat hij met de kinderen moet doen.

'Luna!', hoor ik na nog een tijdje wandelen. Ik draai me om en zie een meisje van ongeveer elf jaar oud naar me toe huppelen. Ik glimlach en begroet haar.

'Ik ben Vydia, Alpha Yvar is mijn neef', vertelt ze me trots.

'Dan wordt jij mijn nichtje', zeg ik, ze knikt blij.

'Ik wilde je vertellen dat Yvar soms boos kan doen, maar je hoeft niet bang te zijn. Ik zal je een geheim vertellen', ze gebaart me wat dichter te komen, wat ik ook doe.

'Hij is de liefste Alpha die ik ooit heb ontmoet. Hij ziet er gevaarlijk uit, maar hij is eigenlijk heel lief. Alleen zijn reputatie maakt hem eng. Je moet gewoon weten dat hij je nooit pijn zou doen', fluistert ze in mijn oor. Ik lach zacht als ze terug een stap achteruit zet en me trots aankijkt.

'Ik zal het onthouden'