Their Bond

Hoofdstuk 11

'Hij heet Vigo, voor ik je vertel wat hij is, moet je rustig worden', zeg ik. Ze probeert rustig adem te halen en kijkt nog eens achter me naar Vigo. Hij wordt vastgehouden door Yvar en Kian.

'Ga met hem naar het bos', zeg ik tegen Yvar en Kian. Die knikken en nemen Vigo mee het bos in. Het meisje volgt de jongens met haar ogen.

'Waarom stuur je ze het bos in?', vraagt ze ongerust.

'Hij moet even afkoelen', vertel ik zacht. Ik zie aan haar gezicht dat ze het niet begrijpt, maar ze knikt wel.

'Hoe heet je?', vraag ik haar rustig.

'Dove', ondertussen begint ze al wat rustiger te ademen.

'Ik ben Kayla', stel ik mezelf voor.

'Wat willen jullie van me?', vraagt ze.

'Niets, we willen je geen kwaad doen', zeg ik, ze kijkt me aan en probeert in te schatten of ik lieg.

'Wat deed hij met me?', vraagt ze, nu ben ik degene die haar vragend aankijkt.

'Toen hij zo dicht bij me stond voelde ik overal tintelingen. Hoe deed hij dat?', vraagt ze, ik glimlach klein. Ze voelt hun band ook.

'Ik zal je alles uitleggen, maar je moet me beloven dat je kalm blijft', zeg ik, ze knikt.

'Vigo is een weerwolf, net als de andere jongens bij hem en ik', haar ogen worden groot.

'Hoe weet ik dat je niet liegt?', vraagt ze achterdochtig.

'Ik zal het je straks tonen, maar ik wil eerst dat je luistert', ze knikt zenuwachtig.

'Iedere weerwolf heeft een mate, een soulmate. Jij bent die van Vigo, daarom wilt hij zo dicht bij je zijn en voelde je die tintelingen. Jullie zielen zijn met elkaar verbonden', leg ik haar kort uit.

'Ik zal je tonen in het bos dat weerwolven bestaan, maar je moet beloven dat je rustig blijft. Ik zal je niets aan doen en de jongens al zeker niet', zeg ik, ze knikt. Ik neem haar mee het bos in, diep genoeg zodat mensen van het dorp het niet kunnen zien. Als we daar zijn verander ik achter een struik in mijn wolf. Haar ogen worden groot als ze naar me kijkt. Ik verander terug achter dezelfde struik en kleed me snel aan. Ze staat nog steeds op me te wachten.

'Oké, ik geloof je. Wat moet ik doen?', vraagt ze nu vastberaden.

'Ben je er klaar voor om Vigo te ontmoeten?', vraag ik, ze knikt.

'Ik mis het gevoel dat hij me gaf nu al', zegt ze, ik glimlach naar haar.

'Laten we naar ze toe gaan', stel ik voor. Ik snuif even in de lucht en vind al snel de geur van Yvar. Ik volg de geur en Dove volgt mij. Na een tijdje vind ik ze. Yvar en Vigo kijken op waarna Kian hetzelfde doet. Ze zitten met z'n drieën op een boomstronk. Ze staan alle drie op en Vigo loopt enthousiast naar ons toe.

'Doe rustig', zeg ik hem, hij knikt. Als Dove naar hem glimlacht breekt er een enorme glimlach uit op zijn gezicht.

'Ik heb haar alles uitgelegd en verteld dat jullie elkaars mate zijn', vertel ik kort.

'Hoe heet je?', hoor ik Vigo aan Dove vragen terwijl ik naar Yvar en Kian toe loop. Ze stelt zichzelf voor en Vigo doet hetzelfde. Ze hebben een kort gesprek terwijl Yvar me in zijn armen neemt. Ik hou Dove en Vigo nauwlettend in de gaten. Ze praten rustig en Dove lijkt rustiger. Opeens knuffelt Dove Vigo's middel. Die reageert verbaasd en heeft de grootste moeite om zijn wolf in te houden.

'Het spijt me, ik hou gewoon van dit gevoel', mompelt ze in zijn borst. Vigo lacht zacht en slaat ook zijn armen om haar heen. Ze staan een hele tijd te knuffelen.

'Als jullie weerwolven zijn, waarom komen jullie dan naar het dorp?', vraagt Dove, de stilte verbrekend. Ze laat Vigo los en kijkt nu naar ons. Vigo kijkt wat teleurgesteld.

'De mensen kappen het bos en komen steeds dichter bij ons territorium. We wilden de mensen bestuderen zodat we kunnen beslissen hoe we ze op afstand houden. We willen ze bang maken, maar niet te bang', zegt Yvar, Dove knikt begrijpend.

'Ik wil jullie wel helpen, als mens kan ik beslissen wat eng genoeg is. Toon alles aan mij en dan kan ik kiezen wat de beste optie is', ze lijkt nu echt helemaal niet meer bang.

'Wil je meekomen naar de roedel?', vraagt Vigo, Dove kijkt even richting het dorp.

'Graag, maar wat met mijn ouders en vrienden?', vraagt ze.

'Je hoeft nog niet voor altijd...', Yvar onderbreekt me door me naar hem te draaien.

'Ze is zijn mate, we moeten haar beschermen. Of wij blijven hier, of zij komt mee met ons. We kunnen haar niet alleen laten', fluistert hij. Dove zou het niet kunnen verstaan omdat ze geen weerwolf is.

'We kunnen je ouders zo vaak komen bezoeken als je wilt', begin ik opnieuw.

'Ik kan wel afscheid nemen, toch?', vraagt ze, ik knik. Het verbaasd me hoe snel ze mee wilt komen met ons. Bij wolven is het min of meer normaal dat je meegaat met je mate, maar bij haar is het dat niet. De aantrekkingskracht tussen haar en Vigo is duidelijk heel groot, ondanks ze elkaar nog maar pas ontmoet hebben. We wandelen rustig terug naar het dorp. We volgen haar door het dorp heen terwijl ze het lichtgevende apparaat terug uit haar broekzak haalt. Ze tikt er op en we kijken alle vier nieuwsgierig toe.

'Wat is dat?', vraagt Kian uiteindelijk.

'Oh, dit is een telefoon. Je kunt er mee bellen, berichten mee sturen, ...', ze stopt me praten als ze onze vragende gezichten ziet.

'Bellen?', vraagt Vigo.

'Praten terwijl je niet bij elkaar bent', legt ze uit.

'Dat zouden we wel kunnen gebruiken om met de andere roedels te communiceren. Zo worden er niet elke keer boodschappers vermoord', mompelt Yvar, ik knik. Dove is weer bezig op het scherm. Ze tikt nog een paar keer en brengt het dan naar haar oor. Een paar keer klinkt er een lange toon.

'Dove, wat is er? Ik ben aan het werk', zegt de stem van een man.

'Werk je thuis vandaag?', vraagt Dove, de man bevestigt.

'Is mam daar ook?', vraagt ze, weer bevestigt de man.

'Ik kom er zo aan', zegt ze, waarna ze de telefoon weer van haar oor haalt. Ze tikt er nog een paar keer op en dan wordt het weer zwart. We wandelen door het dorp tot we bij haar huis staan. Ze gaat naar binnen en neemt uitgebreid afscheid van haar ouders.