Their Bond

Hoofdstuk 12

Eenmaal we weer een stuk van het bos verwijderd zijn stelt Kian voor om te veranderen, zo komen we sneller aan bij de roedel. Ik kijk even naar Dove, die enthousiast knikt. De jongens veranderen terwijl ik me uitkleed achter de bosjes. Als ik als wolf achter de bosjes vandaan kom zie ik dat Dove de grote wolven aan het strelen is. Ik stap naar haar toe en gebaar haar naar de rug van Vigo te lopen. Met mijn hulp geraakt ze er op en ze neemt zich goed vast aan zijn vacht. Vigo zet een paar stappen en Dove houdt zich nog steviger vast. Als ze na een tijdje rondstappen haar evenwicht heeft gevonden beginnen we naar het territorium te rennen. Yvar rent dicht tegen me aan en onder het rennen spelen we ook wat. Ik hoor Dove lachen tijdens het rennen. Als we bij het dorp aankomen, stapt Dove af en verander ik terug achter een struik. Als ik terug bij hun sta lopen we het dorp in. De roedelleden reageren heel blij als ze ons terug zien, ook al zijn we nog maar een paar uur weg geweest. Ze groeten ons vriendelijk terwijl Dove haar ogen uitkijkt.

'Dit dorpje is echt prachtig', mompelt ze. Vigo neemt haar hand vast en kijkt haar glimlachend aan.

'Dit is de roedel. Yvar is de Alpha, ik ben zijn Gamma, zijn linkerhand', hoor ik hem uitleggen. Ze luistert geïnteresseerd naar zijn verdere uitleg. Yvar heeft mijn hand vast en houdt me dicht tegen zich aan. Even later komen we bij het roedelhuis waar we Angy tegenkomen in de zetel.

'Zijn jullie al terug?', vraagt ze verbaasd, we knikken.

'In het dorp heeft Vigo zijn mate gevonden. Ze zal ons ook helpen met beslissen wat we gaan doen tegen het kappen van de bossen', legt Yvar haar uit, zijn moeder knikt.

'Ik ben blij voor hem, waar is hij?', vraagt ze. Vlak na haar woorden komen Vigo en Dove de woonkamer binnen. Yvars moeder staat op en glimlacht naar Dove. Ze steekt haar hand uit en stelt zichzelf voor. Dove doet hetzelfde.

'Wat vind je van de roedel?', vraagt Yvars moeder.

'Het is hier prachtig en de mensen zijn echt vriendelijk', zegt Dove waarna ze de woonkamer nog eens rond kijkt.

'Nooit geweten dat er mensen in dit bos leven', mompelt ze.

'Wolven', verbetert Kian haar wanneer hij binnen komt.

'Ja, wolven', zegt ze lachend.

'Ik heb gehoord dat je hun gaat helpen met een middel te zoeken om de mensen af te schrikken?', vraagt Angy.

'Ja'

'Ze kunnen heel eng zijn, maar je moet je geen zorgen maken. Ze zullen je nooit iets doen', zegt ze, de drie jongens rollen met hun ogen en ik grinnik. Dove grinnikt ook zacht en knikt.

***

We zitten met z'n vijven in het kantoor van de jongens. We zijn al een hele tijd aan het praten over wat ze kunnen doen, maar Dove zegt dat het meeste niet eng genoeg is om de mensen af te schrikken of dat het te eng is en dat mensen onderzoek zouden willen doen.

'Jullie zouden iets moeten doen dat eng is, maar waarvan anderen die het niet zelf gezien hebben niet zouden geloven dat het eng is', zegt ze.

'Heb je een idee?', vraagt Yvar als hij ziet dat ze naar hem kijkt.

'Jij kunt toch van gedaante veranderen?', vraagt ze hem, hij knikt.

'Misschien kun je jezelf zo eng maken?', stelt ze voor.

'Zoals dit?', vraagt hij waarna zijn haar weer wat groeit en zijn ogen rood opgloeien. Het haar laat weer een schaduw over zijn gezicht vallen. Ik krijg rillingen over mijn lichaam bij het aanzicht. Dove zet onbewust een pas achteruit.

'Dat zou goed zijn, maar je ziet er menselijk uit. Met die rode ogen kunnen we wel iets doen', zegt ze, Yvar verandert terug naar zijn normale gedaante.

'Vinden jullie dat eng?', vraagt Yvar verbaasd, ze knikt.

'Niemand heeft rode ogen, dat wordt als onmenselijk gezien. Volgend mij is dat doodeng als je ogen 's avonds zo oplichten, als het donker is'

'Dat kunnen we vanavond eens testen als dat goed is voor jou', stelt Yvar voor, Dove knikt enthousiast.

'Kunnen jullie nog meer enge dingen?', vraagt ze nieuwsgierig.

'Ik kan dingen laten zweven, als ik dat wil', vertelt Kian. Hij laat een pen naar zich toe zweven.

'Dat kun je eng maken met andere voorwerpen. Als je bijvoorbeeld messen laat zweven naar de mensen, zullen ze niet snel terugkomen', stelt ze voor, Kian knik.

'Dat kunnen we inderdaad', zegt hij blij dat hij ook iets bijdraagt.

'Op zich zouden jullie wolven al genoeg zijn, maar ze zouden onderzoek doen naar jullie soort en ontdekken wat jullie zijn', vertelt Dove.

***

Yvar trekt me tegen zich aan en drukt een kus op mijn voorhoofd. Ik draai me naar hem toe en hij zet me op zijn schoot. Ik kijkt hem glimlachend aan en plaats dan mijn lippen op doe van hem. Hij neemt mijn middel vast en kust me teder terug. Na even zo te zoenen, gaat hij met zijn lippen naar mijn nek. Daar kust hij me een paar keer tot hij een plaats raakt met zijn lippen die rillingen in mijn hele lichaam veroorzaakt. Hij kijkt me vragend voor toestemming aan. Hij wilt me markeren. Ik kus hem nog eens voor ik knik. Hij grijnst en kust me weer waarna hij zijn weg naar mijn nek herhaalt. Eenmaal hij op de juiste plek is met zijn lippen, groeien zijn tanden. Langzaam laat hij zijn tanden in mijn nek zakken. Pijnscheuten schieten door mijn lichaam heen en ze stoppen pas als hij zijn tanden uit mijn nek haalt. Natuurlijk had ik al gehoord van mijn moeder dat het pijn doet, maar ik had gedacht dat het na een paar seconden zou wegtrekken. Gebeurtenissen tussen mates gaan meestal pijnloos en zijn geweldig voor beide kanten.

Yvar kust teder het bloed weg in mijn nek en kust me dan terug op mijn lippen. Er wordt op de deur geklopt, waarna deze meteen open gaat. Vigo en Kian komen binnengestormd.

'Hebben jullie het eindelijk gedaan?', vraagt Kian blij, we kijken hun verbaasd aan.

'Wat?', vraagt Yvar.

'De mark gezet natuurlijk, het proces gestart', zegt Vigo met zijn ogen rollend. Ik kijk Yvar aan die meteen in de lach schiet.

'Ja, we hebben het gestart', lacht hij.