Κλειστά μάτια.
Εσύ τι βλέπεις σαν πέφτει το σκοτάδι; Τι μπορείς να αντικρίσεις σαν δύσει ο ήλιος και το δωμάτιο σκοτεινιάζει; Φοβάσαι το σκοτάδι; Τι μπορεί να φέρνει το σκοτάδι που το φως φοβάται να αντικρίσει;
Κάποιος θα λάτρευε την νύχτα για πολλούς και χιλιάδες λόγους, για τα όμορφα αστέρια, για τα χιλιάδες φωτάκια που ανάβει η πόλη– δεν σας κρύβω ότι και γω λάτρευα την νύχτα για αυτά και ακόμη άλλα πράγματα– μα πλέον το μόνο που βλέπω το βράδυ είναι το σκοτάδι και χιλιάδες θολές εικόνες.
«Είστε καλά;» ρώτησε εκείνη η σπαστική φωνή από την άλλη γραμμή και το βλέμμα μου έπεσε στο παράθυρο του δωματίου μου.
Είμαι καλά; Πώς πρέπει να νιώθεις για να είσαι σίγουρος στ' αλήθεια ότι είσαι εντάξει; Πώς προσδιορίζεται η λέξη ευτυχία; Και λέγοντας την λεξη “καλά”, είμαστε σίγουροι ότι δεν το λέμε από συνήθεια; Πώς είναι να είσαι άραγε καλά;
«Δε– δε ξέρω…» ψέλλισα σιγανά και πήρα μια βαθιά ανάσα, εστιάζοντας στο μαύρο ουρανό.
Έτσι πρέπει να ήταν και τότε.
«Θέλεις να μιλήσεις;» η κοπέλα από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου μαλάκωσε την φωνή της, τόσο που άρχισε να μοιάζει με νανούρισμα στ' αυτιά μου μα ξαφνικά δεν είχα ύπνο. Όχι μετά από αυτό τον εφιάλτη.
Εφιάλτες. Πώς μπορεί ένα μονάχα γεγονός να στιγματίσει ολόκληρη την ζωή σου; Πώς μπορείς να ζήσεις μετά από αυτό; Πώς μπορείς να μην πονάς όταν το φέρνεις στο μυαλό σου, έστω και από τα όνειρα σου; Γιατί δεν μπορείς να ησυχάσεις; Γιατί φοβάσαι να ανοιχτείς; Γιατί δεν εμπιστεύεσαι κανέναν πλέον; Γιατί νομίζεις πως όλοι θα σου φερθούν με τον ίδιο τρόπο; Γιατί νιώθεις ότι έχεις καταστραφεί από μονάχα μία στιγμή; Γιατί γίνονται όλα αυτά;
Και έπειτα σιωπή. Θέλω όντως να μιλήσω; Θέλω όντως να αναφέρω εκείνη την μέρα; Θέλω όντως να πονέσω κι άλλο τον εαυτό μου;
Μια ανάσα ακούστηκε από την άλλη γραμμή και μου θύμισε την δική “του”.
«Νομίζω–» έκανα μια παύση και έκλεισα τα μάτια, «Νομίζω ότι με–» κόμπος στο λαιμό.
Τα δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου και τα χέρια μου τα ένιωσα να τσούζουν.
«Νομίζω πως–» φύσηξα την μύτη μου και σκούπισα τα δάκρυα με την παλάμη μου, «Με–»
Πες το! Προσπάθησε, μην τα παρατάς. Όχι τώρα.
Πρέπει να τα βγάλεις από μέσα σου, πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Πρέπει να πάψεις να βλέπεις τον ίδιο εφιάλτη τα βράδια. Πρέπει να φανείς δυνατή.
![](https://img.wattpad.com/cover/225693174-288-k798237.jpg)
YOU ARE READING
Μη
Short Story«Δεν θυμάμαι και πολλά από τότε. Το μόνο που φέρνω στο νου μου σαν προσπαθώ να θυμηθώ εκείνο το βράδυ, είναι θολές εικόνες, κλάματα και μία μονάχα λέξη να βγαίνει από το στόμα μου, μα να ακούγεται σαν ψίθυρος στο δωμάτιο. Μη. Μη το κάνεις.» Υ.γ: αν...