Ang Tubig Ulan

Prologue

"Magkahawak ang ating kamay

At walang kamalay-malay

Na tinuruan mo ang puso ko

Na umibig"  paghinto ko sa kanta nang magsimulang tumulo ang luha ko.

I can't take the pain. The too much pain in my heart. Lahat sila sabay-sabay na dumadaan sa akin. Hindi ko na kaya pa. Gusto ko na matapos ang sakit na nararamdaman ko ngayon.

Tumapak ako sa pinakahuling hakbang dito sa rooftop. Onting hakbang nalang ay mahuhulog na ako papunta sa baba. Ayun naman talaga ang plano ko. Sobrang pagod na ako sa sarili ko, sa buhay ko, sa nangyayare sa akin, sa LAHAT.

I AM VERY TIRED OF EVERYTHING.

I am very very tired

"Ng tunay" gulat na tumingin ako sa dumugtong sa kanta. His voice was very warming. Lahat ng mga nangyare ay unti unting bumalik sa akin ng marinig kong muli ang boses na iyon.

"You shouldn't do this just because you have problems. Dying is not worth it. Tinatakasan mo lang yung mga problema mo gamit ang pag patay sa sarili mo. Did you think dying can let you free? No. Problems will still hunt you down even you are dead. Problems will still be everywhere even though your now just a spirit. Problems are everywhere. Hindi ikaw ang may pasan sa mundo. Everybody has problems like you but they did not kill themselves" tuloy tuloy na saad nito na akala mo ay hindi siya parte ng problemang kinakaharap ko ngayon.

I smiled bitterly. "You're one of my problems. You're one of the reasons why i'm in this situations." Lumapit ako sa kanya at tinilak tulak siya.

"You cheated on me. You used me. You used my body. You used my brain." Singhal ko rito

"I lost everything i have because of you. I lost every single person i need because of you. I sacrifice everything for you and now you're saying such things to me like nothing ever happened?! Who the fuck do you think you are?! I spent my life loving,caring and even be with you. But why?!" I said while crying my heart out

"Nandyan ako sa tuwing kailangan mo ako diba? Nandiyan ako sa tuwing galit ka, sa tuwing wasak ka, sa tuwing kailangan mo. Nandyan ako. Pero nung ako na? Nung ako na yung nahirapan? Nung ano na yung nasaktan? Asan ka?" Pinalo ko ang dibdib nito. Hindi siya gumagalaw kahit na sinasaktan ko siya ng paulit-ulit

"ASAN KA!" sigaw ko sa kanya.

Napaluhod ako habang umiiyak. I did my best to make this work. I did my best.

Tuloy lang ako sa pag-iyak hanggang sa atakihin ako ng hika. Ang hirap hirap na huminga. Ang pakiramdam ko ay tila kinukuha na ako ng langit sa sobrang sikip ng dibdib ko. Naramdaman kong hinawakan niya ang mga braso ko at inalalayan ako upang makaupo.

Nagdidilim na ang paningin ko at nahihilo. Wala pading tigil sa pagsikip ang dibdib ko. Gusto ko na magpahinga kahit sandali man lang. Naramdaman kong tumayo siya at lumayo sa akin. Hindi ko alam kung sino ang kausap niya dahil galit ang tono ng boses nito at nagmamadali. Siguro ay humihingi ng tulong

Papikit na sana ang mata ko ng maramdaman ko ulit ang mga kamay niya. Niyakap niya ako at nararamdaman ko ang mga luhang bumabaksak sa mga mata niya. Humihingi siya ng tawad habang umiiyak padin siya at nakayakap sakin.

Inilayo ko siya dahil nga hindi na ako lalong makahinga. Nang mailayo ko siya ay doon na nawalan ang malay ko. Ang tanging rinig ko lang ay ang salitang matagal kong hiniling na marinig mula sa kanya.

"I need you. Please"