Amiss Prayer (Zawgyi&Unicode) [Completed]

Part-6(စောင့်နေခဲ့ခြင်း)

For Unicode
စောင့်‌နေခဲ့ခြင်း


မိမိဒုက္ခရောက်တိုင်း အမြဲပေါ်လာ‌တတ်သောသူသည် မိမိစိတ်ထဲ၌စိုးမိုးနေသည်။ အဘယ်ကြောင့်နည်း။ မိမိကိုခဏခဏကူညီပေးနေ၍လား။ သေချာမဖြေရှင်းတတ်ပေ။ သို့သော်.. သေချာစွာသိနေသည့်တစ်ခုက သူ့ကိုထပ်တွေ့ချင်ပါသေးသည်။ သူသည် မိမိ၏စိတ်ထဲ၌ အထူးဆန်းဆုံးသောလူသား။ ကျန်သောအချိန်များတွင် သူ့ကိုတွေ့ရလေ့မရှိ။ မိမိအန္တရာယ်နှင့် ကြုံတွေ့ရသည့်အချိန်များတွင်သာ သူ့ကိုတွေ့ရလေ့ရှိသည်..။

ကျွန်တော့်ကိုတမင်ကယ်ဖို့များ ဘုရားသခင်က ဖန်ဆင်းပေးထားလေသလား..။

ထိုသူကိုအဘ၏ အိမ်တွင်သွားရှာချင်သေးသည်။ သို့သော်.. မသင့်တော်သေးပေ။ သိက္ခာ ထိန်းရဦးမည်လေ..။

မဖြစ်ဘူးမြတ်သူ.. မဖြစ်ဘူး..။ သေချာချာမသိသေးတဲ့လူတစ်ယောက်ကို အဲဒီလောက်ရင်းနှီးချင်လို့မရသေးဘူး...။

ထိုသူကို မိမိအန္တရာယ်နှင့်မကြုံတွေ့ရသည့်ရက်များတွင် တွေ့ရလေ့မရှိ။ မိမိအန္တရာယ်နှင့်ကြုံတွေ့မှသာ ရောက်ရောက်လာတက်သည်မို့ သူ့ကိုတွေ့ချင်‌သောကြောင့် တမင် ကိုယ့်ကိုကိုယ်နာကျင်‌စေရန် လုပ်ရမည့် သဘောရှိနေသည်။

ဟူး... အဲဒီလိုလုပ်လို့လည်းမဖြစ်သေးပါဘူးလေ။

ထိုသို့သောအတွေးများနှင့်ခြံထဲတွင် မြတ်သူလမ်းလျှောက်နေစဉ် အနောက်မှသူ့ကိုခေါ်သည့်အသံတစ်ခုထွက်ပေါ်လာသည်။ ယနေ့တွင် အနာတရမရှိဘဲ မြတ်သူတစ်ယောက် ဆုတောင်းပြည့်ခဲ့သည်။ ထိုအသံပိုင်ရှင်သည် မြတ်သူမျှော်လင့်နေသော စိုင်းထွဋ်ခေါင်၏အသံဖြစ်သည်။

“ မြတ်သူ...”

သူ့ခေါ်သံကိုကြားသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် မြတ်သူကိုယ်လေးတုန်သွားကာ  ‘ဘုရားသခင်..’ ဟုယောင်မိခဲ့သည်...။ ကျောက်ရုပ်ကဲ့သို့ မလှုပ်မရှားဘဲရပ်နေသည့် မြတ်သူအား စိုင်းထွဋ်ခေါင်သည် ပြုံးလျက်ကြည့်နေသည်။

“ ကိုယ့်ကိုလန့်နေတာလား.. “

“ အမ်.. မဟုတ်.. မဟုတ်ပါဘူး.. ဒီတိုင်းရုတ်တရက်ကြီးတွေ့လိုက်တော့ နည်းနည်း “

စင်စစ် မြတ်သူတစ်ယောက်ပြောလက်စ စကားများ ရပ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ အကြောင်းအရင်းမှာ စိုင်းထွဋ်ခေါင်သည် မြတ်သူအရှေ့သို့ တစ်လှမ်းချင်း လျှောက်လာသောကြောင့်ဖြစ်သည်..။

“ အင်း.. ဆက်ပြောပါဦး.. နည်းနည်း ဘာဆက်ဖြစ်လဲ..”

“ ဟို.. ဟိုဟာ.. နည်းနည်း... လန့်သွားတာပါ “

ဘယ်လိုအနေအထားကြီးလဲ။ သူကဘာလို့ငါ့အနားကိုအဲဒီလောက်ကပ်လာရတာလဲ။ ငါ့ရင်ဘတ်ကြီးက ဘာလို့အဲဒီလောက် ခုန်ပေါက်နေတာလဲ။ သိက္ခာလေး.. သိက္ခာလေးထိန်းစမ်း။ ပြန်လာခဲ့စမ်း။

အမှန်မှာ စိုင်းထွဋ်ခေါင်၏မျက်နှာသည်။ မြတ်သူ၏မျက်နှာအနားသို့ ကပ်လာသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ တစ်ယောက်၏ အသက်ရှူထုတ်လိုက်သောလေသည် တစ်ယောက်မျက်နှာသို့ ရိုက်ခက်နေသည်အထိ နီးကပ်လွန်းလှသည်...။

“ အရမ်းလန့်သွားတယ်ထင်တယ်။ စကားတွေတောင်ထစ်နေတယ်... “

“ မဟုတ်.. မဟုတ်ပါဘူး... “

သေလိုက်ပါတော့..။ သူပြောမှပိုထစ်ပြနေတဲ့ ဒီပါးစပ်ကြီးကိုဖြတ်ဖြတ်ရိုက်ချင်လာသည်။

“ မြတ်သူလန့်နေရင်လည်း.. ကိုယ်ပြန်တော့မယ်နော်.. “

“ ဟင့်အင်း.. မပြန်ပါနဲ့... “

လှည့်ထွက်မည့်ဟန်ပြင်နေသော စိုင်းထွဋ်ခေါင်ကို မြတ်သူသည် လက်ကဆွဲကာ တားဆီးမိသည်။

ဘာကြောင့်တားဆီးမိမှန်းမသိခဲ့။ သူ့ကိုလန့်နေခြင်း မဟုတ်ကြောင်းသက်သေပြချင်၍လား.. တမင်မပြန်စေချင်၍လား.. မိမိကိုယ်တိုင်လည်းဝေခွဲမရ..။

“ မြတ်သူကို ကိုယ်မှာစရာရှိတယ်။ နောက်နေ့တွေဆိုရင် ညဘက်အပြင်မထွက်ပါနဲ့။ ခြံထဲမှာပဲနေတယ်ဆိုပေမဲ့ မမြင်ရတဲ့အန္တရာယ်တွေကအများကြီး။ မြတ်သူကို ထိခိုက်နေမှာစိုးလို့ပြောပြတာပါ.. “

“ ဒါပေမဲ့... အိမ်ထဲမှာကြီးနေနေရတော့ပျင်းတယ်။ ဘွားဘွားနဲ့မေမေကလည်းဆိုင်ဖွင့်မလို့ အလုပ်ရှုပ်နေတာနဲ့ သူတို့ကိုစကားသွားပြောလို့မရဘူးလေ “

“ ဒီလိုလုပ်ပါလား.. နောက်နေ့ညဘက် လမ်းလျှောက်မထွက်နဲ့ ကိုယ်လာခဲ့ပေးမယ်။ မြတ်သူအပျင်းပြေအောင် ကိုယ်စကားလာပြောပေးမယ် “

“ အင်း.. ပြီးရော.. “

“ အခုတော့.. အထဲဝင်တော့နော်.. “

“ အင်း... “

သူကမိမိကိုစိုးရိမ်သည်တဲ့လား။ ထိုစကားလေးကြားရရုံမျှဖြင့် မိမိရင်ထဲတွင် ပန်းများဖူးပွင့်လာကာ လိပ်ပြာများပျံသန်းနေသကဲ့သို့ ခံစားနေရသည်။ စကားလေးတစ်ခွန်းကြားရုံဖြင့် အဘယ်ကြောင့် ဤမျှလောက် ကြည်နူးနေရပါသနည်း။ သူနှင့်ပတ်သက်မှုတိုင်းသည် မိမိအတွက် အလွန်ကိုဆန်းကြယ်ပါသည်။

မြတ်သူအတွက် ယနေ့သည် နေ့တာရှည်လွန်းသည်ဟု ထင်မိသည်။ နေ၏အလင်းရောင်တို့တောင်တန်း၏အနောက်သို့ပုန်းကာ အေးမြသော လရောင်အလင်းကို ရရှိမည့် ညတာအချိန်များကို ရင်ခုန်ခြင်းဖြင့်သာ စောင့်ဆိုင်းနေရသည်..။

နေ့ခင်းတွင် စိတ်မရှည်စွာဖြတ်သန်းမိသကဲ့သို့ ညသို့ရောက်သောအခါတွင်လည်း စိုးရိမ်မှုတို့က ရှိနေပြန်သည်..။

ဒီည.. သူတကယ်ပဲလာမှာလား။ ဟုတ်ပါ့မလား။ ကလေး‌တွေကို နှစ်သိမ့်‌သလို ကျွန်တော့်ကိုနှစ်သိမ့်ပေးရုံသက်သက်များ ပြောခဲ့တာလား။ ခဏ.. ငါကဘာလို့သူကိုအဲဒီလောက်မျှော်နေတာလဲ။ မင်းစိတ်တွေမူမမှန်တော့ဘူးမြတ်သူ။ မင်းရူးနေပြီလား...။

တစ်ယောက်တည်းသာ အပြစ်တင်ခြင်း၊ မျှော်လင့်မိခြင်း၊ တွေဝေခြင်းတို့ဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေမိသည်။

ထိုသို့တစ်ယောက်တည်း စကားပြောရသည်က မြတ်သူ၏အကျင့်တစ်ခုဖြစ်နေသည်။

ထိုသူကိုမျှော်လင့်နေရုံဖြင့် အလုပ်မဖြစ်သေးသော‌ကြောင့် ဖတ်လက်စ စာအုပ်ကိုသာစိတ်နှစ်၍ဖတ်လိုက်သည်..။

ထို့နောက် မိမိအခန်း၏ပြတင်းပေါက်မှ ခေါက်သံကြားရသည်။ ထိုပြတင်းပေါက် နားသို့ သွား၍ဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ မိမိမျှော်နေမိသည့် ထိုသူ..။

“ ခင်ဗျား.. ဘယ်လိုလုပ်ပြီး.. ဒီမှာရောက်နေတာလဲ.. “

“ ကိုယ်ပြောတယ်လေ.. မြတ်သူဆီလာမယ်လို့..”

“ အင်းလေ.. ဟုတ်တယ်လေ.. ဒါပေမဲ့ အိမ်ရှေ့ကလာလေ။ ဘယ်လိုကြောင့်.. ပြတင်းပေါက်ကဝင်လာတာတုန်း။ လာလာ.. ဝင်ခဲ့... ပြုတ်ကျနေဦးမယ်..”

“ အခုပဲကိုးနာရီထိုးနေပြီလေ..။ မြတ်သူတို့အိမ်တံခါးမကြီးကပိတ်နေပြီလေ။ ကိုယ်ဘယ်လိုဝင်ရမလဲ “

“ ဟမ်.. အင်းပါ.. ထားပါတော့.. နောက်နေ့ကျရင် ခင်ဗျားလာမယ့်အချိန်ကို ကျွန်တော့်ကိုပြောထားလေ.. ကျွန်တော်တံခါးလာဖွင့်ပေးမယ်..”

“ ရတယ်.. မဖွင့်ပေးနဲ့.. ဒီလိုပဲလာမယ် “

“ ဟာ.. မဟုတ်တာ.. ခင်ဗျားကလည်း ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်ကြီးမလုပ်ပါနဲ့ “

“ မြတ်သူမိဘတွေက ကိုယ်လာတာကိုသဘောမကျမှာစိုးလို့ပါ “

“ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ မေမေနဲ့ဘွားဘွားက သဘောကောင်းပါတယ် “

“ သူတို့ကသဘောကောင်းပေမဲ့ ကိုယ်တကယ်အဆင်မပြေလို့ပါ “

“ ဟမ်.. ကဲပါ.. ထားပါတော့။ ခင်ဗျားသဘော..။ သူများတွေတွေ့သွားရင် ခင်ဗျားကို သူခိုးလို့ထင်နေမှာစိုးလို့ ကျွန်တော်ကစေတနာနဲ့ပြောပြတာပါ “

ကိုယ့်ကိုလား... သေချာတယ်.. မြတ်သူနဲ့လှထွန်းကလွဲရင် ဘယ်သူမှကိုယ့်ကိုမမြင်ရဘူးဆိုတာ။ အဲဒါကြောင့်မစိုးရိမ်ပါနဲ့လား။

“ အင်းပါ.. ကိုယ်ဂရုစိုက်ပါ့မယ်။ ဒါနဲ့မြတ်သူကရောကိုယ့်ကိုသူခိုးလို့၊ မကောင်းတဲ့လူလို့မထင်ဘူးလား “

“ ခင်ဗျားသာလူကောင်းမဟုတ်ရင်.. ကျွန်တော့်ကိုကူညီပါ့မလား “

“ ဟုတ်ပါပြီ.. “

ကိုယ့်ကိုယုံကြည်ပေးလို့ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကောင်လေး။ ကိုယ်က လူကောင်း.. မဟုတ်ပေမဲ့ ကောင်‌လေးကိုတော့ ဘယ်တော့မှထိခိုက်အောင်မလုပ်ပါဘူး။

“ အခု.. မြတ်သူကဘာလုပ်နေတာလဲ.. “

“ ကျွန်တော်က အခု.. စာအုပ်ဖတ်နေတာ.. “

“ ဘာစာအုပ်တွေလဲ... “

“ အချစ်ဝတ္ထုစာအုပ်ပါ.. ဒီမှာလေ.. “

သူပြတဲ့စာအုပ်လေးက ‘သူငယ်ချင်းလို့ပဲဆက်၍ခေါ်မည်ခိုင်’ တဲ့။ ခိုင်.. ခိုင် ဆိုတော့.. အမျိုးသမီးနာမည်။ သူ့ရင်ထဲမှာ တခြားသူရှိနေလို့ခံစားချက်တွေတိုက်ဆိုင်လို့ဖတ်နေတာလား..။ သူ့ရင်ထဲကိုနေရာယူထားတဲ့သူက ဘယ်သူများလဲ။ အမျိုးသမီးဖြစ်စေ.. အမျိုးသားဖြစ်စေ.. သူ့ရင်ထဲမှာ နေရာယူထားတဲ့သူကို ဘယ်နည်းနဲ့မှကျေနပ်နိုင်။

သူသည် မိမိအပိုင်လူသား...။ မိမိပိုင်လူသားဖြစ်၍ မည်သူနှင့်မှ မျှမချစ်နိုင်ပါ။

“ ဒီဝတ္ထုကလေ.. အရေးအသားတွေ တကယ်ကောင်းတယ်.. ငိုလည်းငိုရတယ်.. “

သူ.. ငိုရတယ်ပြောရုံဖြင့် မိမိသည်ထိုစာအုပ်အား မီးရှို့ချင်လာသည်။

အပြစ်ကတော့.. သူ့ကိုမျက်ရည်ကျအောင်လုပ်တဲ့အပြစ်ပေါ့..။

“ ငိုရရင်ဘာလို့ဆက်ဖတ်နေတာလဲ..မဖတ်နဲ့တော့လေ.. “

“ ဟင်.. မဟုတ်ဘူးလေ.. အရေးအသားတွေကောင်းလို့.. သရုပ်ပေါ်လွင်ပြီးခံစားမှုတွေပေးနိုင်တဲ့သဘောကိုပြောတာပါ.. “

“ သြော်... မြတ်သူကခံစားတတ်နေပြီလား.. “

“ လူပဲ.. ခံစားတတ်တာပေါ့ “

“ ပြောပြပါဦး မြတ်သူကိုခံစားတတ်အောင်သင်ပေးတဲ့သူကို “

အဲဒီလူတော့မနက်ဖြန်သက်ပျောက်ဆွမ်းကျွေးရပြီမှတ်။

“ ဒီမှာလေ “

လက်ညှိုးညွှန်ရာနေရာသို့ ကြည့်မိသောအခါ ထိုနေရာတွင် စာအုပ်စင်လေးက သပ်ရပ်စွာနေရာယူထားသည်။

“ ကိုယ်ပြောတာအဲဒါကိုမဟုတ်ဘူးလေ.. လူကိုပြောတာ “

“ ဟမ်... လူက.. ကျွန်တော်ကိုပျော်ရွှင်စေတဲ့မိသားစုနဲ့ သူငယ်ချင်းကလွဲရင် ဘယ်သူမှမရှိသေးဘူး.. “

“ ချစ်သူမရှိသေးဘူးပေါ့ “

“ အင်း “

ခပ်ပြတ်ပြတ် တစ်ခွန်းတည်းဖြေလိုက်သော ‘အင်း’ဟူသည့်စကားလေးသည် မိမိအားကျေနပ်မှုကိုပေးစွမ်းသကဲ့သို့ စိုးရိမ်မှုများကိုလည်း ဖြေပျောက်နိုင်ခဲ့သည်။ ကျေနပ်မှု၏အရိပ်အယောင်သည် မျက်နှာတွင်ထင်ဟပ်ကာပြုံးမိသောအခါ မိမိရှေ့မှလူသားသည် မိမိအပြုံးကိုနားလည်မှုလွဲသွားပုံရသည်။ မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ မိမိအားမကြည်စွာကြည့်သေးသည်။

“ ဘာလဲ.. ပြုံးစိစိနဲ့..။ လူကိုရည်းစာမရှိဘူးဆိုပြီးလှောင်တာလား “

“ မဟုတ်ပါဘူး.. ဒီအတိုင်းပဲပြုံးလိုက်တာပါ “

“ ကျွန်တော်က လူလိမ္မာလေးမို့လို့ ရည်စားမထားတာပါနော် “

“ သားလိမ္မာလေးကိုရထားတဲ့ မြတ်သူရဲ့မိဘတွေကတော့ ကံကောင်းတာပေါ့ “

“ ဒါပေါ့ “

မျက်လုံးလေးကိုအသားလေးမှိတ်ကာ ဂုဏ်ယူနေသည့်အပြုံးများဖြင့် ပြောနေသောမြတ်သူသည် စိုင်းထွဋ်ခေါင်၏မျက်ဝန်းထဲတွင်နှစ်လိုဖွယ်အတိ။

“ ဟုတ်ပါပြီ လူလိမ္မာလေးရယ် “

“ ဒါနဲ့.. ခင်ဗျားစာအုပ်ဖတ်မလား “

“ ဟမ်.. ဖတ်ချင်ပေမဲ့.. ကိုယ်ကစာဖတ်ပျင်းတယ် “

“ သြော်..”

“ ဒါပေမဲ့.. သူများပြန်ပြောပြလို့ နားထောင်ရတာကိုတော့ကြိုက်တယ် “

“ အင်း.. ပင်ပန်းနေဦးမယ် “

“ မြတ်သူသာပြန်ပြောပြရင်..ပိုနားထောင်လို့ကောင်းမှာ..”

“ ပြောတတ်တယ်နော်.. “

“ ကိုယ့်ကိုပြောပြမှာလား “

“ အင်းလေ.. ပြောစရာစကားကလည်း မရှိသေးတော့ ဝတ္ထုအကြောင်းပဲပြောပြရတာပေါ့ ”

စင်စစ်ဝတ္ထုဇာတ်လမ်းကို နားထောင်လို၍မဟုတ်..။ သူ့ကို ကြည့်နေချင်ရုံသက်သက်သာ...။

ထိုနေ့ညတွင် ဝတ္ထုဇာတ်လမ်းကိုအသေအချာပြောပြနေသည့် ကောင်လေးတစ်ယောက်ရှိသကဲ့သို့ ထိုကောင်လေးကိုနှစ်သက်မှုအပြည့်နှင့် သူပြောသမျှနားထောင်ပေးနေသောသူ တစ်ဦးလည်းရှိခဲ့သည်။