KARANLIK SIRLAR(Düzenleniyor)

6.BÖLÜM "Bilinmezlik"

EGE

"Ne yapıyor bu?Rezil ediyor kendini!"

Ecrin,gözlerini pistte şarkı söyleyen Deniz'den ayırmadan konuşuyordu.Üzerinde kan olmuş beyaz tişörtüyle kimseye aldırmadan şarkı söylüyordu.Ona baktığımda daha önce hiç karşılaşmadığım bir Deniz'le karşılaşıyordum.Belki de bu onun gerçek haliydi,özgür olmak doğasında vardı.Onu sınırlandıran biz olmasaydık çoktan keşfetmiş olacaktık belki de.

Anlayamadığım şey ise onun bu şarkıyı nasıl unutmadığıydı.

Bizim onu tanıdığımız hakkında oyun oynadığımız gibi o da bize mi oyun oynuyordu yoksa?

"Ege?"

Berk'te aynı Ecrin gibi yanımda duruyordu.Ecrin hala Deniz'i seyrederken,Berke bana bakıyordu.Bakışlarına karşılık vermek için başımı çevirdim.Konuşmasını beklerken pistten bir ses geldi.Bütün dikkatimi piste verdiğimde Deniz bacaklarını elleri arasına almış ve göğsüne çekmiş bir durumda oturuyordu.Daha önce hiç görmediğim solist çocukta ona doğru eğilmiş ve bir şeyler fısıldıyordu.

Yanına gidip gitmemek arasında kaldığımda iç güdülerime yenik düşerek sadece olanları izledim.Bayıldığı zaman endişelenmiş ve onu buraya kadar kucağımda getirmiştim.

Ama o ne yapmıştı?Hiçbir şey.Teşekkür bile etmemişti.

Aslına bakarsanız haksızda sayılmazdı sonuçta benimle çarpıştığı için tüm bunlar başına gelmişti.Bunca zaman susmuştu ve bize ayak uydurmaya çalışmıştı.Ama demek ki yapılan bir şey bardağın sınırını taşırmıştı ve o da şimdi aslında en başında vermesi gereken tepkiyi şimdi veriyordu.

Belki biraz fazla olacaktı bu tepki.Bunun o da farkındaydı artık,bir şeylerin eskisi gibi olmayacağını anlamış gibiydi.

İnsanlar yavaş yavaş piste doğru ilerlemeye başladığında kalabalıkla birlikte bende ilerledim.Berke'nin diğerlerini durduğu sınırı geçip,umutsuzca bacaklarının arasından yeri seyreden Deniz'in yanına gittim.Bir süre başında bekledim kafasını kaldırması için.Ama o sanki ben orada yokmuşum gibi yere bakmaya devam etti.Bu kadar insanın rahatsız edici bakışları altında daha fazla ezilmesini istemediğimden,üzerimdeki kıyafetlere aldırmadan yere çömeldim.

"Deniz?" Cevap gelmeyince sesimi fısıltıdan biraz daha yükselttim.

"Deniz?"

"Konuşmak istemiyor.Çekil oradan." Beklediğim cevap beklemediğim kişiden geldiğinde refleks olarak başımı kaldırdım.Muhatabımdan aşağıda kalmak istemediğim için çömeldiğim yerden kalktım.

"İstemiyorsa bunu kendisi söyleyebilir." Ses tonumun sakinliğine tezat oluşturacak şekilde çatılmıştı kaşlarım.Solist çocuk yavaşça bana yaklaştığında aramızda sadece Deniz'in bedeni kalmıştı.Tam bir şey söyleyeceği sırada Deniz ayağa kalkmış ve konuşmaya başlamıştı.

"Ali tamam!Lütfen sen karışma." Ali'nin koluna nazikçe dokunarak onu konu dışı etmişti.Tekrar bana döndü ve konuşmadan sadece baktı.Bir şeyler söylemesini beklerken bende ona baktım.Salondaki herkes yavaş yavaş gitmeye başladığında biz sadece birbirimize bakıyorduk.Ben onun söyleyeceği şeyi bekleyerek ve o da bana kusacağı öfkeyi biriktirerek....sadece bekliyorduk.On dakika kadar böyle kaldığımızda sessizliği bozan ben oldum.

"Konuş Deniz."

"Sen bana emir veremezsin.Bu zamana kadar zaten yeterince söylenenleri yaptım.Ama bundan sonra asla eskisi gibi olmayacak!" İşaret parmağını omzuma batırdığında yüzündeki öfke daha da artmıştı.