Their Bond

Hoofdstuk 24

Yvar kijkt verbaasd naar de man voor ons. Hij heeft me verteld dat geen enkele Alpha het ooit heeft aangedurfd de roedel aan te vallen sinds hij Alpha is. Na ongeveer een minuut doodse stilte hoor ik geritsel achter ons. Ik kijk uit mijn ooghoeken naar de plek en zie Vigo en Kian staan. Ze lopen naar Yvar toe. Ze communiceren geluidloos en doordat ik Yvars emoties voel kan ik wat volgen. Ze zijn voornamelijk kwaad, we kunnen op dit moment geen oorlog gebruiken. Als ik even naar de jongens kijk, zie ik ze strak naar de Alpha staren. Alles is stil.

'We kunnen geen oorlog gebruiken', begint Yvar, hij zet een stap vooruit. De Alpha grijnst zelfvoldaan.

'Maar we geven al zeker geen stuk land af', vervolgt hij. De grijns van de Alpha verdwijnt en zijn wenkbrauw gaat de lucht in.

'Dit is mijn voorstel, jullie kunnen niet onderhandelen', zegt de Alpha, Yvar is nu degene die grijnst.

'Dat willen we ook niet, Alpha', op dat moment zet Vigo een stap naar voor. De man begint te schreeuwen van de pijn en hij zakt door zijn knieën op de grond. Een paar roedelleden springen uit de struiken en hurken bij hem neer. Ik leg mijn hand op de arm van Vigo.

'Stop', zeg ik. Hij negeert mijn bevel.

'Vigo, stop', zeg ik hem nogmaals, weer negeert hij het.

'Stop! Nu! Het is genoeg!', Vigo buigt zijn hoofd en zet een stap achteruit. De man stopt met schreeuwen en staat met behulp van zijn roedelleden op. Hij zet een paar stappen achteruit.

'Wat was dat?', vraagt de man met een trilling in zijn stem, hij kijkt naar Vigo.

'Wij beschermen gewoon onze roedel, zoals elke Alpha, Bèta en Gamma zouden moeten doen', zegt Yvar. Hij zet een stap naar de man toe, waardoor die achteruit gaat.

'Ga en laat je nooit meer zien', zegt Yvar dreigend. De man draait zich om en loopt met de hulp van zijn roedelleden terug het bos in. Ik sta maar wat verbaasd voor me uit te staren. Ik heb nog nooit iemand een bevel gegeven als Luna en al zeker de jongens niet. Ik draai me naar Vigo.

'Het spijt me dat ik je bevolen heb', zeg ik tegen hem. Hij glimlacht alleen.

'Het is al goed, anders was ik waarschijnlijk toch te ver gegaan. Je bent nog steeds mijn Luna, dat moet ik niet vergeten', zegt hij.

'Ik zie mezelf echt niet boven je, onthoud dat alsjeblieft. We werken samen', zeg ik, hij grinnikt en knikt.

'Het is al goed, Luna Kayla', ik rol mijn ogen en sla hem zacht op zijn arm. Ik voel een ander paar armen om mijn middel glijden.

'Ik ben trots op je, dat je je Luna stem hebt gevonden', zegt de stem van Yvar. Ik glimlach en draai me om in zijn armen. Ik druk een kort kusje op zijn lippen en maak me dan los uit zijn armen.

'Kom, we moeten verder op patrouille', zeg ik hem. Hij knikt en we nemen kort van Vigo en Kian. Zij rennen terug naar het roedelhuis terwijl wij verder langs de grenzen rennen.

'Nooit gedacht dat er nog een Alpha zou zijn die Black Moon zou durven aanvallen', zegt Yvar, ik knik.

'Dat had ik ook nooit gedacht, maar ik had ook nooit verwacht naar deze roedel zou overstappen', zeg ik, Yvar legt zijn arm om mijn schouders heen en trekt me tegen zich aan.

'Dit moment is ook gewoon verschrikkelijk slecht gekozen van hem. De demonen komen er aan dus we hebben geen tijd voor een oorlog', zegt Yvar, ik grinnik zacht.

'Volgens mij is het nooit een goede tijd voor een oorlog', Yvar blijft stil. Ik herinner me weer hoe we elkaar ontmoet hebben. Hij viel mijn vorige roedel aan. Hij is één van die Alpha's die het leuk vindt om andere roedels aan te vallen. Gelukkig heeft hij dat de afgelopen maanden niet meer gedaan.

'Beloof me dat je nooit meer zomaar een roedel gaat aanvallen, oké?', zeg ik hem. Hij knikt.

'Voor jou alles', hij drukt nog een kusje op mijn kruin en we rennen verder.

***

'Kayla, kun je even komen?', vraagt Dove. Ze staat in de deuropening van onze slaapkamer. Ik sta op en kijk nog even naar Yvar, die kijkt op van zijn papierwerk en knikt.

'Zie je straks', zeg ik. Hij zegt hetzelfde en richt zich weer op het papierwerk. Ik loop met Dove mee naar haar kamer. Illy zit al op het bed. Dove sluit zorgvuldig de deur en gaat op het bed zitten. Ik ga naast haar zitten en kijk haar verwachtingsvol aan.

'Wat is er aan de hand?', vraag ik haar, ze staart naar haar handen.

'Hoe lang hebben we nog tot Vigo terug is van zijn patrouille?', vraagt ze zacht.

'Nog een paar minuten, waarom?', vraag ik.

'Ik... Ik denk dat ik zwanger ben', zegt ze, Illy en ik springen beide op.

'Wat?!', Dove blijft naar haar handen staren.

'Ik ben al twee weken over tijd', mompelt ze.

'Dat is geweldig!', zegt Illy. Het is de eerste keer dat ik haar zo enthousiast zie.

'Wat als hij het niet wilt, nu de demonen er aan komen? Wat als hij sterft in het gevecht en mijn kind zonder vader moet opgroeien?', vraagt ze, ik trek haar in een knuffel.

'De jongens gaan het overleven, dat beloof ik je. Bovendien zal Vigo heel blij zijn en zal hij je-... Ik bedoel jullie alleen maar extra beschermen', stel ik haar wat gerust, ze knikt.

'Vertel het hem, je zult zien dat hij er blij mee zal zijn', onzeker staart ze naar haar handen die nog steeds in haar schoot liggen. De geur van Vigo dringt mijn neus binnen, hij komt de trappen op.

'Hij is hier, verberg het niet voor hem', zeg ik tegen Dove. In paniek kijkt ze naar de deur waar enkele tellen later Vigo naar binnen komt.

'Kian is op pa-', Vigo stopt met praten als hij ons hier alle drie ziet zitten.

'Is er een meiden gesprek aan de gang? Want dan vertrek ik wel weer hoor', zegt hij terwijl hij zicht draait om de deur weer uit te lopen.

'Nee, we waren juist klaar. Blijf maar bij je mate', zeg ik terwijl ik Illy meeneem en we langs hem heen lopen. Hij kijkt verbaasd naar ons en ik sluit de deur zodat hij samen met Dove binnen zit.

'Wat is er met haar aan de hand?', hoor ik hem verbaasd vragen.