Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ufuk
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
iyi okumalar ve yorum atın lan
yazardan
"Yağız dursana."
"Ne demek dur? Ne demek dur ya! Kafayı yemek üzereyim."
"Oğlum dursana lan!" Nihayet Yağız'a yetişen Ufuk hiç görmek istemediği o gözyaşlarıyla ıslanmış yüze baktı. "Ağlama." Dedi sanki kendisi ağlamıyormuş gibi.
Yağız tarifsiz bir duygunun altında eziliyor gibi hissediyordu. Bu acıyı gerçekten de hiç tatmamıştı. Konuşmak için ağzını açmıştı fakat nefessiz kalan ciğerleri buna izin vermedi. Başını yana doğru yatırıp karşısındaki mavi gözlere baktı. Ne yapacaktı şimdi?
Ufuk, karşısında ona çaresiz bakan çocuğa başını iki yanına sallayıp titreyen çenesini umursamadan konuşmaya çalıştı fakat ikisi de konuşamıyordu. O sırada tekrar ölmek istedi,Ufuk. Her gün istediği gibi.
Utanıyordu. Hiçbir suçu olmamasına rağmen ölesiye utanıyordu. Keşke şu an yüzüne bakmasaydı. Ufuk kendine kızdı. Yine kızarak sinirlenerek atmak istedi içindeki siniri. Neden tutamamıştı ağzını!
Yağız'ın kafasında birer birer yapboz parçaları birleşmiş gibi hissediyordu. Şimdi Ufuk'a içinde barındırdığı şımarık damgasını kendine yapıştırmak istiyordu. Kendini parçalamak istiyordu. Bağıra bağıra ağlamak, boğazlarını yırtmak istiyordu. Genlerinden nefret ediyordu. Karşısında hâlâ güçlü durmaya çalışan Ufuk'u kollarından hızla çekip sarıldı.
Şimdi iki gençte sıkı sıkıya birbirlerine sarılıyordu. Yağız başını yıllardır hasretini çektiği boyuna yerleştirdi. Yağız yıllarca Ufuk'a sarılma hayali kurmuştu ama hiçbirinde böyle bir sebep yoktu!
