The crashed plane ft. L.T.

Hoofdstuk 11

Ik open mijn ogen en denk dat ik Donny voor me zie staan. Meteen spring ik uit bed en ren naar Donny toe. Ik wil hem omhelzen, maar dan val ik hard op de grond en ik zie Donny langzaam vervagen.

'Sabrien, gaat het?,' hoor ik iemand vragen en verbaasd kijk ik op.

'Owh, hey Louis,' zeg ik verward en krabbel overeind.

'Heb je nog hoofdpijn?,' vraagt Lou lief en ik schud mijn hoofd.

'Nee, gelukkig niet meer,' zucht ik opgelucht.

'Hey, ik ben Sylke en jij bent?,' zegt een meisje.

'Aangenaam kennis te maken, ik ben-,' zeg ik, maar dan stormt iemand gillend mijn naam binnen.

'Sabrina! Tjees, meid! Wat is er allemaal gebeurd!?,' gilt Lizz, die me vrolijk omhelst.

'Lizz! Er is te veel gebeurd,' zeg ik blij, maar diep in mijn hart doet het zeer. Tranen van blijdschap en verdriet rollen over mijn wangen. Samen met Lizz gaan we op mijn bed zitten en ik vertel haar het hele verhaal vanaf het vliegveld tot nu.

POV: SYLKE

Dus zij heet Sabrina, het is een mooie naam. Ze is erg aardig, maar wat er tussen haar en Lou is? I don't know. Ik hoor haar, haar verhaal vertellen aan het andere meisje. Wat ik heb begrepen is dat zij: Lizz heet. Jammer, dat ik haar taal niet snap.

'Hey Syl, gaat het?,' hoor ik een bekende stem vragen. Ik kijk op en zie: Shaun! Meteen ren ik naar hem toe en spring in zijn armen. Ik heb hem zo gemist en ik druk mijn lippen op die van hem.

'Hey tortelduifjes, ik heb leuk nieuws te vertellen,' hoor ik Louis zeggen en ik grinnik.

'Vertel!' zeg ik enthousiast en Louis grinnikt om mijn reactie

'Je hoeft niet langer in het ziekenhuis te blijven,' vertelt Louis en ik spring van blijdschap in zijn armen.

'Maar hoe houden wij contact? Ik bedoel, dan zien we elkaar niet meer,' zeg ik, maar Louis duwt iets in mijn hand en ik kijk naar mijn hand. Het is een papiertje met zijn nummer er op.

'Dankje,' zeg ik en geef hem een afscheidsknuffel. Ook bij de andere mensen geef ik een afscheidsknuffel en loop dan samen met Shaun, het ziekenhuis uit. Op weg naar mijn oude leven en een nieuwe toekomst.

POV: MANDY

Ik loop door de gangen van het ziekenhuis samen met de ouders van Laura en Louis.

'Hier is het,' zeg ik tegen hun. Ik open de deur en loop met de andere de kamer binnen.

'Pap? Mam?,' hoor ik Laura en Louis verbaasd zeggen. Ik zie Louis naar zijn ouders rennen, die hij blij omhelst.

'Mandy, dankjewel. Wat een verassing!' gilt Lou blij en knuffelt me stevig.

'Hey Lau, gaat het een beetje?,' vraagt haar moeder bezorgd.

'Mam, je hoeft niet zo bezorgd te doen. Alles gaat goed met me,' zegt Laura eigenwijs. Ze gaat rechtop zitten en geeft haar moeder een knuffel.

'Dus vertel me eens, hoe is dit gebeurd?,' vraagt haar vader. Louis vertelt het hele verhaal en Laura voegt er af en toe nog iets aan toe.

Nadat Louis klaar is met vertellen staan onze monden van verbazing open. Ik draai me om naar Sabrina, die rustig aan het kletsen is met een ander meisje.

'Dus je had drie kinderen gered. Twee zijn toch nog overleden en het meisje achter ons leeft gelukkig nog,' vat hun vader alles samen.

Louis knikt.

'Je bent een held Louis,' zegt zijn moeder en geeft hem een kus op zijn wang.

Ik grinnik en Louis kleurt rood van schaamte,
'Haha! Dit is zo hilarisch om te zien, hoe hij van kleur verschiet, haha!,' lach ik in mezelf.