BÜYÜ ÇEMBERİ

TOPLULUK

Büyükannemin yanına taşındığımdan beri yeni ortama uyum sağlamaya çalışıyorum. Yeni okul, yeni arkadaşlar, yeni dostluklar… Bu benim için oldukça zor. Uyum… Benim işim değil.

Kasabadaki ünlü kayık evine gittiğimde burada bir şey olduğunu hissettim. Sanki insanlar benim cadı olduğumu biliyor gibiydiler. Ben öylece ortada dururken:

“Melisa’nın kızı” diye biri bana seslendi. Bu dükkân sahibi olmalıydı.

“Annene ne kadar da benziyorsun.”dedi.

“Annemi tanıyor muydunuz?”

“Evet, önceden arkadaştık. Ama sonra o buradan ayrıldı. İşte, bu da benim oğlum Mert.”

“Ben de Cansu.”

“Biliyor musun Cansu anneni çok severdim, ailemiz yıldızlarda sıralıydı.”

Bir müşteri ile adamın sözleri yarıda kaldı.

“Sen babama bakma!” dedi Mert.

Güldüm:

“Önemli değil.”

“Bir masaya otur ben sana meni getireyim.”

Cam kenarından bir masaya oturdum. O menüyü getirdikten sonra bugün okulda biraz tanıştığım iki kız geldi:

“Selam Cansu!”

“Selam Ekin ve Başak!”

“Senin yanındaki kız Açelya…”

“O, benim arkadaşım…”

“Aaa…”

“Ne oldu ki?”

“Merak ettik sadece.”

Başak:

“Okuldaki biyoloji öğretmenlerinden biri de onun annesi galiba.”

“Evet!”

Burada birden kendimi mesafelemem gerektiğini anladım. Ekin, biraz tuhaftı.

“Ben gidiyorum.”

“Ama…”

“Sonra görüşürüz.”

Kalktığımda Mert ile göz göze geldik. Birden içimde bir kıpırtı hissettim. Kahverengi saçları ve gözleri… Her neyse…

Arabama doğru ilerlerken birden bir kibrit yere düştü ve etrafımda bir daire oluşturdu. Birden korkmaya başladım. Sonra bir ses duydum. Başımı kaldırdığımda Mert büyü yapıyordu.

“Ateşe odaklan ve söndüğünü hayal et!”diye bağırdı.

Hemen ateşe odaklandım. Söndüğünü, sönebileceğini düşündüm. Derin bir nefes aldım ve gözlerimi kapattım. Birden alevler söndü. Mert’e:

“Sen, bir cadısın!” dedim.

“Kendini de unutma Cansu!”

“Bunu… Kimseye söylemezsin değil mi?”

“Ben hayır, ama korkarım onlar evet!” dedi ve yukarısını gösterdi.

Başımı kaldırdığımda Ekin ile Başakla karşılaştım: