The crashed plane ft. L.T.

Hoofdstuk 12

POV: SABRINA

'Dus Donny en Emmelien zijn dood?,' vraagt Lizz en ik zucht diep.

'Ja,' blaas ik er uit en Lizz ziet hoe er een traan mijn oog verlaat.

Ze trekt me in een knuffel en ik knuffel haar. Achter Lizz zie ik hoe Louis rood kleurt en ik gniffel om hem. 'Hij is zo aardig! Hoe lang moet ik nog hier in het ziekenhuis blijven?,' vraag ik mezelf opeens af.

'Maar Lizz, hoe ben jij hier heen gekomen?,' vraag ik en we beëindigen de knuffel.

'De vader van Nigel heeft me hier heen gebracht. Mijn vader had weer eens autopech!' vertelt ze en ik grinnik.

'Typisch weer iets voor je vader!' lach ik en samen schieten we in de lach.

'Sabrina! Je mag naar huis!' gilt Louis in mijn oor.

Ik draai mijn hoofd om en kijk Louis met grote ogen aan.

'Je maakt een grapje zeker,' zeg ik, maar Louis schud lachend zijn hoofd.

'Yes! Ik kan naar huis!' gil ik hyper en knuffel Louis.

Even later ben ik klaar om te vertrekken en neem afscheid van Laura en Louis. Laura mag over zes weken naar huis. Dan is het moment om te vertrekken echt aangebroken. Ik geef Lau en Lou nog mijn nummer en dan loop ik samen met Lizz het ziekenhuis uit. We stappen in de auto en rijden terug naar Nederland. Vaarwel Engeland, hoewel ik alleen het engelse ziekenhuis heb gezien.

POV: LAURA 6 weken later...

Ik zit op de bank naar mijn telefoon te kijken. Maar dan komt Mandy binnen lopen met een verwarrende blik.

'Wat is er Mandy?,' vraag ik.

'Bericht uit Holland,' zegt ze en geeft me een brief aan.

'Maar die is van Sabrina!' zeg ik blij. Zij stuurt sinds kort kaarten naar Lou en mij, omdat haar telefoon is afgepakt voor een heel jaar. Das best lang, maar ze kan nog contact houden gelukkig. Ik open de brief en zie allemaal lieve woorden, zoals: Sterkte, ik mis je, ik kom gauw eens langs, enz. Super lief van haar en ik druk de kaart tegen mijn borst. Ze is voor mij een beste vriendin!