The Nightwatch

THE BROWN ENVELOPE

21

"W-wade" nauutal ko pang banggit sa pangalan niya. Tila umaapoy sa galit ang mga mata niya at hindi ko matingnan ang mga ito.

Bumaba ang tingin ko kay Tristan na hindi pa naayos ang kanyang sarili mula sa pagkaka-suntok no Wade. Dumudugo na ang labi niya at namumula ang kanyang mukha.

"Tristan, ayos ka lang?" lumuhod ako upang tingnan ang kalagayan niya at tulungan siyang tumayo pero naputol ako ng nakakakilabot na boses ni Wade.

"Go inside the car" i totally understand what he said but at that moment it seems like my body isn't cooperating with my mind. Napa-kurap lang ako sa sinabi niya.

Tumayo ako at akma ng maglalakad papasok sa kotse ni Wade nang bigla nanaman niyang sunggaban ng suntok ang walang kalaban-laban na si Tristan.
"I'm not done with you yet."

Pagkabagsak nito sa sahig ay agad niya itong inangat hila hila ang kuwelyo ng damit nito. That's where reality pulled me back. Tila nagising ako at ngayon ko nalang nai-galaw ng maayos ang aking katawan.

"Stop it, Wade! Let go of him! Wag mo siyang saktan!" hinila ko ang isang kamay ni Wade palayo kay Tristan pero nanatili ang isa pa niyang kamay na nakahawak sa kwelyo nito.
"Were you not thinking? Sumama ka ng hindi nag-iisip?! This is a complete danger and risk for Bree!" gigil na gigil na singhal ni Wade.

I managed to pull him away from Tristan at hinarangan ko siya.
"Don't blame him for this! This is all my idea and none of it is Tristan's fault! So stop hurting him for pete's sake!" I shouted at the top of my lungs.

Nagsisimula nang mag-init ang dugo ko at sinasalubong ko na ang matatalim na titig ni Wade. This is absurd! He shouldn't beat up a defenseless guy.
"Hindi mo ba nakikita? Walang kalaban-laban sayo si Tristan!" nang-gagalaiti kong sigaw sakanya. He shouldn't take advantage the weakness of others.

Muli akong lumuhod at naiiyak ako para kay Tristan. Putok na ang labi niya at halos hindi na sya makabawi. He's not into fights at mahina siya physically. Hindi siya tulad ng mga nakikita sa palabas na kahit nasuntok na ng ilang beses ay lumalaban pa din.

"That's the whole point, Briella. You came out exposing yourself in massive danger with a guy who can't protect you! What if The Mercenaries started attacking you? Could this boy defend you from them?! Are you even thinking?!"

"I'm not! I'm not properly thinking! Is that enough?!" tumayo ako at talagang pinagduldulan ang mukha ko sakanya. Naluluha na ako sa galit pero hindi ko siya uurungan.

Muli akong lumuhod at sinusubukan kong tulungan si Tristan na maka-tayo.
"Tris, help yourself. Come on"

"Pumasok ka sa sasakyan, Bree." utos niya sa pangalawang pagkakataon pero binalewala ko siya. Nakatuon ang atensyon ko sa pag-akay patayo kay Tristan. Pero mukhang talagang napuruhan na siya ni Wade. Wala na siya sa wisyo.

"I said get on to the goddamn car!" kasabay ng pag-sigaw niya ay muli kaming napa-salampak ni Tristan sa lupa. I clenched my fist and face Wade again.
"You're not ordering me around, Wade! I will do what I want so please stay away!"

This kinda reminds me of a scene from a movie where a teenage girl is rebelling and her older brother came up to pick her from a party in the middle of the night. But that is far from what is really happening. Wade isn't my brother. And I'm not rebelling. Am I?

I gasped when he violently grabbed my forearm causing for our faces to face each other closely. His eyes are like shooting bullets.
"You will do what I say cause I almost fu**king died just to save you multiple times. Now, for the last damn time get on the car."