It Takes Two < ONGOING >

Chapter 9

This is for you mah Baby... :))

My adopted child po d2 sa wattpad >:D< 

Anak... KAWAY!! wAVE! :)

ur so so busy sa school. :)) Ingat! :*

**

Pagpasensyahan nyo na ang UD ko, yan lang nakayanan ng utak ko... 

em just doing back the faverr!! Amalayer? HAHAHA echos!

Please vote and comment after reading :) THANK YOU!

---------------------------------------------------------------------------------

Sinundo ko si Andrei sa school. Nangako kasi ako na dadalhin ko sya sa mall para maglaro sa Play House. Pasakay na ako ng kotse nang makita ko si Rhian na papalabas ng main gate.

“Rhian!” Tawag ko sa kanya.

“Oh Alec!” Nakangiti syang lumapit sa akin.

“Kamusta kana? Sumabay kana sa amin.” Alok k okay Rhian.

Alam ko naman kasi na wala pa din syang sasakyan. Sana pumayag sya.

“HA? Eeh…”

“Daddy Alec! Tayo nalang dalawa, let’s go na!” Sigaw ni Andrei na nakadungaw ang ulo sa kotse.

Tsk! Asar naman to si Andrei oh, ayaw makisama.

“Andrei!” Saway ko sa kanya.

Hinila ko na si Rhian papasok ng sasakyan. Sapilitan na, haha!

Nasa mall na kami…

Sa tuwing mag-kakasabay kaming maglakad ni Rhian palagi nalang kaming pinaghihiwalay ni Andrei. Tsk! Di ko na talaga alam ang problema ng batang ito. Palagi syang ganyan sa mga babaeng nakakasama namin, sinusungitan nya… Iniisip pa din siguro nya na pag nagkaroon ako ng partner eh iiwanan ko na sya. Wala tuloy tumagal sa lahat nang pinopormahan ko dahil sa kanya. Tsk!

Pinasakay ko si Andrei sa carousel na nasa gitna ng mall. Mabuti narin to, walang makulit…masosolo ko na si Rhian, hehehe…

Natatawa ako paminsan minsan pag nahuhuli ko silang pasimpleng nagaasaran, lalo tuloy nagiging cute sa paningin ko si Rhian.

“Ayaw talaga sakin ni Andrei no? Dun palang sa Paris Airport may conflict na kami.” Tumawa sya.

Airport sa Paris?? Anong ibig nyang sabihin?

“Paris?” Tanong ko.

“Yes! Nasabuyan nya ako ng mineral water sa mukha. Sobrang nabadtrip talaga ako noon kay Andrei. Biruin mo naging student ko pa sya, very small world.” Sagot nya sakin saka dumila kay Andrei.

Tumingin din ako kay Andrei, nakasimangot sya habang nakatingin samin. Hindi yata nag eenjoy sa ride.

“Yes, very small world and we’ve met again.” Seryoso kong sagot. Tumingin lang sya sakin at ngumiti.

Biglang nag-ring ang cellphone ni Rhian, nag-excuse sya saka nya iyon sinagot. Hindi naman sa chismoso ako pero gusto ko lang malaman kung sino yung tumawag sa kanya… Lumapit ako ng konti…

“Hello, who’s this?”

“Hi Andrei! Smile… Kukunan kita ng picture.” Sigaw ko at pasimple ulit lumapit kay Rhian.

“Pano mo nalaman ang number ko?! Tsss! Ganon?? E bat kaba napatawag ha?! HA??! Nandyan kana? Teka nga bat di ka kaagad nagsabi?! I’m with my friend, pwedeng mamayang gabi nalang?”