Sonun Başlangıcı

1.Bölüm

Gözlerimi hastanede açtığımda yanımda güler yüzlü bir hemşire bana bakıyordu. Çok başım ağrıyordu noldu bana neredeyim dedim hastanedesiniz bayıldınız dedi Narkozun etkisi bitince başıma neler geldiğini hatırladım. Kardeşim nerede diyerek kalkmaya çalıştım ama kalkamadım. Hemşire onu kaybettik başınız sağolsun dedi. Başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü. O benim son umudumdu. Ağlamaya başladım. Hayır olmaz olamaz diye bağırdımBenim yüzümden oldu diyerek herşeyi yere attım kırdım döktüm bana sakinleştirici verip tekrar uyuttular kendime geldiğimde biraz daha iyiydim
sonra annene ulaşamıyoruz dediler Annemin dün gece çok alkol aldığı için telefonlarını açmadığını söyleyemedim benide sosyal hizmetlere vermelerini istemiyordum. Bu yüzden dün gece çok hastaydı yüzden açmıyordur diye yalan söyledim. Odaya doktor girdi beni muayne ettikten sonra yerimden kalkıp ben eve tek giderim dedim. Doktor dur ilk önce polisler ifadeni alıcaklar sonra eve gidersin dedi. Beni karakola götürdüler. Siyah duvar kağıdı ile kaplı bir odada eski iki sandalye ve bir masa vardı. Polis beni karşısına oturttu ve olayı anlatmamı istedi ismimi sordu Zeynep dedim onun ismide Adaydı deyip yeniden gözlerim doldu. Anlatmaya başladım kardeşimi evin iki sokak arkasındaki En sevdiği parka götürdüm salıncakta sallarken bakkaldaki topları görüp istedi bende cebimde kalan son parayı verdim . Kırmızı rengi çok severdi ve herşeyi kırmızıydı. Ada topla oynarken bende uzaktan onu izliyordum çok mutluydu. Bir an dalmışım çığlık sesi duydum kardeşime araba çarpmıştı kanlar içinde yerde yatıyordu sonrasını hatırlamıyordum. Bunları polislere anlatırken gözümden akan yaşları siliyordum. Anneme hala ulaşılamıyordu. Odadan çıktıktan sonra bir koltuğa oturup annemi beklemeye başladım.