Η λάμπα καμένη εδώ και χρόνια. Ακόμα δεν τόλμησα να την αλλάξω.
Φοβάμαι.
Μπορεί και να ντρέπομαι, δεν ξέρω.
Σίγουρα όμως με βοηθάει να κρύβω τα σημάδια στο κορμί μου.
Το σκοτάδι είναι ο μόνος πιστός φίλος, που ξέρει να χαϊδεύει απαλά τις πληγές που μου άφησαν τα χέρια που κάποτε αγάπησα. Τα ίδια χέρια που μου πέρασαν τρυφερά το δαχτυλίδι και μου υποσχέθηκαν αιώνια αγάπη. Τα ίδια χέρια που τώρα με πληγώνουν και με πονάνε.
Δεν ξέρω τον λόγο. Ίσως το αξίζω, σκέφτομαι. Ίσως το προκαλώ η ίδια. Γι’ αυτό και συνεχίζω να υπομένω την τιμωρία μου και να κρύβω τις πληγές μου πίσω από τις κλειστές κουρτίνες. Οι πληγές όμως δεν προλαβαίνουν να γιάνουν μέχρι να εμφανιστούν οι καινούριες κι εγώ συνεχίζω να κρύβομαι στο σκοτάδι μου.
Ο ήχος των κλειδιών στην πόρτα, κάθε φορά με τρομάζει το ίδιο. Συνειδητοποιώ ότι το σκοτάδι είναι ανίκανο να με προστατέψει από εκείνον. Ίσως τελικά να κρύβομαι από λάθος μάτια, σκέφτομαι. Τραβάω τις κουρτίνες με δύναμη και τις ξηλώνω για να με δουν όλοι.
Τώρα ντρέπεται εκείνος.
Περνάω από μπροστά του κι ανοίγω την πόρτα για να φύγω. Δεν τολμάει να με εμποδίσει. Δεν τολμάει καν να με κοιτάξει.
Τώρα με φοβάται εκείνος.
