Sol yanım >Cennet< ~Serisi 2~

53~

İçimde tarif edilemez bir boşluk vardı. Midemin üstünde , göğsümün hemen altında kaybolmayacak bir  boşluk...
Nefes almakta zorlanıyordum.Gözümü kırpa biliyordum.Ama bedenim  her santimine kadar uyuşmuştu.Şuan onların karşında ayakta durabiliyordum.Ama bedenimi hissedemiyordum.Tuhaf bir hissizlikti.Sanki tüm bedenimden sinirlerim alınmış gibiydi..
Bana doğru uzatılan parıltılı taşa bakarken...

"Eee birşey söylemeyecek misin? " dedi.

Ağzımda acı bir tat oluştu. Sakin kalarak...

"Tebr..-tebrik ederim, şaşırdı."

Gözlerimi yüzükten alıp defneye baktım. Ona baktığımda o hala  heyecanla konuşuyordu..

"Evet ilk gördüğümde  bende şaşırdım, hatta üstümde  pembe mutfak önlüğü ile kalakaldım.." diyerek hafif bir kahkaha attı. Sonra gözlerini ilk atilla ve elinde ki tek taşa çevirdi. Ve bana baktı...

"Ama sonra  bunlardan en iyisi bu oldu.." deyip atilla'nın yanağına hafif bir öpücük kondurdu.

Onlar birbirinebakıp gülümserken.Bende sadece kıskançlığımla ve geç kalmış olarak yetindim.Onu kaybetmenin bu kadar canımı yapabilecegini düşünmemiştim.Aleyna eli ile bana dokunurken, teselli'ye ihtiyacım olmadığını göstermek için  ondan uzaklaştım. Atilla'ya baktım tekrar. Başını ere eğdi. Sonra içimde inanılmaz bir öfke oldu, ona evlenme teklifi etmişti..
Defneye..!
Omuzlarımı dikleştirip.Ona doğru yürüdüm. En güzel gülüşümle..

"Tebrik ederim atilla , sanada defne ..
Umarım çok mutlu olursunuz.." aklımdan geçeni söylemek için bir an düşündüm ama sonra kaybedecek birşeyimin olmadığını farkedince devam ettim..

"Sana zaten defneden daha güzel , daha uygun birisini düşünmezdim.Öyle değil mi aleyna  ?"

Defneye yaptığım iltifatla duruşunu değiştirip daha bir havalara girmişti.
Boğazımda ki şeyler yukarı tırmandı, ve burnumun ucu acıdı. Gözlerimde ki yanma duygu ile kavruluyordum.Sonunda son kez cesaret edip ona baktım..

"Benden daha iyisini bulamayacağını söylemiştin , ama bak yanıldın benden daha iyisini buldun, karakter olarak da benziyorsunuz zaten.."

Defne ukala gülüşünü bana gönderirken. Ben onların arasından çıkıp dışarı attım kendimi.Sokağa çıktığımda ise aleyna bana yetişti. Görüşüm bulanıklaşırken..

"Ben ..ben gerçekten bunu bilmiyordum..
Nazlı özür dilerim.."

Şaşkındı , haksız da sayılmazdı....
Ama gülümseyerek omzuna dokundum..

"Onlar çok mutlu olur , sen üzülme." Dedim.

Ve daha fazla dayanamayıp yanından uzaklaştım.

Kendime not; mutlu görün , hep gülümse..