I am here watching the man I love and my best friend exchanging I do's. And yes it's their wedding day.
Lahat ng tao dito ay masaya maliban nalang siguro saakin, sino ba naman ang magiging masaya kung ang lalaking pinakamamahal mo ay ikasal, hindi sayo kundi sa kaibigan mong kapatid na ang turing mo.
It's just too painful because before saakin lang siya ngumingiti ng ganyan, saakin lang siya nagsasabi ng 'I love you' at dati ako ang kasama niya magplano ng kasal at pagbuo ng pamilya pero sa huli sa best friend ko rin siya naikasal
Ang sakit lang eh, biglaan naman kase or ako lang talaga yung masyadong busy sa trabaho ko kaya't di ko napansin na nafa - fall out of love na pala siya and here's come my best friend na siyang laging nasa tabi niya tuwing wala akong oras sa kanya.
And while looking of them, the memories of him breaking up with me came back to my mind.
Flashback
I am busy preparing my stuff's because today is our 5th anniversary and luckily that i have no work for today so we can go on a date.
While looking at my reflection, my phone suddenly beeped so I looked for it to see who texted me. My lips automatically formed into a smile when i saw that it is my boyfriend.
" Love meet me at our favorite park at 7 pm sharp" that's the message that i received so i just replied him an 'ok' and get my stuff's.
I drive to where our favorite park are and go to where he is.
I started walking towards him and was about to call when I saw my best friend walked towards him too and kissed clein( my boyfriend).
I was actually hoping for him to pushed her but he didn't instead he kissed her back.
I don't know what to do at namalayan ko nalang na sinasabunutan ko na pala si ellie palayo sa boyfriend ko at binigyan ng mag asawang sampal.
After that i looked at my boyfriend who seems not to be shocked even though I caught him kissing my best friend and so I gave a hard slap too.
"What is the meaning of this clein?!" Tanong ko sa kanya habang pilit na pinipigilan ko ang aking luha sa pagtulo
"I'm Breaking up with you" just five words but already make world to crush.
"W -what? W - why?"this time hindi ko na kinayang pigilan pa ang luha ko.
"Really your asking me why! Why dont you ask yourself? Bakit hindi tanungin sa sarili mo kung ano nga ba ang pagkukulang mo!" Sabi niya habang masama ang tingin saakin at kahit ganun ay hindi parin maitatago dito ang sakit na kanyang nararamdaman.
Wala na rin akong nagawa kundi ang yumuko nalang dahil tama siya, ako nga ang may kasalanan dito, ako ang nagkulang.
"B-but why her? Bakit ang kaibigan ko pa?!" Hindi ko mapigilan ang sarili kong maitanong yun dahil bakit nga ba siya? Bakit siya pa na kaibigan ko? Pwede namang iba nalang diba?.
"Why her? Dahil siya yung nandyan nung mga panahong ikaw ang kailangan ko, siya yung nandyan sa tuwing inuuna mo ang trabaho mo kesa saakin, siya yung nandyan na handang damayan ako sa mga problema ko na dapat ikaw ang gumagawa pero ano? Anong ginawa mo? Inuna mo yung trabaho mo!! Inuna mo yun kesa saakin na boyfriend mo!! Ni halos hindi na nga tayo nagkikita kase anong sabi mo? Na busy ka sa trabaho mo? Puro ka nalang trabaho, ni kahit kaunting oras kailangan ko pang hilingin sayo para ako naman yung pagtuunan mo ng pansin... And I'm so tired of it. Pagod na ako sa lahat ng yun at masaya na ako, masaya na kami ni ellie kaya hayaan mo nalang kaming dalawa" mahabang saad niya kaya wala na akong nagawa
Inangat ko ang tingin ko sa kanya at nginitian siya ng pilit
"Okay, if this is what you want. I just want you to be happy and I think hindi na ako ang taong makakapag pasaya sayo"
Lumipat ang tingin ko kay ellie at nginitian din siya
"Love him more than I did okay" sabi ko habang patuloy sa pagtulo ang luha ko
"I wish for the both of you to be happy"tumingin ulit ako kay clein " I'm letting you go if this is what can make you happy even though it hurts" huling sabi ko sa kanya bago tuluyang naglakad paalis dun, palayo sa taong mahal na mahal ko.
End of flash back
Six months, six months lng ang lumipas mula ng mangyare yun at eto nga, kasal na sila dalawa. Masaya na silang dalawa at bubuo na ng sarili nilang pamilya. Hindi ko nga alam kung paano ko pa nagawang maka punta dito sa kasal nila kahit na ang sakit eh. Tumayo nalang ako dahil hindi na namn ako pupuntang reception ito lng naman talaga ang ipinunta ko eh, At least bago ako umalis ay makita ko siya, makita ko silang dalawa.
Hindi pa man ako tuluyang nakakalabas ng simbahan ng may narinig akong tumawag sa pangalan ko.
"Lia!!!" Napatigil ako sa paglalakad at napatingin sa tumawag saakin. Agad ko silang nginitian na dalawa.
"Congrats" Sabi ko sa kanila habang may pilit na ngiti.
"I'm glad that you came" Sabi niya habang hindi maalis ang kanyang ngiti sa kanyang mga labi.
"Yeah dumaan lng talaga ako pero aalis na rin ako" tanging nasabi ko nalang
"Sige una na ako dahil baka ma late na ako sa flight ko" dagdag ko pa at agad ng tumalikod. Nagsimula narin akong maglakad paalis dun, narinig ko pa ulit silang tinawag ang pangalan ko pero hindi na ako lumingon, hindi na rin naman sila nakasunod dahil tinawag na sila ng mga bisita.
Ngayon habang sakay ng aking kotse naalala ko na naman lahat kaya't napangiti nalang ako ng mapait. Mas mabuti na rin yung ganito, ako na ang lalayo dahil masaya na naman sila at naikasal na. Kitang kita rin sa mata nilang dalawa kung gaano sila kasaya at kung gaano nila kamahal ang isa't isa. Maybe hindi talaga kami ang para sa isa't isa at siguro namn may darating din na para saakin not now but soon.
Siguro sa ngayon pilit na ngiti palang ang kaya kong ibigay sa kanila, pero alam ko na darating ang panahon na kaya ko ng humarap sa kanila ng walang sakit na nararamdam at kaya ko na ring ngumiti ng tunay at hindi pilit lang.
Masakit pero wala akong ibang magagawa kundi ang mag move on.
