Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 94ο (ΤΟ ΤΕΛΟΣ)

Δεν ξέρω με πόση ταχύτητα έτρεχα στην άσφαλτο... κόντεψα να τρακάρω πάνω από δυο φορές... δεν μπορώ να συγκεντρωθώ... δεν μπορώ να μαζέψω τον εαυτό μου... το μυαλό μου έχει θολώσει... μίλησα άλλη μια φορά με τον Eric όταν νόμιζα πως ημουν σε θέση να ακούσω τι συνεβει αλλά τελικά εκανα λάθος... απλά τον ρώτησα σε ποια κλινική είναι και μου είπε απλά πως την πήγε εκεί που είχε παει και μενα... πατάω πιο πολύ το γκάζι μέχρι που βλέπω το φανάρι έτοιμο να γίνει κόκκινο... χωρίς να το πολύ σκεφτώ βάζω πρώτη και τρέχω με όση πιο πολύ ταχύτητα μπορώ ώστε να το προσπεράσω... έντονα κορναρίσματα ακούγονται αμυδρά καθώς είχα ήδη απομακρυνθεί από τη διασταύρωση... δεν μπορώ να καθυστερήσω άλλο... με χρειάζεται... δεν μπορώ να το πιστέψω... πως επέτρεψα να γίνει κάτι τέτοιο... τι θα μπορουσα να κάνω όμως;... μια λάθος κίνηση και... αυτοί οι μπασταρδοι θα μπορούσαν να την είχαν σκοτώσει όντας απλά τσιράκια... αυτοί είναι πιο εύκολο να λερώσουν τα χέρια τους με αίμα... στην ουσία όλη τη βρωμοδουλειές αυτοί την κάνουν... ελπίζω μόνο να μην είναι τίποτα σοβαρό... μέσα σε λιγο χρονικό διάστημα είχα φτάσει εξω από των κλινική... πατάω με ένταση το φρένο και ο ήχος από τα λάστιχα να τρίβονται βίαια με την άσφαλτο με κάνουν να τσινιξω ελαφρώς... με το που το αμάξι σταματάει ανοίγω των πόρτα και πετάγομαι σχεδόν αστραπιαία έξω στην άσφαλτο... κλείνω δυνατά την πόρτα και πατάω το διακόπτη να κλειδώσει το αμάξι και τρέχω προς την μεγάλη γυάλινη πόρτα... απ ότι μου είπε ο Eric την έχουν στα επείγοντα... χωρίς καν να μπω στον κόπο να ρωτήσω τη τυπισσα στην είσοδο και αγνοώντας τις φωνές της για να ηρεμήσω έτρεξα προς τις σκάλες και ανέβηκα όσο πιο γρήγορα μπορουσα μέχρι τον τρίτο όροφο... με το που πάτησα το πόδι μου στο μαρμάρινο πάτωμα κοίταξα δεξιά και αριστερά με την ελπιδα να δω κάπου τον Eric αλλά τζίφος... μέσα στον πανικό μου έτρεξα προς τη γραμματεία του ορόφου... τοποθέτησα με δύναμη τα χέρια μου πάνω στο μεγάλο μαρμάρινο πάγκο και έστρεψα το βλέμμα μου προς την κοπελια που καθόταν στην καρέκλα

Α:ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΩΝ ΕΠΙΓΟΝΤΩΝ!... ρωτάω με τέτοιο τόνο που μέχρι και γω τρόμαξα από το ποσό επιθετικός και απότομος ημουν... εκείνη σχεδόν πετάχτηκε πάνω από τη θέση της καθώς δεν με είχε πάρει χαμπαρι.. το βλέμμα της κοιτάζει προς το μέρος μου με τρομο... η ανάσα της φαίνεται γρήγορη και τα μάτια της έχουν ανοίξει διάπλατα!... μια ωρα να απαντήσει σε μια γαμω ερώτηση «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ!»... ρωτάω χτυπώντας με δύναμη τις παλάμες μου άλλη μια φορά τραντάζοντας όλο τον πάγκο μαζί με το γραφείο της που βρισκόταν ενωμένο...