A ONE DAY LOVE STORY (completed)

CHAPTER TWO

Nick's POV.

Pauwi nako I check my watch 12:50 am kakatapos lang ng part-time ko, 30 minutes lang din naman kaya pinatulan ko na, I'm using an umbrella right now kasi umuulan.

Tiningnan ko ang paborito kong lugar ang soccer field malapit sa school. But I see someone laying on the grass, buhay paba siya? Medyo malakas ang ulan bat siya nakahiga dun?

Lumapit ako naka lock ang gate pano siya nakapasok? Umakyat ako sa bakod na lagi kong pinapasukan kapag naka lock to at every time na gusto kong maglaro tuwing gabi.

Pagkapasok ko lumapit ako sa kanya nakita ko siyang humahagulgol ng iyak, grabe yung iyak niya parang walang bukas.

Hindi muna ako lumapit siguro kailangan niyang ilabas ang nararamdaman niya. Nang medyo humina na ang ulan nakita ko siyang pinapalo ng bahagya ang dibdib niya. Siguro sobrang bigat ng nararamdaman niya.

After niyang humagulgol lumapit pa ako ng bahagya sa kanya, dun ko lang din na realize. Siya yung babaeng nabangga ko at nalaglag ang gamit. Sa pagmamadali ko kanina dahil sa part time job ko hindi kona napansin na dumaan siya.

Nang nabangga ko naman siya hindi nako lumingon pa kasi nagmamadali na ako. Pero ng may batang nagsalita na naka green light na at pinupulot pa daw ng babae ang gamit niya napalingon ako.

Siya yung nabangga ko may hinahanap siya. Lumapit ako sa harap niya at inextend ang mga braso ko same level as my shoulder, nag mukha tuloy akong cross sa daan.

Hinarangan ko siya sa mga kotse na dumadaan hanggang sa makatawid sa kabila, I said sorry kasi nabangga siya pero umalis lang siya and she didn't even bother to response at me.

Hinarangan ko ng payong ang mga ulang patuloy na dumadapo sa mukha niya. Napatingin siya sakin at ganun din ako.

Her eyes were swollen, she looks awful, what the world have done to this woman? No woman deserves this kind of pain, I offer my hand to her. She didn't accept it and sat down, I don't know what to do I feel embarrassed when she doesn't accept my hand.

So I sat beside her and moved my umbrella towards her. I want to comfort her, maybe just to rub her back. I want to talk to her but I don't know how to start or where, I don't even know her name. "it's ok basa narin naman nako." I look at her, ganun ba kabigat ang nararamdaman niya? Ngayon lang ako nakakita ng tao na ganun umiyak ng sobra.

Tumila na ang ulan, I close my umbrella and stood up, seconds later I finally see her standing and walking. I just followed her, dun siya dumaan sa lagi kong dinadaanan. Pano niya kinayang akyatin to?

Sinusubukan niyang umakyat sa bakod, pero hindi niya kaya. I offer my two hands and fixed it together para maka akyat siya. Noong-una nagdadalawang isip siya sa offer ko pero wala na siyang nagawa kundi umapak sa mga kamay ko para makaakyat.

After niya sumunod nako pagkababa na pagkababa ko, I see her sat down on the bench. She opens her pouch and get her phone, she just open it and close it again maybe she just checked the time.

I went near here, basang basa siya hinubad ko ang leather jacket ko at ipinasuot sa kanya. Naiilang siya alam ko, kahit ako hindi ko rin maintindihan bakit ko ginagawa to. Believe me or not this is the first time for me to treat woman, I've never socialized with woman like this before.

It seems like my body automatically moves when I see her. "thank you." she said. I'm just looking at her, were her eyes being fixated at her feet. Tumayo siya at hinubad ang jacket ko at ibinalik sakin.

"Aalis nako." at naglakad palayo, I'm trying to stop my feet from moving but I couldn't, I can't control myself but following her. "ah saan kaba papunta?" I asked. she didn't answer nor looking at me. "h-hindi ko alam." Huh? Hindi niya alam wala ba siyang bahay?

"Pwede kitang ihatid." She's just keep on walking, ako naman habol lang nang habol sa kanya. "pwede kitang samahan." after she heard what I just said, she finally stopped from walking and look at me. Hay... finally nakuha ko rin ang atensyon niya.

But the thing that's beyond my expectations was, I see her eyes almost crying. I didn't even do anything, eh kahit nga hawakan siya. "pwede bang tumigil kana?" she said, habang nanginginig ang boses, naluluha na naman siya.

I got confused why she wants me to stop? "stop acting as you care, stop pretending na sasamahan moko kung san man ako pumunta. Kasi alam mong aalis kadin." I'm just looking to her eyes. "why do men always keep on promising na hindi naman nila tinutupad?" And in that she start from walking again "huh? no. I meant to say it, kaya kitang samahan." I said immediately, she stop from walking and look at me again.

"Ilang beses ko nang narinig yan." she kept on walking and this time hindi ko na siya kinulit. Ang plano ko susundan ko nalang siya kung san man siya pumunta.

Mga ilang minutes pa ang nakalipas naglakad lang siya ng naglakad ako naman kanina pa sa likod niya sunod ng sunod. Hindi ko alam kung saan man siya pupunta, bakit koba ginagawa to? Nagiisip ako ng dahilan bakit koba ito ginagawa.

Luckily I don't have work tomorrow, I'm free from my modeling. That's why I decided to follow her where ever she go, I go.

Lumapit pa ako ng bahagya sa kanya para sabayan siya sa paglalakad. "San kaba talaga pupunta?" Pagtatanong ko, pero hindi niya rin sinagot. Hanggang ngayon medyo basa parin siya. "Hindi kaba nilalamig?" Pagtatanong ko uli. "Ok lang ako." Sumagot din siya, "ahh.. eh saan ka nga pupunta?"

Hindi na naman niya ako sinasagot, tumingin ako sa daan. Medyo malayo nato sa condo ko ah, it's fine I have money tho besides I'm not tired or hungry nor anything. Speaking of nagugutom, "gusto mong kumain?" I ask again, pero hindi na naman niya ako sinagot.

Para lang akong hangin dito sasagutin niya kung kailan niya gusto. Lalanghapin niya kung kailan niya kailangan, kaya bumalik nalang uli ako sa likod niya. At back to normal naglakad lang siya ng naglakad, minutes later nothings changes. Patuloy parin siya sa paghakbang ng paa niya sa kawalan, eh parang nadaanan na ata namin to kanina eh.

Hindi ba siya napapagod? Or immune na siya sa paglalakad?