Öyle acılardı ki yıllar geçmesine rağmen tam kabuk bağlayacakken tekrardan kanamaya başlamıştı o yaralar.İki kalp melek ve sanem birbirine derman olabilmek için her engeli aşmaya çalışıyorlardı.Neticede aynı gökyüzüne bakıyorlardı.Aynı toprağa basıyorlardı,Ve hatta aynı adımı atarlarken aynı hayatıda yaşıyorlardı.Birlikte gülüp birlikte ağrıyorlardı.Adeta kendisini aynaya bakıyormuşçasına hissediyordu.Birlikte nefes alıp,derman olmak gurur,kuvvet ve güç veriyordu adeta onlara.Bu süreçte ne olursa olsun pes etmenin bir çıkış yolu olabileceğini düşünemiyorlardı.Dolunayın ışıltısı kalbimizin ışıltısını geçemiyordu.Neticede iki boşanan ailenin yaralı melekleriydik.
(Bölüm yorumlarınızı bekliyoruz...)
(Bizi takip etmeyi unutmayın.)
(Bu bölüm azdı ama diğer bölümler uzun olucak.)
