The truth behind your eyes

3: ziekenhuis

Pov. Louis
Liam toch, moest je nou echt zijn pols zo bezeren! Denk ik in mijn hoofd en ik kijk naar Harry die een pijnlijk gezicht trekt.

Ik zie meteen dat er wel iets mis mee is en Harry blijft huilen. Ik twijfel of ik deze pols ook moet vastbinden.

Hij kan toch niet weg?

Ik loop naar de deur en roep in de deuropening luidkeels: 'niall kom eens!' Hij komt aangelopen en kijkt me vragend aan. Ik werp een blik op Harry waarvan de tranen over zijn wangen stromen. Nialls mond valt open maar ik sluit de deur achter ons, buiten gehoor van Harry.

'What the hell!' Sist Niall boos. 'Liam kan misschien wat te losbandig worden. Hij gooide hem zowat op de grond. Twee keer' het laatste zeg ik erg zacht.

Ongelovig lacht hij. 'Omg Louis! Hoe zelfs? Hij is hier nog geen vier uur! Is het gebroken denk je?' Ik haal mijn schouders op zeg: 'weet ik veel, ben geen dokter!'.

'Mag ik gaan kijken?' Ik laat hem de kamer in en Harry ligt nog steeds te huilen.

'Hou even op ja' zeg ik weer geïrriteerd.

'Ik weet het ook niet. We moeten er wel mee naar het ziekenhuis ' zegt Niall tegen me fluisterend. 'Dit kan je niet zo laten.' Zegt hij wanneer hij mijn blik ziet.

'Wat!' Sis ik. 'Doen we niet. Te riskant.'

'Bedreig hem dan weet ik veel! Denk je dat hij na dit nog maar iets durft? Hij heeft zoveel pijn. Ik was niet akkoord met je plannetjes want deze arme jongen heeft er niets mee te maken!' Ik weet hoe kwaad Niall hierover kan worden en ik zucht.

'Dus je breng hem naar het ziekenhuis nu meteen. Ik ga wel mee' ik loop naar Harry en Niall maakt hem los van het bed. Fronsend kijkt hij ons aan want hij zag ons al fluisterend en al niet te blij gesprek voeren.

'Geen vragen gewoon meekomen' ik neem hem stevig beet en voel hoe hij ineenkrimp van pijn en angst.

Ik leid hem naar de auto. 'Niall, ga bij hem zitten' Niall neemt plaats op de achterbank waar ik Harry laat instappen.

Ik zit achter het stuur en hoor zacht gesnik.

'W-waar gaan we naar toe?'

'Ziekenhuis' zeg ik kortaf

'We maken ons zorgen over je pols is dus laten we het chekken' hoor ik Niall zeggen. Hij is echt te lief voor hem... ik walg ervan.

'Niall zwijg tegen hem ja' hij rolt met zijn ogen en ik werp hem een waarschuwend Blik vanuit de achteruitkijkspiegel.

'Als je ook maar probeert weg te lopen of iemand in te lichten over wat er is gebeurd deze nacht, dan ga je er aan begrepen?' Zeg ik zo dreigend mogelijk. Hij trekt wit weg en knikt waarna we uitstappen. 'Geen woord. Ik doe het woord of Niall maar jij houd je bek.' Hij knikt en Niall geeft een duwtje in zijn rug als teken me te volgen.

'Wat kan ik voor jullie doen?' Vraagt de vrouw van spoedgevallen en nogal verbaasd dat we om vijf uur 's nachts op spoed zitten.

'We waren wat gaan drinken en Harry hier was redelijk dronken. Zo viel hij recht op zijn arm. We hebben wat gewacht om te kijken of de pijn overging maar dat was niet zo. Hij kon het niet uithouden dus besloten we te komen aangezien hij eerst niet wou.' Ze lijkt het te geloven en vult wat ik op de computer.

'Ga maar even wachten. Er komt zodalijk een dokter' vriendelijk glimlacht ze en we lopen naar de wachtkamer. Vermoeid wrijf ik over mijn gezicht terwijl Harry en Niall doodstil voor zich uitstaren

Niet veel later mogen de binnen bij een dokter die ons de hand schud. Enkele testjes met zijn arm later schrijft de dokter wat op. 'We laten snel wat foto's nemen waardoor we duidelijkheid krijgen over de breuk. Dus dat zullen We nu doen.  U mag mij volgen' hij wenkt Harry die opstaat. Dacht het even niet dat ze alleen gingen.

Ik kijk naar Harry en dan naar Niall waarschuwend. Hij kijkt naar de grond en zegt: 'zou Niall meekunnen? Ik durf niet echt alleen' ik glimlach triomfantelijk naar hem en knik. 'Euhm.. ja tuurlijk' zegt de dokter uiteindelijk waarna hij met Niall en Harry de gang op verdwijnt.

Even later komen ze terug het kamertje binnen en toont de dokter de foto's met duidelijk een breuk. 'Er is geen breuk te zien maar wel een zware kneuzing. Ik veronderstel dat je flink gevallen bent.' Zegt de dokter lachend 'een avondje uit en je zit hier.' Grapt hij en Harry lacht zachtjes maar dat sterft al snel weg wanneer hij mijn blik vangt.

'Geef hem misschien wat pijnstilling thuis. Het kan enkele dagen flink pijn doen.'

'Zullen we doen.' Ik glimlach naar de dokter die ons weer buiten laat. 'Fijne nacht verder!'

Ik neem Harry's arm zodra we buiten zijn. Hij trekt zich los en ik denk even dat hij weg gaat lopen waardoor er paniek ontstaat. Tot mijn verbazing blijft hij bij ons lopen. 'Ik loop heus niet weg' de trillende stem is goed te horen en hij schopt een steentje weg.

Gehoorzaam stapt hij in de auto naast Niall.

'Goed van je, bij de dokter. Je weet ondertussen wat een waarschuwende blik betekend.' Hij knikt eventjes.

Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel en zie hoe zijn ogen dichtvallen en zijn hoofd op nialls schouder rust.

Thuis besluit ik hem naar binnen te dragen en leg hem op het bed. Hij opent zijn ogen wanneer ik hem uit de auto til maar zegt niets. 'Moet dat?' Zegt Niall achter me als hij ziet dat ik Harry's rechterhand vastmaak aan het bed. Ik knik alleen maar en duw Niall richting de deur. 'Blijf je bij hem?' Ik schud mijn hoofd. 'Waarom zou ik.' 'Gewoon' zegt Niall die wegloopt naar zijn kamer. De mijne is over die van Harry. Harry's kamer is niet zoals de onze. Nee, die van hem is kaal en voelt kill aan met een hard bed en niet met een zacht tapijt op de vloer.

Ik twijfel even of ik bij hem zou blijven. Wat als hij wakker word en pijn heeft? Ik geef niet om hem!